I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 60

**Sky**
Kay..

En een meisje.

Godverdomme..

Kyden kijkt ze vuil aan. Ik snap niet waarom. Hun kijken Kyden niet echt vuil of vriendelijk aan. Er ergens tussenin neem ik aan.

"O hallo." Mompel ik en staar voor me uit.

"Hey." Zegt Kay ongemakkelijk.

"Ik ben Anne." Zegt dat meisje die maast Kay staat. Ze is niet lelijk. Ze is meer het type voor Kay. Geplamuurde make-up, strakke kleding, maar toch netjes. Haar donkerblonde golvende haren. Bruine kastanje achtige ogen.

Genoeg over haar. Ik begin mezelf steeds meer lelijker te vinden.

"Ik snap jullie logica niet" zeg ik verward. "Hele tijd bellen met verschillende nummers en dan ineens hier zijn."

"Je was niet bereiken." Zegt Anne.

"Jullie irritante bende hoef me niet te bereiken." Het komt er bot uit, maar zo bedoel ik het niet.

"We willen je alleen helpen, maar als je het zo wilt." Kaatst Anne terug.

"Jullie helpen me hier echt niet meer hoor!" Ik kijk haar kwaad aan. Ik kan zo uit me vel barsten, maar ik hou me rustig.

"Sky.." jammert Kay.

"Jij hebt hier voor gekozen. Dus het is jou probleem. Ik weet überhaupt niet wat het probleem is."

"Jij gaat meteen alle problemen op hem zetten. Jij bent gewoon het probleem oké? Je denkt toch niet dat alles om jou moet gaan draaien of wel soms?" Oei, nu maakt ze me boos.

"Jullie zitten mij te irriteren. Ik zoek toch zelf geen contact met jullie of wel soms?" Ze schudden hun hoofden. Kyden pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in.

"Sky, werk nou eens mee! Kay heeft het ook moeilijk!"

"Pardon?" Ik ga strak overeind zitten en kijk haar aan. Misselijkheid duikt op, maar ik hou me rustig.

"Je hoort me wel."

"Het is jou vriendje, dus je zou het zelf moeten doen hoor." Ze kijkt me pissig aan.

"Jij krijgt nu wel meer aandacht hè? Omdat je kanker hebt." Meteen schud Kyden zijn hand los en doe het infuus uit mijn arm. Ik spring op Anne af en hef mijn vuist tegen haar gezicht aan. Tranen van verdriet en woede gaan door mijn lichaam. Kut Anne. Kut Kay. Ik voel iemand mij vast pakken, maar geef er niks om. Ik trap een keer tegen haar buik aan en meteen valt ze op de grond. Ze kermt het uit van de pijn.

"Mongolen." Mompel ik en pak snel mijn schoenen. Snel ren ik de kamer uit.

"Sky!" Hoor ik Kyden roepen. Ik kijk achterom en zie Kyden achter me aan rennen. Ik negeer het en blijf rennen.

Ik ren de trappen af en op de laatste treden, struikel ik. Ik voel me zwak, maar ik sta op en stamp snel mijn schoenen in. Kyden is echt snel. Snel begin ik weer met rennen. Met schoenen aan, gaat het een stuk makkelijker.

Ik ren her ziekenhuis uit en meteen begint het met regenen. Fijn.

Ik blijf maar door rennen. Steeds hoor ik haar zin in mijn hoofd dreunen.