Tatlı İhanet (Düzenlenecek)

Biz HanSel'iz

Birazcık romantik bir bölüm oldu umarım beğenirsiniz yorum ve votelerinizi merakla bekliyorum.
Multideki müziği açarak okuyabilirsiniz nerede açmanız gerektiğini yazdım ;)

Multi: HANDE&SELİM

Sokakta ağlayarak ve zar zor ayakta durarak yürüyordum. Sahi neden hala ayaktaydım ben ? Neden iç sesim susmuyor ? Neden mutlu değilim ? Neden şuan onu deli gibi özlüyorum ? Gideceğim hiç kimsem yok. Yalnızlık kanıma işlemiş gibi hissediyorum. Değer verdiğim herkes tek tek ellerimin arasından kayıp gidiyor ve ben onların gidişini izliyorum. Şuan mirayı o kadar istiyorum ki yanımda düştüğümde bir kankanın yapması gereken şeyi yapıp gülme krizine giren bir kavga olduğunda benim yediğim dayağın iki katını yiyen ama beni yalnız bırakmayan ağladığımda benimle bir ağlayan miraya ihtiyacım vardı herkesten herşeyden çok.

Düşünmeden miranın evine geldim ve işte burda tam onların kapısının önündeyim. Ne diyecektim istemeden oldu mu. Aşık oldum mu. Ahh diyebileceğim hiç bir şey yok. Kapıya tıkladığımda bir an gitmeyi düşündüm ama bir şey beni bırakmadı. Mira kapıyı açtığında beni görünce sırıtmaya başladı. "Neden ağlıyorsun sen yoksa sevgilinden mi ayrıldın tüh" evet evet vur sende vur ben insan değilim zaten herkes vursun öldürsün beni sözleriyle. "Hayır sadece iç sesim susmuyor. Biliyor musun" güldü. Ben ağlarken o yine güldü. "Biz ona vicdan diyoruz canım ama sen anlamazsın boşver" suratıma kağıyı kapatacakken elimle tutum kapıyı. "Mira l-lütfen" sesim bir dansözün kalçası kadar titrekti. Gözyaşlarım sanki bana inat olsun diye bıkmadan akmaya devam ediyordu. "Sadece şu an için yanımda ol yalvarırım" gözleri dolduğunda elimi yanağına koydum. Birşey söylemeden ağlamaya başladığında sarmaladım vücudunu. Bir süre sarıldım ona karşılık vermesede sarıldım. Birikmiştim artık tutamıyordum içimde. Sığmıyordu göz yaşlarım içime. "Seninle konuşmak istiyorum lütfen bana bir saatini ver mira" dedim yalvarırcasına gözyaşlarını sildi ve başını salladı.

Bahçelerine çıktığımızda çimenlere oturup sırtımızı ağaçlara yasladım. "Konuş hadi vaktimi harcıyorsun" dedi sert olmasına özen gösterecek bir ses tonuyla. "Hiç iyi kin tutamıyorsun be kardeşim" içimden geçenleri söyledim sadece. Gözlerimin içine baktı dolu gözleriyle ikimizde çok kırılmıştık ve hepsi benim suçumdu. "Olmaz dedim biliyormusun yapamazsın böyle bir şerefsizliği. O senin kardeşin ona ihanet edemezsin dedim kendimle savaşırken" gözlerimin içine sinirle bakıyordu ama anlatmam lazım yoksa kafayı yiyeceğim. "Sonra uzak durmaya çalıştım ondan düşünmemeye çalıştım. Ama bir şey oldu. Kalbim çarptı böyle göğüs kafesime meydan okur gibi. Ve korktum. Seni kaybetmekten çok korktum ben mira" ağlamaktan zar zor konuşuyordum ama konuşmam lazımdı. Mira kırmızı gözlerle bana bakarken tepki vermiyordu. "Herşeyin en başında söylemek istedim gerçekleri ama yapamadım. Hani bana gülümseyerek o tatlı suratınla bakıyordun ya işte yapamadım seni kaybetme duygusu iğrenç birşeydi. Şimdi de seni kaybettim biliyorum pişmanmıyım tabiki ama seviyorum be mira kahretsin çok seviyorum" eliyle yanağını sildi ve birden ayağı kalktı. "Bende çok sevdim hande deli gibi sevdim hatta belki senden daha çok sevdim. Hani sana selimle aranda birşey olup olmadığın söylemiştim ya bana yok öyle bir demiştin hatırlıyor musun" bağırdığında hıçkırıklarım daha da şiddetlendi. "Ben kendime kızdım biliyor musun. O senin kardeşin sana yapmaz böyle bir şerefsizlik dedim kendi kendime kızdım ben senden özür diledim be. Naptın çok güldün mü arkamdan bu kız salak dediniz mi sevgilinle beraber haa" başımı sallayabildim sadece başımı hayır anlamında sallayabildim. Cevap veremiyordum çünkü haklıydı ben iğrenç bir insanım. "Şimdi ne istiyorsun seni affetmemi mi ahahah hayır asla bunu sana ödeteceğim tamam mı. Bundan sonra kork benden hande koper" evine girip kapıyı kapattığında sadece onu izleyebildim. Ben ne hale düştüm böyle ah lanet olsun. Kendimden tiksiniyordum. Bana güvenmeyen bir adam için kardeşimden vazgeçmiştim resmen.