มาริสากระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างขัดใจ คนฉวยโอกาสทำชีวิตเธอพังไม่พอยังคอยฉวยโกาสและบีบบังคับเธอยังกับเป็นเจ้านาย...ทีธัช ธนกิจไพศาล อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน
"ลิซ่า...ไปทานของว่างมาเหรอค่ะ...ปากเลอะเชียว..."โอเล่ทักอมยิ้มมีเลศนัย
"ลิซ่าไปทานยามาน่ะค่ะ..."มาริสาตอบเบาๆรู้สึกไม่พอใจแต่ก็กดมันไว้ฝืนยิ้มออกไปราวไม่รู้สึกอะไร
"ทานยา!!..โอ้ยพี่ก็อยากป่วยบ้างจังเลยจะได้ไปทานยา...ที่รถ...อย่างลิซ่าบ้าง..."ช่าชาคู่หูขาเม้าอุทานเน้นคำว่าที่รถเป็นพิเศษพร้อมทำตาลอย มาริสาเม้มปากแน่นมีบางอย่างบอกให้รู้ว่าขาเม้ารู้เห็นอะไรมาและแน่นอนยายสองคนนี่ต้องเห็นเธอที่รถแน่ๆ
"อ่ะ!....ผู้กำกับเรียกแล้วมาค่ะพี่เติมลิปสติกให้ใหม่...ดูสิไปกินมา....เอ่อกินยาเสียเลอะเชียว..."โอเล่อมยิ้มเมื่อยิบทิชชูเนื้อนิ่มมาซับรอยลิปสติกที่เลอะๆออก มาริสาเงยหน้าหลับตากำมือแน่นคิดเคียดแค้นอยู่ในใจ คุณทีธัชคุณมันตัวซวยมีแต่สร้างปัญหา...
🍀ตลอดทางกลับบ้านคนขับรถคนใหม่เหลือบตามองหญิงสาวที่นั่งคอแข็งอยู่ข้างๆอย่างระอาเสียงโทรศัพท์ที่ร้องออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วก็หยุดไปก่อนจะร้องใหม่ครั้งที่เท่าไหร่เขาก็นับไม่ได้
"นี่ถ้าเธอยังไม่จัดการอะไรกับเสียงกวนประสาทนั่นฉันจะโยนมันทิ้งออกนอกรถ..."ทีธัชหันมาออกคำสั่งเมื่อบอกตัวเองว่าเขาทนฟังมันไม่ได้อีกต่อไป
"ยุ่ง...โทรศัพท์เป็นของใช้ส่วนตัวฉันจะรับไม่รับมันเรื่องของฉัน..."มาริสาเชิดหน้าตอบวางสมาร์ตโฟนเครื่องบางลงบนกระเป๋าถือเสียงมันจะได้ดังอย่างอิสระทีธัชจะได้ได้ยินชัดๆจะว่าไปเธอก็รำคาญเหมือนกันแต่ต้องอดทนไว้เพื่อความสะใจเมื่อได้เห็นหน้าหงิกหน้างอของคนขับรถ
อีกครั้งที่โทรศัพท์เครื่องบางทำงานพร้อมๆกับมือยาวเรียวที่ปล่อยมือจากพวงมาลัยคว้าหมับขึ้นอย่างรวดเร็ว...
