STROKE OF LUCK (Completed)

Great Wall & Snow Castle

(I dedicate this chapter to everyone. Thank you for reading
STROKE Of LUCK)

At Devonshire Heights, Windsor, Ontario, Canada.......

CHEQUI'S POV

Hindi ko alam kung ilang oras na akong nakatitig sa bintana.
Isang araw pa lang kami dito sa Ontario pero pakiramdam ko ilang taon na ang lumipas.

Hindi ko inimik si Mommy mula nang sumakay ako sa kotse niya na naghatid sa amin sa Hong Kong International Airport hanggang sa makarating kami dito sa 4 bedroom detached house na tinuluyan namin dito sa Windsor, Ontario.

Hindi ko naitanong kung kaninong bahay ito.
Masama pa rin kasi ang loob ko sa kanya.
It's a good thing na hinayaan niya lang akong mapag-isa.

Hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos akalain na ganito ang kahahantongan ng pagsasama namin ni Dan. Parang panaginip lang sa sobrang bilis ang mga pangyayari.

I hope masaya na siya ngayon kasi malaya na niyang gawin ang gusto niya.
Puwede na naman siyang mag-uwi ng bagong babaeng makakasama niya sa flat niya.

Oo na! Iniisip ko pa lang yun, parang mamamatay ako sa sama ng loob.

Nagsimula na namang tumulo ang mga luha ko.
Parang bukal lang na hindi nauubusan ng tubig.

Agad kong pinahid ang mga luha ko at napagpasyahang lumabas saglit. Matapos kong isuot ang itim na winter coat, boots and a gray winter hat, ibinalabal ko sa leeg ko ang itim na scarf.

Lumabas ako sa kuwarto ko at tuloy-tuloy ako sa malawak na garden.
It's freezing outside. Sobrang lamig.
-2 degrees celcius ang temperature.

Tumingala ako sa kalangitan at itinaas ko ang mga kamay ko nang magsimula na namang pumatak ang snow.

The snow falls on my palms and I love watching it disappear quickly.
I can feel how lightly it weighs.

Tinanggal ko ang suot kong winter hat when the snow falls very hard.
I wonder how funny I look now that my hair is all covered by it.

My happiness can't be described. Kung kanina lang sobrang nag-eemote ako, ngayon para akong batang malayang naglalaro at sobrang ine-enjoy ang pagpatak ng snow.

I love the simple pleasure of watching the snow fall and hide the landscape.

Yung napakalawak na garden, nababalutan na ng puti.
Nakakatuwa ring pagmasdan yung mga halaman at punong-kahoy na nagiging puti na dahil sa mga sumabit na ice sa mga dahon.

The surrounding becomes totally hushed and white, clean and bright. It's really fantastic!

Ibinuka ko ang mga palad ko at naantig akong pagmasdan ang mga malalaking snowflakes na nahuhulog sa palad ko.

Each one has it's own unique designs.
May parang bulaklak, dahon, star, feather at kung ano-anu pang hugis.
It simply amaze me how this thing is possible.
It's like there's someone up above who sketches a design for each.
It feels like there is a magic around me.
Sobrang nakakatangay ng diwa.
And there's no doubt that there's a Supreme power from above who made things like this possible.

Napangiti ako when I remember my childhood. I was 5 years old nang magpunta kami ni Mommy sa Beijing. Gusto ko kasing makakita ng snow noon. A real snow.
At dahil puting-puti ito, kumain ako ng kumain dahil sa pag-aakalang asukal ito.
At this very moment, naisip ko, sana doon na tumigil ang aking buhay. Yong hanggang childhood lang. Yong umiikot lang ang aking mundo sa aming dalawa ni Mommy at sa mga batang kalaro ko. Yong wala akong pinapasan na problema at hindi nakakaramdam ng ganitong emptiness. Yong sobrang saya ko na kapag namasyal kami ni Mommy sa iba't ibang lugar, kumain ng masasarap na pagkain, may bagong laruan, damit, sapatos at kung ano mang bagay na bilhin ni Mommy para sa akin. Yong hindi ko pa alam kung gaano ka-kumplikado ang buhay dito sa mundong ibabaw. Yong ang pagkakaalam ko sa salitang sakit ay kung nagalusan ako, napalo, kinurot ng kapwa ko bata, naagaw ang aking laruan o kaya'y may dumapo sa akin na lagnat, trangkaso o kaya'y sakit sa ngipin o tiyan.