Kulüp yöneticilerinden, Zafer Hanzade'nin yurt dışında yaşayan kızının İstanbul'a gelmesiyle başlayan bir aşk hikayesi.
Ayşegül Hanzade & Oğuzhan Özyakup
"Hayatıma yön veriyor olmanı seviyorum.
Bana karışmanı sevdiğim gibi.
Gülümsemeni seviyorum.
Gü...
Tarkan'a dalınca bölümü unutmuşum. Kusura bakmayın efenim 🌸
Sonunda kızımızı istiyoruz.. 😉
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sence bu başıma taktığım takıyı çıkarmalı mıyım?"
"Hayır Ayşegül!"
Bugünün geleceğini çok önceden biliyor olsamda şu an oldukça telaşlanmıştım.
Aslında daha ileri ki bir tarihte olmasını istemiş olsamda babam uzatmamızı istememişti. İşine geldiği için Oğuzhan da babamla hemfikir olmuştu. Birbirimizi aile olarak da, birey olarak da tanıdığımız için söz ve nişanı aynı anda yapma kararı almıştık.
Bugün giyeceğim elbiseyi uzun arayışlar sonrasında annemin yakın arkadaşının mağazasında bulmuştum. Fazlasıyla içime sinen bir tercih olmuştu. Son günlerde bronzlaşan tenimle oldukça hoş bir uyum yakalamıştı.
Kız isteme bahanesiyle uzun zamandır göremediğim Sinem ile Merve'yle de görüşmüş olmuştum. Onların yanı sıra Zeynep'te destek olmak için gelmişti. İki hafta önce Necip'in Lunaparktaki ani çıkışından sonra bir daha ikisini yan yana getirememiştim. Ali'yi kıskanmış olması onlar hakkındaki ümitlerimi arttırmıştı. Ali'yi tanısa kıskanmaması gerektiğini o da anlardı.
Bakışlarımı elleriyle ağzını kapatmış bir şekilde sulu gözleriyle bana bakan anneme çevirdiğimde dudağımın sağ tarafı kıvrılmıştı. Mine Hanzade bağırmayı severdi. Arada sert cisimler atmayı da severdi. Ama o benim dünyamın en mükemmel annesiydi. Sevmeyi bana o öğretmişti. Seveni sevmeyi, sevmeyi bilmeyene öğretmek gerektiğini ilmek ilmek dokumuştu aklıma. O olmasa bugün yaşanmazdı. Gerçi o olmasa ben zaten dünyaya gelebilen şanslı insanlar arasına hiçbir zaman girememiş olurdum. Kısaca iyi ki vardı, iyi ki annemdi.
"Ama ağlarsan mutlu olamam ki anne."
Hemen gözünün kenarından akmayı bekleyen yaşı sildiğinde yüzüne her zamanki güzel gülümsemesini yerleştirmişti.
"Ben mutluluktan ağlıyorum güzel kızım. Bugünün geleceğini düşünmüyordum. Senin gibi keçiye kimin sabrı yeter? Allah'tan Oğuzhan oğlum imdadıma yetişti de bugünü görebildik."
