Pastor David Kang's message about the prodigal son has touched every inch of my soul and listening to him is overwhelming.
I am that prodigal son. I left my parents in Australia and even ran away from God for my temporary happiness. Mali ang ginawa ko. Napakalaki kong sirang sayangin ang panahong sana eh ginamit ko sa mas importanteng bagay. Pero kahit na nagkamali ako, God never abandoned me. He welcomed me back and embraced his lost son.
My tears started flowing from my eyes. Will my parents in Australia accept me too? Will they also forgive me for all my shortcomings? What if they'll choose to just give up on me? They are not my biological parents anyway. Pwede na Lang nila akong kalimutan total naman sinaktan ko Lang sila. Wala akong kwentang anak.
I felt Lucy patting my back to comfort me at hinawakan niya rin ang kamay ko and when it was time for Pastor David to lead the church in prayer, Lucy pulled me to the front and we both bent our knees in prayer which made me cry even more. And in between my sobs I thanked God for giving me Lucy and prayed that what I have with her will last my life time.
-------
"Sorry love nakita mo na naman akong umiyak kanina." I said while I started the car engine. The church service ended and we are now looking for a place for lunch. We are both craving for something hot dahil medyo malamig ang panahon Kaya we decided to have ramen pero wala pa kaming makitang Japanese restaurant.
"Wala kang dapat ikahiya sa akin Will. Remember, mahal kita maging sino ka man."
Napahinto ako ng pagda-drive sa sinabi ni Lucy, mabuti na lang at wala rin kaming kasunod na mga sasakyan.
"Love wag kang ganyan. Baka di ako makatulog niyan mamayang gabi."
"Huh? Ewan ko sa yo. Ayaw mo bang sinasabi kong mahal kita?" Inirapan ako ni Lucy at nagtaas ng kilay.
"Syempre gusto. Hindi lang ako sanay love. Nakakakilig lang na marinig from you, feeling ko panaginip lang ang lahat."
Napangiwi si Lucy at piningot ako.
"Alam mo isa pang sabi mo niyan na parang panaginip lang ang lahat, di na Lang kita pipingutin, sasapakin na kita para malaman mong totoong mahal kita!"
"Eh kasi naman. Kinikilig kaya ako."
"Umayos ka nga Will. Tigilan mo yang pagpapa-cute mo. Mag drive ka na gutom na ko."
"Ang sungit naman ng love ko. Galing ka pang church niyan ah." Pang-aasar ko kay Lucy.
"Ewan. Mag drive ka na nga."
"Eto na nga. Mag-da-drive na."
"Pero Will, Bakit ka nga ba umiyak kanina? Naalala mo na naman ba yung past mo? I told you I don't care about your past."
"Hindi naman yun love. Naalala ko yung parents ko sa Australia. Ang laki ng kasalanan ko sa kanila."
"Eh di you ask for forgiveness. Wag kang mahiyang mag sorry. Ang pagsosorry tanda yun ng katapangan nating aminin na nagkamali Tayo at may pagkakataon Tayong magbago."
"Naks. Prof na prof ang dating mo love."
"Naku."
"Gusto ko nga sanang umuwi ng Australia para makita sila."
"That's good. Bakit di ka umuwi?"
"I'll miss you so bad."
"Ano?"
"Tapos baka pag-umalis ako masingitan ako ni chef park."
"May girlfriend na yun."
"How did you know?"
![](https://img.wattpad.com/cover/53150682-288-k21229.jpg)
BINABASA MO ANG
I Found Love at Thirty Two
Romanzi rosa / ChickLitWARNING: Read at Your Own Risk I am 32, single, no boyfriend since birth. At my age, I also have thoughts of falling in love, (I did once but ended not so well) of being loved by someone I love, having a family to call my own. I guess though...