Bende bıraktığın "Sen" için, sadece sevdiğin, Hayran olduğun kadın... "Ben" için.
Umay ve Barın.
Hikayelerine güzel başlamamışlardı zaten, güzelde bitmedi. Bu peri masalı değildi, bu bir umudun sönen ışığıydı. Aslında hiç yanmamıştı, sadece inandı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu işin sonu yangın ama ben çoktan kül oldum.
-
Tatlı tatlı cümleler sıralasam tatlı tatlı anların yerini tutar mı bilmiyorum. Ev arkadaşım Buse ile son senemiz oluşunun hüznü sardı bugünlerde içimi. Ev arkadaşlığının normal arkadaşlıktan daha farklı olduğunu öğrendim onunla. Yakın bir arkadaştan ya da dosttan çok hayat arkadaşı gibi bir şey olmuştuk 4 yılda. Küsmek birbirimize alınmak kırılmak yoktu bu ilişkinin içerisinde. Yaşam mücadelesi vermek gibi bir şeydi öğrenciliğimiz boyunca ayakta kalabilmek için birbirimize kol kanat germek ya da katlanmaktı. Aslında katlanmak demek istemiyorum ama yaptığımız şeylere katlanarak beraber yaşamayı öğrendik her şeyin mükemmel olmadığını zorlukların karşımıza çıkıp yinede üstesinden gelebileceğimizi öğrendik. Yeri geldi kavga ettik aynı evin içinde birbirimizin yüzüne bakmadık yemekleri ayırdık kendimize bir banyo sırası bile oluşturduk ama bu her ilişkide olabilen şeyler değil mi? Evlendiğinde bile böyle sorunlar yaşabiliyorken ev arkadaşınla yaşadığın gülüp geçeceğin bu sorunlar tatlı bir anıya dönüşüyor. Benim minik tatlı anılarımdan biri de Buse olacak.
Bugün Edebiyat Fakültesinin mezuniyet töreni vardı yani Busenin en heyecanlı günüydü. Bir yandan içi buruktu annesi ve babası çalıştığı ve ayriyeten 18 saatlik bir yol mesafesi olduğu için bugün Busenin yanında olamamaları fazla üzücü bir durum olmuştu. Ailesinin yerini dolduramadım belki ama başarısına, o kepi mutlulukla atışına şahit oldum heyecanlandım hüzünlendim. Büyümüştük işte adımlarımızı artık kendimizin belirleyeceği bir yola girmiştik. Şimdi sıra bendeydi parçalara ayrılmış ailem gelecek başarıma şahit olacak hep beraber parçaları birleşmiş anlar yaşayıp mutlu olacaktık. Sonra geri döneceklerdi her şey eskiye dönecekti ama o an anılardan ve fotoğraflardan asla silinmeyecekti.
Sevgilim... kep ve cübbelerimizi aldığımızdan beri gereksiz heyecanıma seninde mecburen ortak olduğunun farkındayım. Dayanamıyorum ama biliyorsun, giyiyorum fotoğraf çekiyorum sana dönüp "Nasıl olmuş" diyorum. Ne yapabilirim her zaman mezun olmuyorum şen şakrak hallerimi sana sergileyebiliyorken bununda tadını çıkarıyorum. Yarın ise annemle babam tören için geliyorlar ama ayrı ayrı. Annem bizim evde kalacak babamda mecburen otelde. Yani bu seninle bu haftalık uyuyacağım son gecem tatlı kolların beni sararsa eğer üstümdekileri çıkaracağıma söz veriyorum.
"Artık şöyle kollarıma gelir misin?"
Hemen yanına kıvrıldım, küçücük koltukta birbirimize sarılmıştık ve düşmemek için uğraş veriyorduk. Aslında bunun romantikliği de buradaydı. Burnum burnuna değiyor, gözlerim gözlerini rahatça izliyordu. Ama iki gözüne birden aynı anda bakamamak beni çıldırtıyordu. Sanki bir şeyleri kaçırıyormuşum gibi hissediyordum. Çok fazla dikkatli bakmış olacağım ki;
"Söyle sevgilim"
"Neyi söyleyeyim birtanem"
"Gözlerimin ikisine de bakıp duruyorsun anlamlı anlamlı bir şey söyleyeceksin sandım"
