1 HAFTA SONRA...
Harry'nin Ağzından;
1 haftadır her gün sevdiğim kızın acı çekmesini izliyorum,her gün çığlıklarla uyanıyor,her gün ağlıyor ve benim elimden gelen izlemek.Spencer,Effie'nin ailesine dair tek bir iz bile bulamamıştı.Sabahın Effie'nin çığlığıyla gözlerimi açtım odadan nasıl çıktığımı bilmiyorum.Kapıyı açıp kaldığı odaya girdiğim de yatakta kıvranıyordu onun yanına gidip sarıldım ''Tamam,tamam sakin ol Effie.'' O sıra içeri çocuklar girdi hepsi yeni uyanmış bir şekildeydi Effie sıkıca bana sarılmışken onun sakin olmasını sağlamaya çalışıyordum ''Ha-harry da-dayanamıyorum.'' Gözyaşlarım yavaşça yanaklarımdan akmaya başlarken ''Bana söz verdin Effie.İlaçlarla yaşamak istemiyorsan tedavi olmalısın.'' Dediğimde yavaşça sakinleşmeye başlamıştı bir hastadır acı çekiyordu,yemek yemiyordu,rengi bembeyazdı ve çok zayıflamıştı.O,kollarımda iç çekerken çocuklara baktım hepsi bir haftadır perişan olmuştu Niall geceleri bir şey olur diye uyumuyordu,Louis her gün onu güldürmeye çalışıyordu,Zayn onunla saatlerce dertleşiyordu fakat ne konuştuklarını hiç birimiz bilmiyorduk,Liam o uyurken her zaman ona şarkı söylüyordu bunu Effie istememişti Liam onun müziğe ne kadar düşkün olduğunu biliyor ve her gece gitarını alıp bu odaya geliyordu.Niall zaten onu pek yalnız bırakmıyordu ne yaptıklarına dair bir bilgim yoktu.Lola,ona yemek yedirmeye çalışıyordu ama başarılı olamıyordu.Alex sadece destek olmaya çalışıyordu,Jev'in hasta olduğundan bile haberi yoktu.Ben mi?Ben sadece onun acısını dindirmeye çalışıyorum,onu sakinleştirmeye çalışıyordum.Eğer biri yıllar önce Effie'ye böyle bir şey olacağını ve benim de ona yardım edip onu sakinleştirmeye çalışacağımı söylese gerçekten kahkaha atarak gülerdim gerçekten inanmazdım.Şimdi kollarımdaydı ve yavaş bir şekilde sakinleşiyordu.Saçlarına öpücük kondurup ''Bu gün tahlil yapacaklar doktora gideceğiz tamam mı?'' dediğimde sadece başını salladı sakinleştiğinde gözlerimin içine baktı ''Hep böyle mi olacak?'' diye sordu sesi yine kısık geliyordu ''Biz çok şey atlattık Ef,bunu da atlatacağız.'' Dediğimde gözlerinin umutla parladığını gördüm.İlk defa bana bakarken gözlerini parladığını gördüm onu yavaşça yatırdım ve üzerini örttüm ''Kahvaltı yapmak ister misin?'' başıyla onaylarken ''Ama aşağıda sizinle.'' Dediğinde hemşireye baktım izin verdiğinde hepimiz gülmüştük.Effie'yi yataktan kaldırdım ve yürümesinde yardımcı oldum.Aşağı indiğimizde çocuklar durmadan bir şeyler anlatıyordu ''Tamam,yeter gerçekten açım.'' Dediğinde hepsinin eli ayağına dolaştı Effie ile birlikte onlara bakıp gülmeye başladık Effie'yi kendime çektim ve ona sarıldım ''İyi olacaksın.'' Buna ondan daha çok inanıyordum ve onu buna inandırmaya çalışıyordum ''İyiyim,sizin sayenizden.'' Dediğin de gülümsedim ve her zaman olduğu gibi yanağına öpücük kondurdum ''Harry,seni seviyorum.'' Dediği an şaşkınlıkla ona baktım daha demin ne demişti?Başını uzatıp yanağımdan öptüğünde iyice afallamıştım ''E-effie sen ne---'' derken sözümü kesip ''Seni seviyorum dedim...yani dost bakımından.'' Biraz olsun hayal kırıklığına uğramıştım bir an gerçekten beni sevdiği için daha doğrusu aşık olduğu için söyledi sanmıştım fakat bir yandan seviniyordum dost olarak da olsa beni sevdiğini söylemişti...
Kahvaltıdan sonra Lola,Effie'nin giyinmesinde yardımcı olmak için odaya çıktı hepimiz onu bekliyorduk ''Harry,sen iyi misin?'' Louis'in sorusuyla tüm düşüncelerim allak bullak olmuştu ''İyiyim çok iyiyim.'' Dediğimde inanmamışçasına bana bakmaya devam etti o sıra Lola ve Effie geliyordu ''Effie,iyi misin?'' iyi gözükmüyordu Niall yanına gidip onu kucağını aldığında ''İyi değilim.'' Diye mırıldandı saate baktım hastaneye gitme vaktimiz gelmişti Niall ona ''İyi olacaksın söz veriyorum.'' Dediğinde hafifçe gülümsedi.Şuan tek yapmam gereken tanrıya dua etmemdi şu lanet olası tahlillerin sonuçlarının iyi çıkması için.İyileştiğine dair bir şeyler duymak için.
Effie'nin Ağzından;
Tahliller yapılmıştı şuan bir odadaydım ve yatıyordum şuana kadar dayanmaya çalıştım hala da devam ediyordum.Niall geldiğimizden beri elimi bırakmamıştı ''Niall,ben iyiyim.'' Dediğimde gözyaşları yanaklarından süzülmeye başladı ''Benim bir ikizim olacaktı Ef.Ama benim yüzümden o öldü ve şimdi seni de kaybedemem sen benim kız kardeşim gibisin.'' Dediğinde benimde gözlerim dolmuştu ''Onun ölmesi senin suçun değildi.'' Dediğimde göz yaşlarını sildi ''Benimdi,benim suçum ve şimdi keşke onun yerine----'' lafını tamamlamasına izin vermedim ve hıçkırarak ağlamaya başladım ''Lanet olası pislik sen ölseydin ben ne yapacaktım!Böyle konuşma tanrı aşkına beni üzüyorsun Niall!'' dediğimde elimi bırakıp gözyaşlarımı sildi.O sıra içeri doktor girdi yüzünde güller açıyordu heyecanla Harry'ye baktım o da gülümseyerek bana baktı kalbim heyecandan hızla atıyordu ''Effie,gerçekten arkadaşların yanında olduğu için şanslısın özellikle sevgilin Harry eminim o sana iyi bakıyordur.'' Herkes şaşkınlık içinde doktora baktı bizi tanıyordu ve sevgili olduğumuzu düşünüyordu hadi ama doktor baksana ayrılalı aylar oluyor ve hala sevgili sanıyor.Hiçbiri bu yanlışı düzeltmeden doktoru dinlemeye devam ettik ''İyileşme yolundasın hatta ilerleme kaydetmişsin ve ilaçlara gelirsek dozunu biraz azaltacağız.'' Dediğinde herkes bu sefer mutluluk gözyaşı döküyordu ''Okula gidebilir miyim?'' diye sorduğunda biraz düşündü gülümseyip ''Tabi gidebilirsin.'' Dediğinde mutluluktan havalara uçuyor gibi hissettim.Olay şu ne olursa olsun pes etme.Hasta mısın?Hastasın diye herkes seni bırakıyor mu?Senden tiksiniyorlar mı?Onlara inat hastalığını yenebilirsin kimsenin dediğini umursama herkes ne derse desin sen kalbinin sesini dinle ve hep bardağın dolu tarafına bak.İnanın bana o zaman her şeyi üstesinden gelebilirsiniz..
Hastaneden çıkarken Harry'nin kucağındaydım ve hastane kapısının önünde muhabirler vardı durmadan barıştınız mı gibi şeyler soruyorlardı.Hiçbirine cevap vermeden arabaya bindiğimizde sıkıca ona sarılmaya devam ettim ''Yarın okula gidebilir miyim?'' diye sorduğumda gülümseyip ''Evet,yarın okula gidebiliriz.'' Bazen aynı okulda okuduğumuz gerçeğini unutabiliyordum ve sanırım bu görüntülerden sonra Simon arayıp sahte ilişkimize tekrar başlamamızı söyleyecekti .Ve bizde devam edecektik çünkü beni yine zorlayacaklardı.Çocuklarda bindikten sonra kahkahalar eşliğinde yola koyulduk herkes sanki biraz önce olanları takmıyor gibiydi.Eve geldiğimiz de hemşire telefonu kapatıp ''Başaracağını biliyordum Effie.Şimdi ilacını verelim bu sefer canın yanmayacak.'' Dediğinde ona sert bir bakış attım ve yukarı çıktım herkes verdiğim bu tepkiyi anlamamıştı hemşire içeri girdi ve ''Şu lanet olası ilacı ver ve git!Hatta evden git!'' diye bağırdığımda içeri Zayn girdi ''Effie ne oluyor?'' diye sordu gözlerimi devirip ''İlacı ver.'' Dedim hemşire ilacı bana verirken dişlerimi sıkmıştım canımı acıtmıştı ''Şi-şimdi defol git.'' Hemşire odadan giderken Zayn arkasını dönüp ona baktı o kadar açık giyinirde bende erkek olsam bende bakardım ''Zayn,onun buradan gitmesini istiyorum.'' Dediğim an bana döndü ''Ciddi misin?'' dediğinde ilacın vücuduma yaptığı etkiyle bağırdım ''Lanet olsun gitsin diyorum Zayn gitsin!'' başını yavaşça salladı ve odadan çıktı sinirden ağlamak üzereydim yatağa uzanıp sakin olmaya çalıştım ve birden aklıma defterler geldi kutunun içindeki defterler.Eğer bakarsam birden biri gelir ve beni görürdü bu yüzden sessizce gidip defterlerden birini aldım ve Lola'nın hazırladığı çantanın en altına koydum kıyafetler olduğu için bulamazdı zaten ben açıp kapıyorum.Çantayı kaparken içerdi Harry girdi ''Hemşireyi istemiyorsun öyle mi?'' diye sorduğunda başımı kaldırıp ona baktım ''İstemi---Ahhh'' birden vücudumda hissettiğim keskin acıyla bağırdım biran sonra acı yavaşça ortadan kaybolurken kendimi Harry'nin kollarında bulmuştum ''Geçti,tamam mı geçti.'' Onu sakince başımla onayladım ''Harry,gerçekten o hemşire bir şey yapacak.'' Dedim yapacağına adım gibi emindim ''Nereden biliyorsun?'' diye sorduğunda ondan uzaklaşıp ayağa kalktım ilk başta düşecek gibi olmuştum ama toparlamıştım ''Baksana onu savunursun!'' diye bağırdım o da ayağa kalkıp ''Kimseyi savunmuyorum.'' Dedi alayla gülümsedim ''O zaman gönder!'' dediğimde ''Neden gerçekten iyi bir hemşire!.'' Yine kavgaya başlamıştık bu sefer ki konumuz hemşireydi ''Zaten düşüncelerime değer verseydin böyle olmazdı!Seni gerçekten sevebilirdim.Sabah onu neden söyledim biliyor musun?'' diye bağırmaya devam ettim o ise sessizleşmişti ''Neden?'' diye sordu ''Neden mi?Sen beni mutlu ettin Harry hem de çok fazla bana iyileşeceğimi inanmamı sağladın.'' Dedim sessizce ardından devam ettim ''Sadece seni mutlu etmek için öyle söyledim seni sevdiğimden değil.'' Bu sözüm kalbine kazık gibi saplanmıştı öylece boş ve anlamsız gözlerle bana bakarken ''Ben sanmıştım ki---'' derken bir şey diyemedi ve odadan çıkıp kapıyı sertçe kapattı ve gitti.Ve yeniden onun kalbini kırmayı başarmıştım yeniden kalbini paramparça etmişti ben yine onu üzmüştüm...
