I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 2

**Sky**
Ik loop het ziekenhuis binnen en loop richting de lift. Ik stap de lift binnen en druk op vijfde verdieping, want daar is mijn kamer. De liftdeuren sluiten en ik voel de lift stijgen.

Even later kom ik aan op de vijfde verdieping en de liftdeuren gaan open. Ik stap de lift uit en loop naar mijn kamer. Ik plof op mijn bed en staar voor me uit. Ik pak mijn mobiel tevoorschijn en zie drie gemiste oproepen van Kay. Ik wil mijn scherm vergrendelen, maar zie dat hij me belt. Ik neem op.

"Ik wil je waarschuwen." Zijn stem klinkt kil.

"Wat is er? Waarom doe je zo." Angst is te horen aan hoe ik praat.

"O sorry prinses, maar ik moet je wel waarschuwen."

"Waarvoor?"

"Kimberly en Jasmijn zijn dikke vriendinnen en hun proberen ons uit elkaar te krijgen."

"Wil je dat we uit elkaar gaan?"

"Natuurlijk niet prinses. Ik hou ontzettend veel van je. Ik wil jou gewoon niet kwijt. Echt niet."

"Maar wel slecht nieuw, Kimberly stalkt me de hele tijd en die Jasmijn ook."

"Ik ben er helaas niet voor je, want ik zit be kant aan de andere kant van de wereld."

"Je staat nu niet voor me, maar wel in mijn hart." Ik bloos.

"Ik mis je."

"Ik mis jou ook."

"Gaat de behandeling goed?"

"Ja. Ik voel me een stuk beter."

"Mooi zo."

"Als de Kankercellen echt langzaam verdwijnen, kan mijn haar ook heel langzaam groeien."

"Trots op jou."

"Altijd toch?"

"Natuurlijk. Ik ben altijd trots op mijn meisje." Ik bloos, ook al ziet hij dat niet.

"Maar ik ga prinses, het is bedtijd bij mij." Ik lach.

"Tijdverschil. "

"Welterusten Kay."

"Dag prinses." En ik hang op. Het voelt alsof Kay toch bij me is, maar dan via de telefoon. Die Kimberly is be kant overal. Waarom kan ze niet weten dat Kay haar niet hoeft? Of zijn de gevoelens van Kay veranderd? Ik slaak een zucht. Twijfels komen omhoog. Ik weet het niet. Echt niet.

~1 maand verder~
Ik voel me steeds een stuk beter. Mijn haar begint langzaam te groeien en door een middel, groeit het sneller. De Kankercellen zijn aan het verdwijnen en daar ben ik blij mee. Kay heeft ook niks meer gezegd. Ik weet niet war er is, maar ik kom er langzamerhand wel achter. Echt wel. Ik kijk naar buiten en zie dat het zonnetje schijnt. Ik denk dat het een goed idee is, dat ik naar buiten gaan. Ik doe het infuus uit mijn arm en trek mijn schoenen aan. Ik stap mijn bed uit en verlaat mijn kamer.

Ik verlaat langzaam het ziekenhuis en loop richting het strand. Het is daar best wel druk, omdat het zonnetje natuurlijk vrolijk schijnt. Ik loop over het zand en voel de zandkorrels lichtjes kraken onder mijn voeten.

"Hey Sky!" Ik kijk op en zie Alex, die naar me te loop. Ik stop met lopen en zeg hem gedag.

"Jou weer?"

"Tuurlijk." Alex lacht.

"Heerlijk weer hè?" Ik knik hevig.

"Zeker." Alex glimlacht. Mooie glimlach.

"Er is vanavond een feest bij het strand" zegt Alex. "Het lijkt me leuk, als je komt." Ik schud mijn hoofd.

"Niks voor mij, maar wel bedankt."