บทที่.13

2.8K 58 4
                                    

เพียงแค่รถจอดลงหน้าบ้านแทบจะไม่ทันสนิทด้วยซ้ำมาริสาก็เปิดประตูลงมาก้าวลิ่วๆเข้าบ้านไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินตามเข้ามาเงียบๆราวเขาไม่มีตัวตน

"คุณกลับไปได้แล้ว...."นั่นคือประโยคที่หญิงสาวหันกลับมาแล้วพูดกับเขาเป็นประโยคแรก

"แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ..."ทีธัชตอบออกมาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวโดยไม่รอคำเชิญจากเจ้าของบ้าน เพราะมันคงไม่มี

"ระหว่างเรายังมีเรื่องอะไรต้องพูดกันอีก...ทางที่ดีเราไม่ควรจะพบเจอกันอีกแล้วด้วยซ้ำ..."

"เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างเหรอ...."ทีธัชเงยหน้าถามหญิงสาวที่ยืนเชิดหน้าคอแข็งอยู่ตรงหน้า

"รู้สึกสิ.....ตั้งแต่ได้พบเจอคนอย่างคุณชีวิตฉันก็เปลี่ยนไป มันตกตำ่และมืดมนราวกับอยู่ในนรก ทุกวันฉันเฝ้าถามตัวเองว่าฉันไปก่อกรรมทำเข็ญอะไรไว้กับคุณชาตินี้ฉันจึงต้องชดใช้มากมายขนาดนี้..."คำตอบที่ตอบเขามาด้วยนำ้เสียงขมขื่นนั้นทำให้ทีธัชถอนใจ

"ฉันไม่ได้หมายถึงความรู้สึก...แต่ฉันหมายถึงร่างกายต่างหาก รู้สึกไหมว่ามีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า..."

"คุณหมายถึงอะไร...กำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่...."

"ไอ้...เอ่อหมอวินบอกว่าเธอท้อง....."ทีธัชบอกหญิงสาวด้วยนำ้เสียงเรียบๆจ้องหน้านวลเนียนอย่างสงบ

"อะ...อะไรนะ...คุณพูดใหม่อีกทีสิ...ฉันได้ยินไม่ถนัด...."มาริสาขมวดคิ้วมองชายหนุ่มราวกับเขากำลังพูดกับเธอด้วยภาษาต่างดาวที่เธอฟังไม่เข้าใจ

"หมอบอกว่าเธอท้อง...คงสักหกสัปดาห์แล้ว...."

"โกหก...ไม่จริงคุณโกหก....มันเป็นไปไม่ได้...ฉันจะท้องได้ยังไง...."มาริสาส่ายหน้ามองชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อถือ

"มาริสาผู้หญิงกับผู้ชายมีอะไรกันเรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้...."

"แต่ฉันเห็นถุงอย่างอนามัยในห้องน้ำ...คุณกำลังเล่นตลกอะไร...ฉันไม่เชื่อ..."มาริสาเถียงออกมามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเขาต้องการอะไรกันแน่

โซ่รัก...ซาตาน(จบ)Where stories live. Discover now