I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 51

**Sky**
Het gaat allemaal zo snel. Vandaag is het de dat. De dag dat ik Nederland voor ongeveer drie jaar ga verlaten. Kay en Asher weten er niks van. Het hoeft ook niet. Ik wil gewoon rust. In Australië kan ik ook best veel verlegen, zonder hun aanwezigheid. Ik slaak een zucht en pak de laatste spullen in. Kay heeft mij net gebeld en het gast goed met hem. Hij gaat elke week naar de psycholoog toe, om te praten. Ik vind het mooi. Mooi, dat het toch wel beter met hem gaat.

"Sky, ben je klaar?!" Onderbreekt mijn moeder mijn gedachte.

"Bijna!" Roep ik terug.

"Mooi!" Ik doe mijn koffer dichter en hetzelfde ook bij mijn handbagage.

Ik ga helemaal in m'n uppie naar Australië. Eng zal je denken, maar ik vind het aan de andere kant wel leuk. Lange reis maken in stilte. Nou stilte, dat misschien niet helemaal, maar niet teveel discussies. Ik kan zelf bepalen wat ik doe. Dat is het.

Langzaam loop ik met mijn bagage naar beneden en trek mijn witte All stars aan.

"Jammer dat we niet mee kunnen." Ik knik.

"Komt goed mam." Ze glimlacht en sluit me in haar armen.

"Alsjeblieft blijf goed opletten en bel vaak. Wel denken aan de tijd! Tijd verschil." We laten elkaar en ik kijk mijn moeder aan. Ik knik.

"Ik zal opletten." Ze glimlacht. Dan loop ik naar mijn vader toe en geef hem een knuffel. Hem heb ik ook echt lang niet meer gezien.

"Wat ga ik mijn kleine meid erg missen." Ik laat hem los en knik.

"Zorg goed voor jezelf. Daar wordt je ook goed verzorgd, maar zelf ook aan jezelf denken. Dat is heel erg belangrijk." Ik knik.

"Hoe laat komt de taxi?"

"Over een half uurtje" zegt mijn moeder. "Wil je een koekje en een kop met thee?" Ik knik.

"Graag." Ze glimlacht en ik plof op de bank. Ik doe de tv aan en scroll door de films heen op Netflix. Ik kan niet zonder spanningen scrollen. Spanningen, dat ik naar de andere kant van de wereld ga. Best eng. Ineens gaat mijn mobiel af. Ik pak mijn mobiel en zie dat Kay belt. Ik neem op.

"Hey Sky."

"Hey."

"Hoe gaat het?"

"Goed met jou?"

"Ook goed. Heb je nog gehoord van het ziekenhuis?" Ik slik. Ik wil het Kay niet vertellen. Ga gaat zich alleen maar zorgen maken. Ik wil dat hij rustig blijft en in Nederland blijft. Ik wil niet dat hij me gaat achtervolgen, ook al is dat echt lief.

"Niet echt." Lieg ik.

"Is er iets?" Hij begint je door te krijgen.

"Néé." Zeg ik zo normaal mogelijk.

"Als er iets is, wel zeggen hè?"

"Ja, dat weet ik." Ik hoor Kay lachen.

"Wanneer moet je weer terug naar het ziekenhuis?" Hij blijft maar vragen.

"Weet ik niet."

"Ik wil weten wanneer ik mijn tickets kan kopen."

"Kay, dat hoeft niet."

"Ik wil bij je blijven. Overal waar je naar toe gaat, ben ik er bij." Ik kan het miet meer aan en hang op. Ik wil niet dat hij het weet. Ik wil dat de afspraken met de psycholoog blijft volgen. Het is belangrijk voor hem. Ik gun hem weer geluk. Met of zonder mij

-
Na een lekker kop thee met een koekje en veel geklets met mijn ouders, is de taxi er.

"O nee. Gaat het zo snel?" Jammert mijn moeder. Ik slaak een zucht.

"Blijkbaar." Ik sta op en loop richting de gang. Ik pak mijn jas en trek het aan. Ik open de deur en zie de taxi-chauffeur al klaar staan. Ik loop naar buiten met mijn bagage en leg het in de taxi. De taxi-chauffeur helpt me daar bij. Ik loop daarna naar mijn ouders en geef ze een dikke knuffel.

"Wij gaan jou zo ontzettend erg missen."

"Ik jullie ook." Tranen rollen over mijn wangen. Langzaam laten we elkaar los en kijken we elkaar aan.

"Vergeet niet te bellen hè?" Ik schud mijn hoofd.

"Zal ik niet doen." Ik loop langzaam weg richting de taxi. Ik open de portier en stap in. Ik zwaai nog en langzaam begint de tas-chauffeur met rijden.

Op naar een nieuw leven.

Zonder Kay..

-
Hey✨
Ik heb een nieuw verhaal online staan, namelijk 'His words hurt'.
Ik zal het leuk vinden als jullie een kijkje omdat boek zullen nemen.
✨