บ้านของมาริสาหลังไม่ใหญ่แต่สวย ตั้งอยู่ห่างออกมาจากตัวเมือง การคมนาคมจึงไม่สะดวกนักถ้าไม่มีรถส่วนตัวแต่บรรยากาศกลับสงบและยังเป็นบ้านที่เธอเคยอยู่กับแม่มาก่อนแม้ไม่โก้หรูหราแต่ทุกตารางนิ้วล้วนเต็มไปด้วยความทรงจำหลายครั้งที่ซอนญ่าขอให้เธอหาที่อยู่ใหม่ที่หรูหราและใกล้ๆตัวเมืองมากกว่านี้แต่เธอปฏิเสธ เพราะความเคยชินและความทรงจำเกี่ยวกับบ้านหลังนี้ทำให้เธอเลือกจะอยู่ที่นี่มากกว่าจะย้ายไปที่อื่น.....
ธีทัชมองไปรอบๆก่อนตัดสินใจวางร่างบางลงบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวี ลมหายใจแม้ร้อนผ่าวแต่สม่ำเสมอทำให้ชายหนุ่มคลายใจ ธีทัชเดินไปสำรวจห้องต่างๆก่อนจะเจอตู้พยาบาลที่รกร้างซ่อนตัวอยู่ข้างผนังในครัวยาแต่ละตัวดูเก่าเก็บและคงมีสรรพคุณทำให้คนกินยิ่งป่วยมากกว่าจะหายป่วยร่างสูงตัดสินใจเดินกลับมาช้อนร่างบางขึ้นก่อนพาเธอไปไว้ในห้องนอน ใจหนึ่งอยากพาเธอไปโรงพยาบาลแต่ก็กลัวจะตกเป็นข่าวเพราะแค่นี้เรื่องราวมันก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว
สุดท้ายก็ถอยกลับมาทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วคว้าโทรศัพท์ เขาต้องโทรเป็นสิบครั้งกว่าปลายสายจะตอบกลับมาด้วยนำ้เสียงตกอกตกใจ
"ไอ้ที....ป่วยเหรอมึงถึงได้โทรกระหน่ำขนาดนี้..."
"เออ...ถ้ากูป่วยจริงป่านนี้ตายไปแล้วมั้งไอ้วิน...มึงไม่ค่อยรอพรุ่งนี้ก่อนแล้วค่อยมารับสายละไอ้เพื่อนบ้า..."ธีทัชตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
"อ้าว!!ไอ้นี่กูยุ่งอยู่...จะรู้ไหมว่ามึงจะโทรมา...มีอะไรก็รีบๆว่ามาคนไข้กูรอเป็นห่างว่าวเนี่ย..."เสียงหงุดหงิดของคนปลายสายทำให้รู้สึกตัวว่าเขาไม่ควรใส่อารมณ์กับอีกฝ่าย
"กูขอโทษ...กูแค่เครียดไปหน่อย...."
"ช่างเถอะ...มึงมีอะไร..."ปลายสายเสียงอ่อนลงทันตา
"กูจะสั่งยา...."
"ไอ้บ้า...คลีนิคกูไม่ใช่ร้านพิซซ่านะ...แล้วมึงก็ไม่ใช่หมอสั่งยาบ้าอะไร..,"
