For You I Will (KAI x SEULGI) [Unedited Version]

36

[Chapter 36]

Seulgi's POV

Habang mas papalapit ako sa kinaroroonan nila Irene ay mas lalong lumalakas ang kalabog ng dibdib ko, Kinakabahan ako, hindi ko alam kung anong mangyayari. Baka hindi nila ako mapatawad. Baka magalit lang sila sakin. Pero di pwedeng hanggang baka lang. I need to do this. I want our friendship to be saved.

"Guys..."mahina kong sambit sa kanila. They're looking at me intensely. Hindi ko na makita kung anong expression nila ngayon. I closed my eyes and my fist. God!

I suddenly opened my eyes and saw them just looking at me. Walang ka ekspresyon-ekspresyon. Poker face kung poker face.

"Okay--- I want to say sorry. I'm very very sorry. I know I'm being too insensitive. Alam kong masakit lahat ng mga sinabi ko and pinagsisihan ko na lahat ng yun."I paused and looked at Wendy.

"Wendy, I'm sorry. Sorry kung nasabihan kita ng stupid. Sorry kung sa bawat paglapit mo sakin ay patuloy akong lumalayo. I'm very very sorry"saka ko binalingan naman si Yeri.

"Yeri... Sorry kung nasigawan kita nasabihan kita ng mga masasakit na salita. I even called you spoiled brat pero hindi naman totoo yun. Your just being loved by your family. You're prim and proper. Yeah---sometimes but it's okay. Your energy is our happy vitamins."nakita ko namang nagsmile si Yeri sakin.

"For you naman Irene. Alam ko you're really trying your very best para intindihin ako. I'm sorry kung palagi kitang tinataboy at nilalayuan. I just don't want you too see me cry. Kasi alam ko kakaawaan mo lang ako. Ayaw ko nang kinakaawaan Irene. And you know that. I'm sorry kung sa bawat pagtaboy ko sa inyo nasasaktan na kita. You're my bestfriend and everytime I see you lonely and sad it breaks my heart. At alam ko isa ako sa mga dahilan nun kaya mas ginusto ko nalang na lumayo muna sa inyo."I saw Irene wiped her cheeks.

I looked at the person next to Yeri. She's just looking at me. No expressions at all. Can she forgive me?

"Joy! I'll accept if you can't forgive me but please listen to me first--- you're right. You can't change yourself because someone says so. Joy you don't need to change yourself because it's the true you. It makes you unique and different from others. Ikaw ang isa sa nagbibigay saya sa buhay namin---sa buhay ko. Joy I'm sorry kung nasabi kong nakakarindi na yang kaingayan mo, were in fact it's not true. Siguro nadala lang ako nang mga problema ko. I was so hard on you..."tumigil muna ako saglit saka yumuko ng konti.

"Atsaka tama ka... siguro nga weak ako. I can't handle my problems properly. OA ako kung magreact sa mga problems ko. Pero Joy hindi kasi madali pinagdadaanan ko eh. I know marami tayong problema lahat pero Joy para sakin hindi ko na alam ang gagawin ko that time kaya mas pinili ko nalang di lumaban at magpatalo sa problema ko. Dinamay ko pa kayo. Sana mapatawad mo ko Joy. Sana mapatawad niyo ko. I'm so sorry. I'm very sorry."sabi ko habang umiiyak. Agad naman akong nilapitan ni Irene saka niyakap.

"My bear... It's okay. Matagal na kitang napatawad."sabi ni Irene habang yakap-yakap ako.

Nakita ko namang sumunod na lumapit si Yeri sakin. "Aigoo! Si Ate Seulgi talaga. Okay lang yun. Inaamin ko nasaktan ako pero medyo lang. As in slight lang na nasaktan kasi alam ko naman na mas nasasaktan ka ngayon eh. Atsaka hindi naman yun ang magiging dahilan ng pagkasira ng friendship natin eh. Kahit walang forever, yung friendship naman natin to infinity and beyond siya diba?"

"Sali ako! Okay lang sakin Seulgi noh! Love kita kaya iinitindihin kita. Basta huwag na mauulit ah. Alam mo naman ako mabilis lang akong masaktan sa simpleng salita lang."sabi ni Wendy sakin ng nakaakbay.

Napatingin naman kami sa isang taong nakaupo pa rin at tinitigan lang kami.

"What?"she mouthed.

"Anong what? Wala ka man lang bang planong tumayo diyan at makipag-ayos kay Seulgi?"saad ni Yeri.

Joy smiled at stood up, "Join niyo naman ako! Group hug guys!"

Lumapit si Joy samin saka kami nagyakapan ng mahigpit. Wala na kaming pakialam kahit maraming nanonood, namiss ko tong mga lukaret nato.

After ng group hug namin ay minabuti kong kausapin muna si Joy. Pero hindi naman kami lumayo sa kanila. Konting katahimikan lang ang request namin sa kanila.

"Joy I'm sorry talaga."

"Ano ka ba Seulgi. Stop saying sorry. Tigil-tigilan mo na yang ka kasorry mo. Okay na yun. Okay pa sa alright diba? Atsaka kalimutan na natin yun. Magpasalamat nalang tayo at dumating yun sa buhay natin para itest ang katatagan ng friendship natin. At ito tignan mo! Sobrang matatag na tong pagkakaibigan natin. Isipin nalang natin na nalampasan natin ang isa sa mga struggles ng buhay natin."masayang sabi ni Joy.

"Mayakap nga kita."sabi niya saka ako niyakap.

---

"KAI!"pagkatawag na pagkatawag ko sa pangalan niya agad siyang lumingon.

I went closer to him and looked straight in his eyes.

GOD DAMMIT! I miss this man...so much

"Seulgi?"he hesitately said.

"I'm sorry."mahina kong sabi pero sapat na na marinig niya.

"For what?"he asked.

"For everything. Sa lahat nang nasabi ko sayo. Sa mga bad actions ko towards sayo. Sa pagiging cold ko. Sa pagiging insensitive ko. At para sa hindi pakikinig sa side mo. Kai I'm so sorry."nangigilid na ang mga luha ko nung sabihin ko yun.

Kai cupped my face. "Seulgi... You don't have to be sorry. I also have my mistakes. Hindi lang naman ikaw ang may kasalanan eh."

"Kahit na. You're sufferring too much because of me Kai. Ayaw ko nun. Ang gusto ko lang maging masaya ka. Kasi kahit papaano naging parte ka na ng buhay ko at magiging parte ka pa rin nito. Kasi nakatatak ka na dito"saad ko sabay turo sa puso ko.

"As long as your happy Seulgi, masaya na din ako. You're the reason of my happiness Seulgi. It's you. Only you."

I felt his lips touched my forehead. He kissed my forehead at whispered those words that made my heart race.

"I love you"

---
#FYIWwattpad

-madamedamin