แม้ไม่ต้องหันไปมองเขาก็รู้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่ทุกฝีก้าวด้วยดวงตาจับผิดและหวาดระแวง ธีทัชระบายลมหายใจช้าๆรู้สึกหนักอึ้งในใจ ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา เขาไม่ได้บีบคั้นหรือบังคับขู่เข็ญเธอ คนของเขาติดต่อซื้อขายตรงไปตรงมา เป็นคนของเธอเองต่างหากที่เล่นไม่ซื่อมันไม่เกี่ยวกับเขา...และมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาอีกเหมือนกันที่เธอดันเป็นสาวบริสุทธิ์ไม่เจอกับตัวเองเขาก็ไม่เชื่อก็แก้ผ้าแก้ผ่อนถ่ายรูปแบบนั้นใครจะคิดว่าเธอจะเหลือพรหมจรรย์มาจนถึงวันนี้...แต่จะให้เขารับผิดชอบแต่งงานแต่งการก็คงไม่ได้จู่ๆนักธุรกิจแนวหน้าอย่างเขาคว้าเอานางแบบถ่ายรูปล่อตะเข้มาเป็นเมียออกหน้าออกตา...ใครๆเขาจะคิดยังไง
มาริสาขยับตัวหนีอย่างตกใจเมื่อจู่ๆร่างที่ยืนล้างผลไม้เงียบๆหันกลับมาหาเธอ...ธีทัชเม้มปากอย่างไม่พอใจผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนเขาเป็นโจรบ้ากามที่พร้อมกระโจนเข้าไปทำมิดีมิร้ายกับเธอได้อยู่ตลอดเวลา
"นี่...เลิกทำท่าเหมือนฉันจะกระโจนเข้าใส่เธอตลอดเวลาสักทีได้ไหม...กินข้าวเสร็จแล้วก็กินยาซะ..."มาริสามองดูถุงใส่ยาที่ชายหนุ่มเอามาวางบนโต๊ะมีชื่อคลีนิคอยู่ข้างถุงบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้เอายาหมอตี๋มาให้เธอกิน
"ฉันกินเองได้...คุณกลับไปได้แล้ว..."
"นี่ไม่ต้องกลัวหรอกน่าฉันกลับแน่แต่จนกว่าจะส่งเธอเข้านอนเสียก่อน...กินยาซะ..."มาริสากินยาตามคำสั่งไม่ได้กลัวเขาแต่เธอไม่ควรป่วย...เธอมีเวลาแค่สองวันเพื่อคืนกลับสู่สภาพเดิมลืมเรื่องอดสูต่างๆที่เกิดขึ้นคิดเสียว่าทุกอย่างมันแค่ฝันร้าย...มันไม่ใช่ความจริง...
แล้วเขาก็กลับไปหลังเธอกินยาเสร็จแล้วส่งเธอเข้านอน ก่อนออกไปชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์หญิงสาวมาเมมเบอร์ตัวเองลงไปแล้ววางกลับลงที่เดิม
"ถ้าเธอนอนพักแล้วรู้สึกไม่ดีขึ้นก็โทรหาฉันนะ...."ชายหนุ่มสั่งเบาๆอยากอยู่เป็นเพื่อนหญิงสาวเหมือนกันแต่เขามีงานต้องทำและเขาก็ไม่มีโอกาสรู้เลยว่าแค่เขาพ้นประตูออกไปมาริสาก็คว้าโทรศัพท์มาลบเบอร์เขาออกอย่างรังเกียจ
