เสียงกดกริ่งประตูแบบรัวๆยาวๆทำให้มาริสาต้องจำใจลุกขึ้นมาดูทั้งๆที่ตอนนี้เธอไม่อยากขยับตัวทำอะไรด้วยซำ้อยากจะนอนอยู่บนเตียงแล้วตายๆไปซะ คนที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้ถอนใจหลายวันที่ผ่านมาเธอลืมเขาไปสนิททีเดียว
"แม็ค...."มาริสาทักชายหนุ่มเบาๆ
"ลิซ่า...เป็นอะไรมากไหมทำไมผมโทรมาก็ไม่รับแล้วไอ้บ้าที่ไหนมันรับโทรศัพท์แทนคุณ..."ราเมทถามหญิงสาวอย่างร้อนใจสภาพอิดโรยสองตาบวมเบ่งทำให้เขาอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าหญิงสาวคงเสียใจมากกับเรื่องที่เขานอกใจ
"โทรศัพท์....."มาริสาทวนเบาๆก่อนจะนึกขึ้นมาได้จริงสินะตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซำ้ว่ามันหายไปไหน
"ใช่มีผู้ชายรับโทรศัพท์แล้วก็พูดจาน่าเกลียดเมื่อวานผมมาหาคุณที่บ้านคุณก็ไม่อยู่...ไปไหนมาเหรอครับ...."
"ฉันไม่สบายนิดหน่อยเลยไปหาหมอ.....แล้วฉันก็ทำโทรศัพท์หายไป คุณยังมีอะไรจะคุยกับฉันอีกงั้นเหรอ..."สรรพนามที่ใช้ดูห่างเหินจนชายหนุ่มถอนใจ
"ผมอยากอธิบาย...คุณต้องเชื่อผมนะทุกอย่างทรายขวัญเป็นคนจัดฉากอยากให้เราเข้าใจผิดกัน..."
"คุณจะบอกว่าคุณกับทรายไม่มีอะไรกันงั้นเหรอคะ..."มาริสาถามเมื่อถอยเข้ามานั่งลงในห้องรับแขกเล็กๆโดยแขกก็ตามติดเข้ามาโดยไม่ต้องรอให้เชิญ
"ข้อนั้นผมไม่ปฏิเสธ...แต่ทรายขวัญเข้ามาหาผมเองนะแล้วผมก็เป็นผู้ชายแค่นึกสนุกไม่ได้จริงจังอะไร.."ราเมทแก้ตัวเบาๆ
"แม็ค....คุณพูดแบบนั้นได้ยังไง โทษผู้หญิงทั้งๆท่ีมีอะไรกับเขาไปแล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายอยู่เหรอเปล่า...ทุเรศ น่าเกลียดที่สุด..."
"ผมรู้มันฟังดูน่าเกลียดแต่ทรายขวัญไม่ได้ดีกับคุณอย่างที่คุณคิด...จริงๆแล้วเขาไม่เคยเห็นคุณเป็นเพื่อนด้วยซำ้...."
"คุณมาบอกฉันแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่...เขาจะดีกับฉันจริงหรือไม่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่คุณไปนอนกับเขาทั้งๆที่เรากำลังคบกันอยู่...."
