Önüm, Arkam, Sağım, Solum Sen / Oğuzhan Özyakup (Düzenleniyor)

-16-

Minnoşlar ❤ Bu bölümde kıro Oğuzhan'a kıskançlık özelliği ekleniyor... Huyum kurusun, Oğuzhan'ın kıskanç hallerini yazmayı seviyorum.

Bir de belirtmek istiyorum. Hikayemde Oğuzhan milli takım maçlarına katılmayacak. Yani kısaca milli takım zamanlarını yazmaya üşendim. Hem sonunu biliyoruz zaten 😂

Yazdığım en uzun bölüm 🍍

Bölüm parçam var 😉

Leyla The Band - Yokluğunda

Açmanız gereken yeri belirttim ❤

Eve geldiğimde, bir süredir ertelediğim konuşmayı yapmam gerektiği aklıma gelince istemsizce somurtmuştum. Böylesine güzel bir günün ardından bu zorunlu konuşma hiç de hoş olmayacaktı.

"Anne!"

Bir de bana derdi. 'Seslendiğim gibi yanımda ol' diye.

"Mine Sultan!"

Kızın büyüdü Mine hanım! Artık bu evde söz sahibi ben olmalıydım.

"Ne var Ayşegül? Ne derdin var benimle? Başım şişti başım!"

Misafirlerin yanında Ayşegül'cüğüm, misafirler gidince Ayşegül! Peki Mine Hanım.

"Seninle konuşmam gereken önemli bir konu var."

Sanırım sonunda dikkatini çekebilmiştim.

"Anlat bakalım."

"Gel bahçeye çıkalım."

Beni onaylama gereği duymadan bahçeye doğru ilerlemeye başlamıştı.

Bu kadın gelecekte olmak istediğim karakterdi. Benim annem, tüm bağırtılarına rağmen mükemmeldi. Onunla bir kere tanışırsanız, bırakamazdınız. Babamla aralarının bunca yıl bozulmamasının nedeni de buydu.

"Seni bekliyorum."

Bu yaşıma kadar hayatıma dahil ettiğim erkekleri anneme anlatma gereği duymamıştım. Gerçi Oğuzhan'dan başka kimsenin ailesiyle de tanışmamıştım.

Yavaş yavaş söylemem sonucu değiştirmeyecekti.

"Anne biz Oğuzhan'la-"

"Ben de yeni bir şey söyleyeceksin sanmıştım."

Ne diyor bu kadın?

"Anne, Oğuzhan diyorum. Ben diyorum. Birlikteyiz diyorum."

"Sonunda düzgün birini buldun. İnşallah çocuğu bıktırmazsın da evlenirsiniz."

Evlenmek? Şimdiden?

"Dövmeyecek misin?"

Gözlerini devirmişti. İyi de bu kadın göz devirmeyi nereden öğrendi?

"Kızım artık büyüdün. Bazı tercihleri kendin yapabilirsin. Bu yolun sonunda mutlu da olsan yanındayım, mutsuz olsan da. Unutma ki sen benim kızımsın. Babanı tanıdığımda on sekiz yaşındaydım. O benden dört yaş büyüktü. Etrafımdaki insanlar hata yaptığımı düşünüyordu. Hatta bazı zamanlar da ben de öyle düşünüyordum."

Annemin benimle ciddi bir şekilde konuştuğu sayılı anlardan birini yaşıyordum.

"Bir zaman sonra babanla evlenme kararı aldık. Tabi o zamanlar ne onun durumu iyi, ne benim. Babamlar desen yardım etmeyi geç evliliğimizi onaylamıyor. Anne çok uzattın sadede gel dersen, bu tarz zamanlar da insan anne babasının desteğini hissetmek ister. Benim kızım, bana ilişkisinden bahsediyorsa onu yalnız bırakmam. Çünkü ben yalnız bırakıldım. Çok zor zamanlar atlattım. Yanımda sadece baban vardı. Tamam, bana baban da yeterdi. Ama aile çok başka kızım. Bir zaman sonra insan çok özlüyor."