(Multimedyadaki Şarkıyı Gösterdiğim Yerden İtirbaren Açın)
Odadan çıkarken son kez ona baktım tek düşündüğüm tekrar hasta olduğunu ona nasıl söyleyeceğim.Bunu yapamam tek yapabileceğim onu mutlu etmek ve buna ailesini bularak başlamalıyım....
Aşağıya indiğimde Lola sakin bir şekilde etrafa bakıyordu ''Effie'nin ailesi hakkında ne biliyorsun?'' diye sordum sesim buz gibi çıkıyordu ''Bi-bilmiyorum.O ailesinden bahsetmeyi sevmez.'' Dediğinde işlerin iyice zorlaşacağını hissettim.Ailesine dair hiçbir şey bilmiyordum ''Lola bana evinin anahtarını ver hemen!'' herkes şaşkınca bana bakarken Lola'dan anahtarları aldığım gibi eve gittim.Eve girer girmez tek yaptığım odasına girmekti.Etrafa bakmaya başladım muhakkak bir günlük,fotoğraf bir şey olmalıydı .Dolapları karıştırmaya başladım en son kurcaladığım dolapta bir kağıt elime geldi kağıdı çıkardığım da bunu dosya olduğunu gördüm içini açtığımda birkaç tane daha kağıt çıktı.Kağıtlara göz gezdirdim bakıcı aile mi?Kağıdı okumaya başladım Effie'nin bir bakıcı ailesi vardı ve onlar kaza da ölmüşlerdi sadece Effie sağ çıkmıştı ondan sonra bir yurtta falan kalmamıştı.Kağıtların fotoğraflarını çekip yerine koydum.Ardından diğer tarafa geçtim ders kitapları,kalemler,kağıtlar vardı hepsine teker teker bakmaya başladım.Bir sürü kitabın olduğu yere baktım birkaç kitabı çıkardım ve içlerini açtım içlerinden küçük notlar çıktı.Notları okuduğumda kitaplarla ilgili olduğunu anladım.Sıkıntı içinde yanaklarımı şişirdim ve en son okuduğu kitaba baktım kitabı karıştırdığımda yere bir şey düştü.Eğilip baktığımda bunun bir fotoğraf olduğunu görüp elime aldım eski bir fotoğraftı arkasını çevirip baktığımda küçük bir not vardı '' 18 Haziran 1999'' yazıyordu fotoğrafı tekrar çevirdim ve bakmaya başladım bir kadın vardı ve gerçekten çok güzel bir kadındı tabiî ki de bu onun annesi olmalıydı ve kucağındaki Effie.Fotoğrafı masaya koyup fotoğraf çektim ve kitabın arasına koydum.Birden gözüm laptopa takıldı.Onu elime alıp yatağa oturdum ve açtım şifre olmadığı için kendimi biraz daha şanslı hissettim.Bir sürü dosya vardı ''Winchester ailesi.'' Yazan dosyaya tıkladım sanırım aradığım şeyi bulmuştum.Babasının adı Luke ve annesinin adı Carly abisi de varmış ama Will Black onu öldürmüş o öldürüldükten sonra Luke hep kaçmış çünkü peşinde düşmanlar varmış.En sonunda Effie'yi bakıcı bir aileye vermiş bu aile Marco ve Emily Risi.Onlardan istediği bir şey varmış bunlardan ilki adını ve soyadını değiştirmemeleri bu isteği yerinde bulundurup değiştirmemişler.Lanet olsun,gerçekten çok karışık bir hayatı vardı.Ve daha sonra Effie kendi yaşamaya devam etti.Telefonu elime alıp Spencer'ı aradım o bu işler de çok ustadır ''Spencer,hemen buluşalım.'' Dedim ve evden laptopu da alıp evden çıktım.
Effie'nin Ağzından;
(Müziği Burdan İtibaren Açın)
Gözlerimi açtığımda saat 11'i çoktan geçmişti.Yanımda büyük kocaman bir ayıcık ve üzerinde de bir not vardı ''Seni seviyoruz.'' Yazıyordu gülümseyip ayıcığa baktım.Gerçekten büyük ve güzeldi kolumdaki serumu çıkarıp yataktan kalktım ve sessizce odadan çıktım.Aşağıdan televizyonun sesi geliyordu yavaş bir şekilde indiğimde çocukların konuştuklarını gördüm benim burada olduğumun farkında bile değildiler ''Ona nasıl söyleyeceğiz?'' dedi Lola Alex'e biraz daha sarılıp Alex onun saçlarına öpücük kondururken Niall araya girdi ''Bilmiyorum.'' Dedi tanrı aşkına biri bana neler olduğunu açıklasın?Liam ellerini birleştirip ''Ölüm riski var mı onu bile bilmiyoruz.'' Dediğinde Zayn geriye doğru yaslanarak ''Tekrar hasta olduğunu söylemek zorundayız bunu biliyorsunuz.'' Dediği an yıkılmışım.Ben tekrar mı hasta olmuştum?Aniden yanaklarım ıslandı hastaydım ve bunu benden saklayacaklardı yanaklarımı kurulayıp kapıya yöneldim ve sessizce açtım duymamaları büyük bir şanstı evden çıkıp kapıyı kapattım.Çıktığım an saçlarım havalandı.Buradan gitmek istiyordum sahile,ormana her neyse bu lanet olası yerden gitmek istiyorum.Yürümeye başladım bir sürü insanın arasından geçtim.Sağlıklı bir vücudum yoktu artık diğerleri gibi değildim.Hastaydım,hasta!Artık diğerlerinin yaptıklarını yapamayacaktım.Artık sadece bir ilaca bağlı yaşayacaktım çünkü bu hastalığı yeniden atlatamam.Çünkü yanımda ailem yok.En büyük destekçilerim yanımda değil.İnsanlara çarpa çarpa yürürken üşüdüğümü anladım ayaklarıma baktığımda ayakkabı falan yoktu sadece çoraplar vardı.Gözyaşlarımı silip yürümeye devam ettim ve bomboş bir sokağa girdim.Bir sürü ışık vardı loş ışıkların altından geçerken gölgem bir büyüyor birde küçülüyordu.Kendimi ölü biri gibi hissediyordum zaten yarı bir ölüyüm.Sonunda oraya ulaştım küçükken geldiğim yere evden kaçtığım gün geldiğim oyun parkına.Salıncağa oturup yavaşça sallanmaya başladım aklıma geçmişim geldi.
-GEÇMİŞ..
Yine hastaneden kaçıp bu parka gelmiştim şuan ailem beni arıyordu ama umurumda değil.Park her zaman ki gibi bomboştu yavaşça sallanan salıncağı durdurup bindim.Kendimi halsiz ve bir o kadar da yorgun hissediyordum salıncakta sallanırken ''Effie,tanrı aşkına çok korktum.'' Babamın sesini duyar duymaz başımı kaldırıp ona baktım ''Yine götüreceksin değil mi?'' diye sordum demirleri daha sıkı tutarak .Babam birkaç adımda yanıma gelip önümde eğildi ''Ama iyileşmen için gitmen gerekiyor meleğim.'' Dediğinde dudaklarımı büzdüm gülümseyip yüzümü ellerinin arasına aldı ''Hadi prensesim.'' Dediğinde gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı ''Ama o ilaçlar çok acıtıyor.'' Dediğimde beni çoktan kucağına almıştı ben kucağında ağlarken ''Söz veriyorum acımayacak meleğim.'' Gözyaşlarımı silmeye çalışırken ''Hep söz veriyorsun baba.'' diye mırıldandım bana bakıp gülümsedi ve yanağımdan öptü ''Annen için dayanamaz mısın?'' diye sordu dudaklarımı birbirine bastırdım annem için dayanabilirdim evet annem için bunu yapabilirdim başımı onaylarken babam gülüp tekrar öptü ''İşte benim kızım.'' İşte benim kahraman babam...
-ŞİMDİ..
Gözyaşlarım yeniden yanaklarımdan akarken duyduğum ayak sesiyle başımı kaldırdım ama boşuna ümitlendim gelen babam değildi Harry'ydi.Yavaşça yanıma yaklaşıp önümde eğildi ''Delirdin mi?'' diye sordu başımı 'hayır' anlamında salladığımda ayaklarıma baktı ''Neden kaçtın?'' cevap vermedim sadece ağlamaya devam ettim küçükken yaptığım gibi demirleri sıkıca tutuyordum ''Effie,ben söylemek istedim ama yapamadım.'' Dedi hala boş ve anlamsız bakışlarımla ona bakıyordu elleriyle demiri sıkıca kavradığım ellerimi tuttu ''Hadi eve gidelim herkes seni çok merak etti.'' Dediğinde başımı kaldırıp zümrüt yeşili gözlerine baktım içinde sanki bir umut vardı.Sanki o iyileşeceğime ilaçsız yaşamamı devam edeceğimi söylüyordu.Ben hareket etmeyince ellerimi demirden çekti ve kucağına aldı ''Dayanamaz mısın?'' diye sordu ''Dayanamam.'' Diye fısıldadım biraz ilerledikten sonra arabanın önüne geldik ''Ailen için dayanmalısın.'' Dediğinde gözlerimi yere kenetledim ailem için,olmayan ailem için dayanmalıydım öyle mi?Sırf onlara yük oluyorum diye beni başkasına evlatlık veren ailem için mi dayanmalıyım?Hayır,olmayan bir şey için dayanamam ''Eve gitmek istemiyorum.'' Dedim o kapıyı açarken kapıyı açtıktan sonra bana döndü üzerindeki ceketi çıkarıp bana verirken ''Neden olumsuz düşünüyorsun Effie?'' diye sordu bu benim hiç beklemediğim bir soruydu ''Baksana hayat güzel.Ne olursa olsun harika.'' Diye ekledi ben ise sadece ona bakıyordum ''Effie,bizim için yap bunu.'' Dedi yalvarır bir şekilde birkaç adım atıp ona sıkıca sarıldım belki de yapmalıydım çocuklar için Lola için bunu yapmalıydım küçücük nasıl hallettiysem şimdide halledebilirim.O da sarılışıma karşılık verirken ''Sen bunu yapacaksın ve ben hep yanında olacağım.'' Dediğini duydum ondan ayrıldım ve arabaya bindim oda bindiğinde sadece ona baktım.Geçmişte yaptıkları aylar önce söylediği şeyler o kadar kötüydü ama şimdi bana yardım ediyordu.Hayat fazlasıyla garip şimdi yanımda ve en büyük destekçilerimden biri.İyi ki varsın Styles.Seni seviyorum arkadaşım...
