"จะไปไหน...ยายฉันห้ามเราออกจากห้องหอคืนนี้..."ทีธัชมองเจ้าสาวใหม่หมาดของเขาที่หอบของพะรุงพะรังตั้งท่าจะกลับห้องตัวเอง
"นั่นมันสำหรับคนที่ตั้งใจจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน...แต่สำหรับเรา ไม่ใช่..."มาริสาค้านออกมาอย่างไม่เห็นด้วย
"แต่ยายพักอยู่กับเราที่นี่คืนนี้...คิดว่าฉันขอร้องไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่ยายกับตาฉันหน่อยท่านไม่รู้หรอกว่าเราแต่งกันเพราะอะไร..."ทีธัชขอร้องเสียงเรียบๆทำให้หญิงสาวถอนใจเบาๆ
"งั้น...ก็ได้..."มาริสาจำใจต้องตกลงแล้วเปลี่ยนจากกลับห้องตัวเองเป็นเข้าห้องนำ้แทนตอนนี้เธอเหนื่อยและอยากพักผ่อนมากเกินกว่าจะมาดื้อดึงเอาชนะกับชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าสามีและพ่อของลูก
เตียงกว้างที่โรยด้วยกลีบกุหลาบส่งกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้ร่างบางที่นั่งแปรงผมอยู่หน้ากระจกถอนใจหลังจากเธอออกจากห้องนำ้เขาก็เข้าไปอาบนำ้บ้างโดยต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรกันเขาก็คงเหนื่อยไม่แพ้เธอแต่ความเหนื่อยแค่นี้ไม่ได้ทำให้เธอขึ้นเตียงแล้วหลับอย่างสบายใจได้ถ้าไม่ได้ตกลงกับชายหนุ่มเสียก่อนว่าการที่เธอยอมค้างในห้องหอที่เป็นห้องนอนของเขาในคืนนี้นั้นสิ่งที่เขาต้องจ่ายคือย้ายตัวเองไปนอนบนโซฟาตัวยาวมุมห้องเพราะถ้าเขาบอกว่าไม่เธอก็จะไม่เหมือนกัน ต่อให้ยายของเขามายืนอยู่หน้าเตียงเธอก็จะกลับห้องตัวเองทันที
ระหว่ารอเขาออกจากห้องน้ำ มาริสากวาดตามองไปรอบห้องช้าๆทุกอย่างเป็นระเบียบและถูกจัดแต่งใหม่ทั้งหมดมันดูหวานและนุ่มนวลสมกับเป็นห้องหอก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับโทรศัพท์ของทีธัชที่วางอยู่บนหัวเตียงหญิงสาวกัดริมฝีปากเบาๆก่อนตัดสินใจวางแปรงแปรงผมลงก้าวไปหยิบมันขึ้นมาแล้วคนอย่างทีธัชจะตั้งรหัสหน้าจอแบบไหนกันล่ะมาริสาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างใช้ความคิด
"270316..."เสียงห้าวๆที่บอกออกมาทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว
"เอ่อ...ฉะ...ฉัน...."หญิงสาวเปล่งเสียงตะกุกตะกักคิดไม่ออกว่าจะแก้ตัวอย่างไรดี
