"กรี๊ดดดดด!!...กรี๊ดดดดดด!!..."
"โป๊ก!!...โอ้ย..."สาวใช้ที่ถือถาดอาหารเข้ามาเบี่ยงตัวหลบโทรศัพท์เครื่องบางที่ถูกเหวียงหวือมาพร้อมเสียงกรีดร้องแต่ไม่วายที่มันจะโดนศรีษะเธอเต็มๆ ถ้าเงินเดือนถูกกว่าที่ได้อยู่ตอนนี้อีกสักนิดเธอคงลาออกไปนานแล้วไม่ทนกับยายคุณหนูโรคจิตนี่เด็ดขาด
"เข้ามาทำไม...ออกไป...ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น..."เสียงขู่เขียวพร้อมสายตาที่มุ่งร้ายทำให้สาวใช้ขยับตัวอย่างอึดอัด
"เอ่อ...คุ...คุณท่านให้หนูยกอาหารมาให้คุณทรายค่ะ..."สาวใช้รีบตอบก่อนจะถูกอีกฝ่ายทำร้ายเอาด้วยความโมโห
"ไม่กิน...เอาออกไป...ออกไป๊!!...."ทรายขวัญชี้นิ้วไล่สาวใช้เสียงดังจนอีกฝ่ายรีบลนลานออกไป
"หมวยเล็ก...แกจะอาละวาดเป็นบ้าอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ฮะ..."เสียงเข้มที่สอดแทรกเข้ามาทำให้นำ้ตาใหลออกมาทรายขวัญโผเข้าหามารดาก่อนร้องให้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ
"มาม๊ะ....ทำไมเขาไม่รักหนู...ทำไมค่ะ...ทำไม..."
"หมวยเล็ก...เขามีลูกมีเมียอยู่แล้วแกก็รู้...เขาจะมารักแกได้ยังไง..."มรกตกอดลูกสาวก่อนปลอบเบาๆอย่างเวทนา ทรายขวัญไม่เคยไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการแต่นั่นมันเป็นสิ่งของไม่ใช่ใจคนเหมือนครั้งนี้
"แต่หนูรักเขา...หนูรักเขาอ่ะม๊า...หนูมีอะไรด้อยกว่ายายมาริสาเหรอ??ทำไมเขาถึงทิ้งมันแล้วมารักหนูไม่ได้...ทำไมอ่ะม๊า ทำไม??...."
"หมวยเล็กใจคนน่ะมันบังคับกันไม่ได้หรอกเมื่อเขาไม่รักแก...แกก็ทำใจเถอะ เกิดเรื่องมากมายแบบนี้แกก็ออกไปไหนไม่ได้นักข่าวคอยเฝ้าเต็มไปหมด ม๊าว่าแกหลบไปอยู่ฮองกงกับเฮียสักพักดีไหมให้ข่าวมันซาๆกว่านี้แล้วแกค่อยกลับมา..."มรกตลูบผมลูกสาวเบาๆก่อนออกความเห็น
"ไม่!...หนูจะอยู่ที่นี่ หนูไม่ไปไหนทั้งนั้นหนูไม่ได้ทำอะไรผิดไม่เห็นต้องหนีใครเลย..."
