Beni tutan kişinin ellerini tutup ağlamaya başladığım da onunda ağladığını hissettim.Omzuma dökülen gözyaşları bunun işaretleriydi.Şimdi ölmüş olmalıydım ama yaşıyordum.Kurtarıcı sayesinde yaşıyordum.Elleriyle bedenimi sımsıkı sararken tek duyduğum ''Aptal.'' Kelimesiydi.Yüzlerce kelime içinde sadece bunu demişti.Gözyaşlarımı ellerimle silmeye çalıştığım da ''Bebeğim,hepimizin sana ihtiyacı var.'' Dediğinde beni kurtaran kişinin annem olduğunu anladım.Sesi,kokusu ve dokunuşu annemdi.Annem beni kollarına almış ağlarken ''Canım acıyor.'' Diye fısıldadım beni bırakıp ayağa kalktığında elini uzattı.Elini tutup kalktığımda beni kendine çekti ''Hissediyorum meleğim.Canın çok acıyor.'' Diyerek gözyaşlarımı silmeye başladı.İkimizin üstüde toz olmuştu annem elleriyle üstümdeki tozları temizlerken ağlamaya devam ediyordum.Onları öyle görmek canımı acıtmıştı bir gitar penasına bile sahip çıkamayan ben Effie ile nasıl evlenebilirdim ki?Onu kaybetmiştim tüm hayallerim,emeklerim hepsi buruşturulup çöpe gitti.Nedeni ise benim yalanlarım.İstediği tek şey benimle mutlu olmaktı ama ne zaman birlikte olmaya başladık işte o zaman o değişti.Artık güçlü değil,artık saçma dediği şeyleri yapıyor,eskiden olduğu gibi gülmüyor kendi ellerimle korkak bir Effie yaratmıştım.Korkak ve güçsüz.Annem ağlamaktan kızarmış yeşil gözlerime bakarken dudaklarını araladı ''Sen gerçekten bağlanmışsın.'' Diye fısıldadığın da ''O olmadan yapamıyorum.'' Diye cevap verdim gözyaşlarımı silerken ''Biliyorum bebeğim ama ölmek çözüm değil.Hepsi geçecek birlikte atlatacağız.'' Dedikten sonra gülmeye çalışıp ''Buradan olduğumu nereden öğrendin?'' dediğimde kendi gözyaşlarını silip ''Anneler çocuklarının nerede olduğunu bilir bebeğim.Burası senin için fazla özel.'' Diyerek bana sarıldığın da bende ona sarıldım.Bazen şanslı olduğumu düşünüyorum çünkü o dünyanın en iyi annesiydi.Aslında tüm anneler dünyanın en iyisiydi..
Arabaya bindiğimiz de annem telefonla birine mesaj attı.Kim olduğunu umursamadan tepeden ayrılırken ''Şimdi iyi misin?'' diye sordu.Başımla hafifçe onaylarken rahatsız bir şekilde kımıldanıp elini bir yere atıp bir şey aldı.Elindeki tokaya bakarken ''Effie'nin sanırım araba da düşürmüş.'' Diyerek elinden alıp cebime koyarken gülümsedi.Annem bana huzur veriyordu Effie de öyle her ikisi de bana huzur veriyordu.Annem geriye yaslanıp ''Hastaneye git ve onu mutlu et bebeğim.'' Diyerek bana yapmam için cesaret verirken ''Sence beni affeder mi?'' diye sordum.Kırmızı ışıklarda durunca derin bir nefes aldı ''Bu onun için zor.'' Diyerek devam ederken sadece yüreğimde oluşan korkuyla titredim.Beni affetmesini istiyordum son bir şans daha ve bu sefer ona her şeyi anlatacaktım.Anneme ''Biz birlikte olduk.'' Dedikten sonra renginin gittiğini gördüm ''Nasıl?'' diye sorunca yutkundum ''İstemiyordu ama....'' Diyerek sözlerime devam ettim ''Korundunuz mu?'' diye sorduğunda başımı iki yana salladım ''Hatırlamıyorum.O gün biraz içmiştim.'' Dediğim de bir şey demeden başını cama yasladı ''Ya affetmezse?'' diye sorduğumda ''Bir yerlere gider ve başkasıyla olur.'' Diye cevap verdi.Ardından ikimizde sessizliğe gömüldük.Onun kalbini yeniden kazanmalıydım.Yanaklarımı şişirip arabayı kullanmaya devam ettiğim de etrafıma göz gezdirdim sanki her yerde onu başkasıyla görüyordum.Bu düşünceden sıyrılıp ''Seni eve bırakayım bende hastaneye gideyim.'' Dediğimde gülümseyip onayladı.Evin önüne geldiğimizde eğilip yanağına öpücük bıraktım ''Unutma meleğim,hayatta hep kötü şeyler çıkacak önemli olan pes etmemek ve ders almak.'' Diyerek yanağımdan öptü ve arabadan indi.O eve girene kadar bekledim girmeden önce bana dönüp el salladığında ona el salladım.haklıydı,hayatta önümüze engeller çıkacaktı ama hepsinden ders alıp bir daha yapmamak için çaba gösterecekti.Umarım beni affeder...
Hastaneye geldiğim de muhabirlerin arasından güçlükle geçtim.Effie'nin ve bizim fanlarımızın hastanenin önündeydi.Sorular hiçbir soruya cevap vermeden içeri girdiğimde Louis ve Liam'ı koridorda gördüm.Onlara seslendiğim de durup bana döndüler ve yanlarına gitmemi beklediler.Yanlarına gittiğim de ''Lola yine gelmiş.'' Dedi Louis gözlerindeki kızgınlığı görüyordum ''Ona söylemiştim.'' Diye mırıldanırken Liam araya girip ''Merak etme Niall halletmiş bir daha size veya herhangi birimize bulaşamaz.'' Diyerek içimi rahatlatmaya çalışırken gülümseyip sırtını sıvazladım.Birlikte Effie'nin kaldığı odaya ilerlediğimizde Demi ve Niall odadan çıkıyorlardı.Niall beni görünce başını yere eğdi ''Niall?'' dediğimde başını kaldırıp yeşil gözlerime baktı sanırım dün çıkan kavgadan ötürü kötüydü ''Dünü unutalım dostum.Siz haklısınız.'' Dediğimde yanıma gelip bana sarıldı ''Evet,o konuda haklısın.Biz kantine iniyoruz hadi sizde gelin.'' Dediğinde Liam ve Louis onu onayladı parmaklarımı kıvırcık saçlarıma geçirip ''Siz gidin ben gelirim.'' Dediğimde hepsi onaylayıp gittiler.Odaya ilerlediğimde kapıyı sessizce açtım içeriden gülüşme sesleri geliyordu.Zayn,ona kendi çocukluk anıları anlatırken Effie'nin neşeli kahkahası odada yankılanıyordu.İçeri girdiğimde ikisi de bana baktı Effie susarken Zayn ''Gel dostum çocukluk anılarımı anlatıyorum.'' Diyerek yanına oturmamı işaret etti.Effie düne göre biraz daha iyiye benziyordu hiç değilse gözlerinde ki mutluluğu görebiliyordum.Zayn anlatırken bende onlara eşlik etmeye başladım.Kısa süre sonra Effie gözlerini kaparken Zayn sessizce ''Hiçbirimizle konuşmuyor.'' Dediğinde sadece başımla onu onaylamıştım...
Effie'nin Ağzından;
Hayır,uyumuyordum sadece gözlerimi kapattığımda neler konuşacaklar merak ediyordum.Zayn onlarla konuşmadığımı söylediğin de bir şey dememişti.Gözlerimi yeniden açtığımda Harry ayağa kalktı ve yanıma gelip elimi tuttu ''Uyuyamıyor musun?'' diye sorduğunda bir cevap vermedim.Zayn ayağa kalktı ''Ben kantindeyim.'' Diyerek odadan çıktığında tüm duvarların üzerime geldiğimi hissettim.Harry elimi hala bırakmamıştı kızarmış gözleriyle mavi gözlerime bakarken ''Yanımda yatmamı ister misin?'' diye sorunca sadece başımı sallayıp ona yer açtım.Ayakkabılarını çıkarıp yanıma uzandığında irkildim.Beni kollarının arasına alırken uyumam için kısık sesiyle şarkı mırıldanmaya başladı...
Everythings cool, yeah
-Her şey harika, evet
Its all gonna be okay, yeah
-Her şey iyi olacak, evet
And I know maybe Ill even laugh about it someday
-Ve biliyorum buna bir gün belki de gülerim
But not today, no
-Ama bugün değil, hayır
Cause I dont feel so good
-Çünkü hiç iyi hissetmiyorum
Im tangled up inside
-İçim karmakarışık
My heart is on my sleeve
-Hissettiklerim apaçık ortada
Tomorrow is a mystery to me
-Yarın benim için bir gizem
And it might be wonderful
-Ve muhteşem olabilir
It might be magical
-Sihirli olabilir
It might be everything Ive waited for
-Bir mucize için
A miracle
-Beklediğim her şey olabilir
Oh but even if I fall in love again with someone new
-Ama tekrar başka birine aşık olsam bile
It could never be the way I loved you
-Asla seni sevdiğim gibi olmaz...
Gözlerim yavaşça kapanırken Harry saçlarımı öpüp şarkısını bitirmişti.Sözleri fazlasıyla anlamlıydı sanki bizim için yazılmış bir şarkı gibiydi.Bunları düşünürken yorgunlukla kendimi uykuya teslim ettim.Şimdi mutlu hissediyordum peki ya 2 gün sonra?İşte o zaman bunun cevabını öğreneceğim...
