(Bölüm Şarkısı ♥)
Harry'nin Ağzından;
Büyük bir boşlukta gibiydim beyaz bir boşluk.Saniyeler sonra beyazlık yavaş yavaş yok olmaya başladı.Kulağıma gelen sesle kulaklarımda oluşan yankı başımı ağrıtıyordu.Sanki şuan başımda birçok kişi var ve bana bağırıp duruyordu.Sesler birbirine girerken gözlerimdeki bulanıklık yok olmaya başladı ve tamamen görebilmeyi başarmıştım.Başımda birileri vardı beyaz önlüklü ve ağzında maske vardı.Ayrıca bende oksijen maskesi takıyordum.Doktor ''Sonunda uyandınız Bay Styles.Şuan yoğun bakımdasınız ben ailenize haber vereyim.'' Dedi bir şeyler yaptı ve odadan çıktı.Hareket etmeye çalıştım ama vücudumdaki kablolar buna engel oluyordu.Karşımda duran büyük pencereye baktığımda bana bakan insanları gördüm hepsi gülümsüyordu.Elimi hafifçe kaldırmayı başarıp onlara el salladığımda annem Gemma'ya sarılıp ağlamaya başlamıştı.Onlara bakmaya devam ederken vücudumda ki acıları hissetmiyordum.Sanırım bu verdikleri ilaçların etkisiydi.Kendimi halsiz hissediyordum en son hatırladığım o adamın beni yere ittirdiğinde başımı çarpmış ve gözlerimi kapatmış olmamdı.Oradan nasıl kurtulduk hiçbir fikrim yoktu.Başımı çevirdiğimde Effie'nin orada olmasını beklemiştim ama yoktu.Diğer tarafa baktım yine yoktu.Yerimden kalkmak istedim ama başaramıyordum.Gözümden bir damla yaş süzüldüğünde ''Harry?'' sesiyle irkildim ve kapının olduğu tarafa baktım.Annem yavaşça yanıma geliyordu.Yanıma gelip elimi tuttu ve maskeyi çıkardı ''İyi misin meleğim?'' diye sorduğunda ''İ-iyim anne.'' Diye cevap verdim.Elini dudaklarına götürüp defalarca öptü tıpkı cehennemimizde Effie'nin elini nasıl öpüyorsam öyle öpüyordu ''Çok korktum bebeğim.Seni kaybedeceğim diye çok korktum.'' Ağlamaya başladığında bende ağlamaya başladım çünkü annemin ağlamasını istemiyordum ''Ağlama.'' Dediğimde gözyaşlarını sildi ''Özür dilerim bebeğim.'' Diyerek bana doğru eğildi ve dudaklarını alnıma bastırdı ''Effie nerede?'' diye sorduğumda hemşire içeri girdi ''Üzgünüm bölüyorum ama hastayı daha fazla yormamalıyız.'' Dedi annem beni son kez öpüp odadan çıktığında hemşire gelip maskeyi takmıştı.Soruma cevap alamamıştım ve bu beni üzmüştü.Hemşire sormak istedim ama yapamam uykunun beni hapis almasına izin vermekten başka bir seçeneğim yoktu...
Gelen rahatsız edici seslerle gözlerimi araladım.Başımda öten bir makineler başımı ağrıtmaya yetiyordu.Birkaç kere gözlerimi kapatıp açtığımda Niall'ın bir kağıt tuttuğunu fark ettim ''Sağa bak.'' Yazıyordu dediğini yapıp sağa baktığımda Effie'yi gördüm.Meleğim sağ tarafımda makinelere bağlı bir şekilde uyuyordu ''Meleğim.'' Demek istiyordum fakat bunu yapamıyordum.Başımı çevirip cama baktığımda herkesin elinde bir kağıt tuttuğunu gördüm ve hepsini okumaya başladım aslında hepsi yan yana durmuş ve bir cümle oluşturmuşlar ''Sadece Effie'nin uyanmasını bekliyoruz.İkiniz oradan çıktığınızda büyük bir parti sizi bekliyor.'' Yazıyordu elimi yavaşça kaldırıp elimle onayladım hepsi gülüp kağıtları Louis'e verdiler Louis yüzünü buruşturup bir şeyler dedi ne dediğini anlamamıştım ama yüz hali komik olduğu için acılar içinde gülümsedim.Effie'ye yeniden baktım sadece uyuyordu.Nefes alıyordu işte bu beni gülümseten en büyük nedenlerden bir tanesiydi.Yapacağımız bir sürü şey vardı ama bunları yapmamız için onun uyanması gerekiyordu.Uyanması için tanrıya her saniye dua edecektim.Mavi gözlerini yeniden görebilmek için uyanacağına inanıp tanrıya dua edecektim.O inanmasa da başarmıştık cehennemimizden kurtulup cennetimize kavuşmuştuk.Yaşananlar cehennemde kalmıştı,kalmalıydı.Unutmalıydık bu olanlar olmamış gibi normal yaşantımıza geri dönmeliydik.Mutluluğu yakalayıp asla bırakmamalıydık.Aşk belki bunun üstesinden gelmeyebilirdi ama birlikte olursak bunu atlatabilirdik yaralarımızı sarabilirdik ve o yaralarımızı sonsuza dek açılmazdı.Ben başarmıştım o da başarabilirdi sadece ben biraz daha güçlüydüm o da çok zayıftı mesela hemen hasta olabiliyordu çok ağır gripler geçirebiliyordu şuan içimde azda olsa korku vardı fakat mutluluk daha fazlaydı.
