"พี่ลิซ่า...ลงมาพอดีเลย แทมกำลังจะขึ้นไปตามเชียวค่ะพุดเขากังวลว่าสายแล้วทำไมยังไม่ลงมา..."มนฑิราก้าวไปจับมือบางของพี่สะใภ้ประคองมาที่โต๊ะอาหารเช้าด้วยกัน
"พี่ตื่นสายไปหน่อยนะคะ....เอ๊ะ??..."มาริสาตอบอีกฝ่ายก่อนอุทานอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสตอเบอรี่กระเช้าใหญ่กับลิลลี่สีขาวช่อโตวางอยู่บนโต๊ะอาหารเช้าของเธอ
"จากเสี่ยทีค่ะ...เพิ่งส่งมาสักพักเกิดครึ้มใจอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้...หรือว่าเป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าค่ะ ในฐานะแฟนคลับพี่ลิซ่าแทมตกข่าวอะไรไปหรือเปล่า..."มนฑิราตอบก่อนหันมาถามมาริสาอย่างสงสัย
"มะ...ไม่มีนี่ค่ะ..."มาริสาตอบไม่มองหน้าอีกฝ่ายใบหน้านวลซับสีเลือดก่นด่าตัวต้นเรื่องในใจว่าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาแค่ตื่นสายเธอก็โดนสงสัยมากพอแล้ว
"เอ๋...ตอบไม่มีแต่หน้าแดงเชียว...ความลับที่รู้กันแค่สองคนใช่ไหมค่ะ แทมรู้น้าาา..."มนฑิราล้อพี่สะใภ้ก่อนหัวเราะเบาๆ
"ไม่มีค่ะ...พี่หิวแล้ว พุดจ๋าอาหารเช้าละจ๊ะ...."มาริสาเสเปลี่ยนเรื่องหน้านวลแดงก่ำทำให้มนฑิรากับพุดจีบมองตากันก่อนอมยิ้มไม่ล้อหญิงสาวอีก
"เออพุดจ๋าเดี่ยวให้ใครไปบอกลุงปรีชาหน่อยนะจ๊ะว่าเตรียมรถไปส่งแทมด้วย...."มณฑิราหันมาสั่งพุดจีบอย่างเพิ่งนึกขึ้นมาได้
"ทำไมรีบกลับละคะ....ไหนบอกว่าจะกลับเย็นๆ..."มาริสาท้วงเบาๆรู้สึกเหงาที่จะต้องอยู่คนเดียว
"พอดียายโทรมาค่ะให้แทมแวะทำธุระให้ยายด้วย...พี่ลิซ่าเหงาเหรอค่ะไปบ้านสวนกับแทมไหม..."มณฑิราเอ่ยชวนอดสงสารพี่สะใภ้ไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียว
"ไม่เป็นไรค่ะ....พี่อยู่ได้..."มาริสาตอบฝืนยิ้มให้หญิงสาวอ่อนวัยกว่ากลัวอีกฝ่ายจะกังวล
"งั้นอาทิตย์หน้าแทมจะรีบมาหาพี่ลิซ่าแต่เย็นวันศุกร์เลยนะคะเราจะได้กินเค้กมะพร้าวอ่อนด้วยกัน..."
