มาริสาลืมตาช้าๆก่อนถอนใจความอุ่นของแผ่นอกกว้างที่แนบอยู่ด้านหลังบอกให้รู้ว่าคนหน้าด้านไม่ยอมออกไปจากห้องจริงๆต่อให้เธอจะทำยังไงไล่เขาวิธีไหนทีธัชก็เลือกจะเฉยซะไม่รู้ร้อนรู้หนาวยังคงเลือกที่จะเข้ามานอนเบียดเหล่าบรรดาหมอนประดามีที่เธอขนมาวางบนเตียงเพื่อกีดกันเขาออกไปแต่ชายหนุ่มก็ยอมนอนในที่แคบๆจำกัดและกอดเธอไว้จนหญิงสาวชักจะอ่อนใจในความดื้อดึงของอีกฝ่าย
"จะไปไหน...."ชายหนุ่มถามงึมงำเมื่อมือบางปลดมือหนาที่วางอยู่บนท้องอวบนูนออกไป
"ฉันจะเข้าห้องน้ำ...."มาริสาตอบเบาๆทำให้อีกฝ่ายลุกขึ้นประคองร่างอวบไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ
"ห้ามล๊อกประตูนะ...."ทีธัชกำชับก่อนได้ค้อนวงเบ้อเร่อตอบกลับมาแต่ชายหนุ่มกลับยิ้มเฉยอย่างไม่ทุกรอ้น
"เมื่อไหร่คุณจะกลับไปนอนห้องตัวเองเสียที..."มาริสาถามเมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง
"ไม่กลับหรอก...."ทีธัชตอบ
"แต่ฉันอึดอัด...เตียงก็แคบ..."มาริสางัดไม้เดิมที่เคยไล่เขาไปได้มาใช้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนเมื่อทีธัชเริ่มหยิบหมอนที่มีมากมายโยนลงจากเตียงก่อนจะหันมายิ้มกว้าง
"เตียงกว้างแล้วขึ้นแล้ว...นอนต่อเถอะ...."
"นี่คุณไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้ว่าฉันกำลังไล่คุณอยู่...."มาริสามองหน้าก่อนถามอีกฝ่ายตรงๆอย่างหมดความอดทนกับท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ของอีกฝ่าย
"แกล้งไม่รู้...แล้วก็จะไม่รับรู้ด้วยไม่ต้องพยายาม...ไล่ยังไงก็ไม่ไปจะนอนกับเมีย..."ทีธัชก็ตอบออกมาตรงๆเหมือนกัน
"หน้าด้าน...."มาริสาเอ่ยออกมาอย่างอ่อนใจ
"นั่นแหละ...พ่อของลูกเธอล่ะ..."ทีธัชสรุปก่อนรั้งแม่ของลูกเขาให้นอนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนด้วยกันอีกครั้ง
..................................................
ทีธัชผลักแฟ้มเอกสารที่เซ็นเรียบร้อยแล้วให้เลขาหนุ่มที่มายืนรอรับงานอยู่ไม่ไกลก่อนเลิกคิ้วเมื่ออีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะกลับออกไป
