Önüm, Arkam, Sağım, Solum Sen / Oğuzhan Özyakup (Düzenleniyor)

-24-

Şu sıra asosyalliğin dibine vurmuş olsamda, bölümü yazdım 😂 Tabi bu çok kolay olmadı. Matematik iğnelerini tüm hücrelerimde hissederken yazmak fazlasıyla zor 😂

Bu hafta bölüme sosyal hesaplarımla başlıyorum. Çünkü; bir kaç tane okuyucumla sosyal medyada çok güzel sohbetler etme fırsatı buldum. Çok da eğlendim. Eklerseniz çekinmeden istediğinizi yazabilirsiniz. Herkes tanıdıklarıyla konuşurken rahat olamayabilir. Ben tanımadığınız biri olduğumdan, bana istediğiniz kadar saçmalayabilirsiniz 😉

Instagram: Eslemonall

Twitter: EsleemOnal

Snapchat: Bizzleslem (Evet, herkes bir zamanlar ergenlik yaşamıştır. "Belki de yaşamaya devam ediyordur")

Tumblr: SessizUmpalumpa

Kitap İnstagram: OnumArkamSagimSolumSen

Bu bölümü, yeteri kadar iyi olamayacak herkese ithaf ediyorum. Yetersizlerin en güzelleri ❤

Keyifli okumalar...

O an hissizleşmiş olsamda, yavaş yavaş utanmaya başladığımı hissediyordum. Biz az önce yakın temasta bulunmuştuk!

Hızlı hareketlerle etrafıma baktığımda tanıdık birini görmemenin verdiği rahatlıkla derin bir nefes vermiştim.

"Ayşegül?"

Doğru ya, Oğuzhan hâlâ buradaydı.

"Hı?"

Gözlerim gözleri haricinde her yere baktığı için yüzünü göremiyordum ama sırıttığını tahmin edebiliyordum.

"Biz az önce-"

"Şşş sırrın bende güvende."

"Ayşegül-"

"Tamam, söz söylemem."

İlla utandırması gerekiyordu sanki! Ne gıcık bu erkek milleti! Al işte istediğin olmuş. Daha ne diye sorguluyorsun?

"Utandın sen."

"Kim utanmış? Ben mi? Yok ya? Hem ben utanmam."

Bir kere de fark etmesen şaşırırdım zaten!

Adam akıllı utanamıyordum bile! İlla fark ediliyordu.

Acaba dışarıdan beni öptüğü belli oluyor muydu? Ben kesin yanmıştım. Bu defa babam toplu katliam başlatırdı. İlahi Ayşegül! Ne diye çocuğun seni öpmesine izin veriyorsun?

"Tamam. Utanma da gel buraya."

Kollarını açtığında, iki dakika önce içimden konuştuklarımı unutmuştum bile. O böyleydi işte. En sevdiğim pastayı tek başıma yediğimde hissettiklerimi bile bir gülüşüyle sollayabiliyordu.

"Benden utanma diyemeyeceğim."

Ne diyordu bu garip insan şimdi?

"Neden? Utanmam hoş bir şey mi yahu?"

"Valla çok güzel. Hobi olarak utan yanımda."

Şu an ruhum random gülüyordu. Adam resmen utanmamı seviyordu.

"Sen yanındakini mutlu etmeyi biliyorsun Özyakup."

"Her zaman güzelim."

************

Oğuzhan'dan...

"Abi bir durun ya!"

Adamlar antrenman sonrası bile etrafa yüksek enerji saçıyordu. Gerçi ben de çok yorgun hissetmiyordum ama çenem onların ki kadar aktif değildi.