เสียงกรีดร้องของคนข้างๆทำให้ธีทัชลืมตาช้าๆ เสียงดีสมกับเป็นนางร้ายเบอร์หนึ่งจริงๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งอ้าปากหาวอย่างง่วงๆก่อนหันมองต้นเสียงที่ตอนนี้ถอยไปชุกตัวอยู่ตรงหัวเตียงตากลมโตจ้องมองเขาราวเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวมาบุกโลกก็ไม่ปาน...
"ตื่นแล้วเหรอ...หิวไหม..."ชายหนุ่มถามเบาๆราวเป็นเรื่องปกติที่เขาและเธอจะตื่นนอนด้วยกัน
"ทำไม...ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่...มันเกิดอะไรขึ้น..."เสียงสั่นเครือของหญิงสาวราวกับจะถามตัวเองมากกว่าจะพูดกับชายหนุ่มหน้าสวยๆส่ายไปมานำ้ตาใสๆใหลเป็นทาง
"ใจเย็นๆก่อนดีไหม..."ธีทัชเอ่ยเบาๆอดสงสารไม่ได้เมื่อมองท่าทางตื่นกลัวและไม่เข้าใจของคนตรงหน้า มือเรียวยาวยื่นไปหาหวังจะโอบกอดปลอบใจแต่ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายแรงกว่าที่เขาคิด
"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน..."มือบางปัดมือชายหนุ่มออกไปอย่างรังเกียจก่อนขยับตัวหนี
"ฉันจะแจ้งความ... คุณข่มขืนฉัน...คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง...คนสาละเลว..."เสียงพูดที่สั่นเครือและใหล่บางที่สั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นทำให้ธีทัชถอนใจ
"ฉันไม่ได้ข่มขืน...มันเป็นการซื้อขาย เธอตกลงเอง เธอมาหาฉันเอง..."ชายหนุ่มอธิบายความเข้าใจผิดของอีกฝ่ายด้วยเสียงที่เรียบเฉย
"ไม่จริง!!...พูดบ้าอะไร??..."
"ฉันพูดจริง...ผู้จัดการส่วนตัวของเธอรับเงินไปแล้ว แล้วก็ส่งตัวเธอมา คนอย่างฉันไม่เคยบังคับใคร..."
"พี่ซอนญ่า...."มาริสาอุทานเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนยกมือปิดหน้าฟุบตัวลงร้องให้...ซอนญ่าทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไงทั้งๆที่ซอนญ่าคือคนที่เธอไว้ใจที่สุดแท้ๆ "ลิซ่านอนก่อนก็ได้นะคะ...ถึงบ้านแล้วพี่จะเรียกเอง" ประโยคเดิมๆที่ซอนญ่าใช้กับเธอแล้วทุกครั้งเธอก็จะตื่นที่บ้านตัวเอง และเมื่อคืนซอนญ่าก็พูดแบบนี้...แล้วทำไม??อะไรที่ทำให้คนที่เธอรักเหมือนพี่สาวทำกับเธอได้ขนาดนี้
