Önüm, Arkam, Sağım, Solum Sen / Oğuzhan Özyakup (Düzenleniyor)

-10-

Merhabalar, merhabalar...

Çok sevgi değer yazarınız, kulağının enfeksiyon kapmasını sağladı. Gece gece acile gitmek zorunda kalsam da, size söz verdiğim için bölümü geç olsa da paylaşıyorum.

'Fazla konforlu' hasta yatağımdan hepinize sevgiler...

Multimedia/Sinem ❤ 

Bölüm Parçası / Nil Karaibrahimgil - Bu Mudur

Bu bölümün bir kısmı Oğuzhan'dan 😉 (Azıcık da onun duygularını anlayalım)

Öpüldünüz ❤

Oğuzhan'dan...

"Kalbim vurulmuş mudur? Çarpıp durmuş mudur?"

Karşımdaki sarhoş minik kıza bakarken yüzümdeki gülümsemeyi bir türlü silemiyordum. 

Şampiyonluğumuz kesinleşince tüm takım eğlenmeye gelmiştik. Ayşegül ikinci bardağını bitiremeden sarhoş olmuştu. İşin ilginç kısmı, sarhoş olduğu hâlde güzel şarkı söyleyebilmesiydi. 

"Modern zamanlarda aşk
Yorulmuş mudur?"

Kendi kendine şarkı söylerken bir yandan da tuhaf hareketlerle sallanıyordu.

Fazla masumdu.

"Ayşegül, istersen seni eve bırakabilirim?"

"Hayır! Ben eğleniyorum."

Sanırım bu halini birkaç dakika daha izleyebilirdim.

"Senin kalbin boş mudur? Çalsam evde kimse yok mudur?"

Ayşegül çok garip bir kızdı. Normal bir insanın çevresinde bulundurmaması gereken tiplerdendi. Onda kendini fazlasıyla belli eden bir şeytan tüyü vardı. Sakarlıkları, konuşmaları ve mimikleriyle insanları kendisine kolayca bağlıyordu.

Onunla tanıştığım ilk andan itibaren beynim ve kalbim aynı amaca yoğunlaşmıştı. Onu daha yakından tanımak...

Tanıdıkça da daha fazla ilgimi çekmişti.

"Oğuzhan?"

"Efendim küçük fare?"

Gözlerini kırpıştırmaya başlamıştı.

"Beni eve götürür müsün?"

Başımı onayladığımı belli edercesine sallamıştım.

"Ve bana küçük fare diye seslenme. Kötü hissettiriyor."

"Sen nasıl istersen."

Yüzünde minik bir gülümseme oluşmuştu.

"Teşekkür ederim."

Yanağımda hissettiğim dudaklarla başta şaşırmış olsamda yüzüme yerleşen gülümsemeyi engelleyememiştim.

Bu iki olmuştu.

Zar zor açık tuttuğu gözleri daha fazla dayanamayıp kapanmıştı. Bu hâli gerçekten de tatlıydı.

Biraz ilerimizde dans eden Melih'e yaklaşıp, kulağına doğru konuşmaya başlamıştım.

"Melih, ben Ayşegül'ü evine bırakacağım. Sen eğlenmene devam edebilirsin."

"Sağ ol kardeşim, dikkat et."

Melih ile yakın olmamızdan dolayı sorgulamadan teklifimi kabul etmişti. 

Etrafımdaki tanıdıklarıma da başımla selam verdikten sonra Ayşegül'ü kucağıma almıştım. Doğruyu söylemem gerekirse, çok da hafif sayılmazdı. Zaten beni etkileyen bir yanı da buydu. Zayıflamak gibi takıntıları yoktu.