ร่างบางโยนกุญแจรถลงบนโต๊ะก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เธอบอกให้ปรีชากลับไปไม่ต้องมาขับรถให้เธออีกเพราะช่วงนี้เธอไม่มีงานอยากพักผ่อนสักพัก...และเธอก็กลับออกมาจากคลีนิคของเรวินโดยไม่ได้รอพบหรือบอกลาอีกฝ่ายสักคำรู้เพียงว่าตอนนี้ในหัวของเธอมีคำว่า "แม่ขา" ของหนูน้อยคนนั้นสะท้อนไปสะท้อนมาต่อให้อยู่รอพบเรวินเธอก็คงพูดสิ่งที่ตั้งใจไปปรึกษาอีกฝ่ายไม่ออก...
"เธอไปไหนมา..."เสียงทักเบาๆดังมาจากประตูทำให้เหลือบมองทีธัชยืนหน้าบึ้งอยู่ที่นั่นพร้อมกุญแจบ้านในมือ
"ไม่มีใครสอนเหรอ...เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตมันผิดกฎหมาย..."หญิงสาวเอ่ยออกมาเบือนหน้าออกหน้าต่างไม่มองไปที่ชายหนุ่มอีก
"อย่านอกเรื่อง...ฉันถามว่าไปไหนมา..."
"คุณก็รู้อยู่แล้วนี่...ยังจะให้ฉันตอบอีกทำไม...."
"งั้นถามใหม่ ไปหาหมอวินทำไม..."ทีธัชถามมองหน้านวลที่มองไปนอกหน้าต่างอย่างขัดใจทั้งๆที่เขารีบบึ่งรถมาเมื่อเรวินบอกว่าหญิงสาวแวะไปหาแล้วหายไปทั้งที่ยังไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ
"ฉันจะไปปรึกษาหมอวินเรื่องทำแท้ง..."มาริสาตอบชายหนุ่มตรงๆด้วยเสียงเรียบๆ
"ใจดำ...หน้าตาก็สวยดีแต่ทำไมถึงใจดำนักลิซ่า...นั่นน่ะมันลูกเธอนะ..."ทีธัชมองดูร่างบางตรงหน้าพร้อมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
"แล้วไงละ...ทุกอย่างฉันไม่ได้ร้องขอเลยสักนิด ฉันไม่เคยขอให้คุณมาสนใจฉัน ฉันไม่ได้เต็มใจจะขายตัวให้คุณ แล้วคนมักมากอย่างคุณก็ไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเองถึงตอนนี้คุณมีสิทธิอะไรมายืนว่าฉันปาวๆ ทั้งๆที่คนใจดำเป็นคุณไม่ใช่ฉัน..."
"แล้วหนีกลับมาทำไม ไอ้วินมันเป็นห่วงเธอมากรู้ไหม...."ทีธัชถามเบาๆหลังถอนใจยาว
"เพราะฉันทำไม่ได้ไง...ทำไมฉันจึงไม่ใจร้ายเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาได้อย่างพวกคุณนะ ทำไมฉันถึงใจดำไม่พอ ฉันมันงี่เง่าทั้งโง่ทั้งอ่อนแอทั้งๆที่ทางออกของฉันมีเพียงทางเดียว แค่ทางเดียวเท่านั้นแต่ฉันกลับทำไม่ได้...ฉันทำไม่ได้..."มาริสายกมือปิดหน้าก่อนสะอื้นออกมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
