fragment:
,,Ruszył w moją stronę, a ja się cofałam aż trafiłam plecami o ścianę. Nie czułam wielkiej radości, że wreszcie go zobaczyłam. Nie chciałam rzucić się mu w objęcia. Byłam śmiertelnie przerażona jak jeszcze nigdy w życiu. Nie tego się spo...
Było po trzeciej w nocy. Podobno o tej godzinie zapada się w najgłębszy sen... i to nam właśnie chodziło. Zakraść się jak najdalej nie budząc podejrzeń. Dzięki wyostrzonemu węchowi podawałem towarzyszom pozycje strażników aby mogli ich unieszkodliwić. Im byliśmy bliżej, tym bardziej się o nią bałem. Bardzo chciałem jej dać jakiś znać, że tu jesteśmy, ale jej nie wyczuwałem. Gregory celnymi strzałami zniszczył kamery. To jednak i tak zaalarmowało strażników.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Weszliśmy do środka. Wszystko toczyło się w przyśpieszonym tempie. Zewsząd otaczali nas ochroniarze. Ale padali jeden za drugim a ich miejsce zastępował następny. Za wiele nie myśląc wyćwiczonymi ruchami powalałem kolejnych przeciwników. Kiedy zrobiło się trochę luźniej złapałem jednego przez zadaniem ostatecznego ciosu.
- Gdzie trzymacie więźniów. Kiedy nic nie odpowiedział mocniej zacisnąłem uchwyt na szyi. - Bardzo nie lubię się powtarzać. Gadaj albo skręcę ci kark. - Pi...ice. - Nie dosłyszałem. Poluzowałem nieco uścisk. Łapczywie złapał oddech. - Piwnice... - Gdzie jest wejście? Ręką wskazał jedne z drzwi na końcu holu. - Schodami w dół...potem w prawo. - Dziękuje. Ciosem w kark pozbawiłem go przytomności i ruszyłem do wskazanego przez niego wejścia. Im schodziłem niżej tym odczuwałem większy chłód. Warunki były okropne. Jak zszedłem na sam dół aż mnie zamurowało widząc długi korytarz i pełne cele. Mój wzrok zatrzymał się na ostatniej celi... znalazłem ją. Nie kryjąc złości zniszczyłem kamerę i ruszyłem biegiem. Przez cały ten czas nawet się nie poruszyła. - Kate! Drgnęła. Więc jeszcze żyje. Nie chcąc tracić czasu strzeliłem w kłódkę. Ściągnąłem kurtkę i owinąłem nim zmarznięte i wychudzone ciało Kate. - Kate. Ocknij się. Przepraszam, powinienem przyjść wcześniej. Powoli otworzyła oczy. Zajęło jej chwilę zanim mnie rozpoznała. - Lucas...Wiedziałam...że przyjdziesz. Przytuliłem ją mocniej tłumacząc sobie, że chcę ją ogrzać. A tak na prawdę toczyłem sam ze sobą walkę aby jej nie pocałować. - Choć, musimy z skąd iść. - Trzeba im pomóc... nie możemy ich tak zostawić. Patrzyłem w jej oczy i widziałem ten cały ból który wycierpiała. - Dobrze... Pomogłem jej wstać. Zachwiała się, ale po chwili już stała pewnie. Podziwiałem ją za tą siłę. Wspólnymi siłami otwieraliśmy kolejne cele. Pod koniec pobiegłem przodem i tylko strzelałem w kłódki. Jak skończyłem oglądnąłem się za Kate... i zastałem ją przy jednej z cel. Nie zareagowała nawet na moje wołanie. Wpatrywała się w tego więźnia, jakby zobaczyła ducha. Poruszała ustami jakby chciała coś powiedzieć, ale nie wydobyła żadnego dźwięku. Podszedłem do niej i złapałem ją za rękę. - Kate musimy już iść... Musiałem ją ciągnąć za sobą, wciąż nie odrywała od niego wzroku, a kiedy straciła do w pola widzenia - zemdlała. Przeraziłem się trochę. Wziąłem ją na ręce. Była leciutka jak piórko. Wybiegłem na górę dołączając do towarzyszy. Na drodze stanął mi Dymitr. Jego wzrok zatrzymał się na jej twarzy. W jego oczach zobaczyłem emocje, o których nie wiedziałem że potrafi okazywać - troska, ból, obawa. Kiwnął mi głową i ogłosił odwrót. Zbieraliśmy się w pośpiechu słysząc za sobą już biegnące wsparcie. Osłaniany przez kolegów biegłem przytulając do siebie to zmizerniałe ciało i z każdym krokiem obwiniałem się, że nie przyszedłem po nią wcześniej aby oszczędzić jej tyle bólu.
