มาริสามองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยก่อนถอนใจเบาๆวันนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมดเรวินอาสาพาทีธัชมาโรงพยาบาลโดยให้เธอและมนฑิรารับหน้าที่ดูแลแขกเหรื่อและดำเนินงานให้พิธีรับขวัญเด็กๆผ่านไปได้ด้วยดีโดยมีเตโชกับซอนญ่าคอยช่วยเธออีกทีเพราะตอนนั้นเธอตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูกแม้เรวินจะรับรองแข็งขันว่าทีธัชไม่เป็นอะไรมากแต่เธอก็อดห่วงเขาไม่ได้...
และเธอก็เพิ่งรู้ตัวตอนนี้เองว่าเขามีความหมายกับเธอมากแค่ไหน...วันนั้นถ้าเขาเป็นอะไรไปเธอก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าเธอกับลูกจะอยู่กันโดยลำพังได้อย่างไร
"ลิซ่า...."เสียงเรียกหาเบาๆดูจะติดปากคนป่วยเพราะเจ้าตัวเรียกหาเธอทั้งที่ยังไม่ลืมตาด้วยซำ้ราวกับรู้ว่ายังไงซะเธอก็จะอยู่กับเขาตรงนี้
"ค่ะ...."มาริสาขานรับเบาๆก่อนจับมือหนามากุมไว้
"ลูกล่ะ....อยู่กับใคร...คิดถึงลูกจัง...."ทีธัชบ่นเบาๆทำให้มาริสายิ้มออกมาเพราะคุณตาคุณยายของเขาไม่ยอมให้พาเด็กๆมาหาพ่อที่โรงพยาบาลด้วยเหตุผลที่ว่าไม่จำเป็นก็อย่าพาเด็กไปที่นั่นเลยมีแต่คนป่วยและเชื้อโรคอีกไม่กี่วันหมอก็ให้กลับบ้านได้ไม่ใช่เหรอ...
"อยู่กับอาแทมกับป้าซอนญ่าค่ะ..."
"คิดถึงลูก...นีน่างอแงหรือเปล่า..."ทีธัชบ่นเบาๆด้วยคำพูดเดิมๆตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงพยาบาลเขาก็จะค่อยบ่นถึงลูกอยู่ตลอดเวลา
"ไม่ค่ะ..."ลิซ่าตอบปนหัวเราะทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองมาอย่างสงสัย
"คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองขี้บ่นเป็นตาแก่เชียว..."มาริสาถามยิ้มๆ
"ก็ฉันคิดถึงลูกนี่นา....ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจะมีใครหรืออะไรสักอย่างมาทำให้ฉันรักและหวงแหนได้มากเท่านี้การมีพวกเขามันเป็นความรู้สึกพิเศษ...ขอบใจนะลิซ่าที่เธอตัดสินใจรักษาพวกเขาไว้แทนการทำลายพวกเขาทิ้งเหมือนคนอื่นๆอีกหลายคนที่ทำแบบนั้นเมื่อเกิดท้องขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ..."ทีธัชบอกหญิงสาวพร้อมยกมือบางขึ้นจูบเบาๆ
