I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 35

**Sky**
Zwart. Dat is de enige kleur die ik zie. Verder zie ik niks. Ik hoor niks, behalve mijn eigen gedachte, die galmt in mijn hoofd. Ik wil dat het zwart veranderd. Veranderd, in een kleur. Geen één kleur, maar meerdere kleuren. Ik wil mijn omgeving zien. Mensen. Dieren. Alles.

"Help!" Schreeuw ik, maar het vervaagt langzaam weg.

"Help!" Ik schreeuw weer, maar het heeft geen effect. Ik zit opgesloten, in mijn eigen gedachte.

Ik vecht. Vecht tegen het zwarte wat ik zie. Wat is dit? Waarom zit ik hier opgesloten.

Ik begin te nadenken. Nadenken, waarom ik dood zou kunnen zijn.

"Misschien lig je in coma." Galmt een zachte stem in mijn hoofd.

"Blijf sterk! Geef de moed niet op!" Schreeuwt een harde stem in mijn hoofd.

Die stem heeft gelijk. Ik moet niet opgeven! Ik moet uit deze 'cel' uitkomen. Ik ben sterker dan mijn eigen gedachtes. Ik moet er door heen komen!

Ik probeer hard te vechten. Vechten, voor kleur en leven.

Maar helaas..

Geen effect.

**Kay**
Tranen rollen over mijn wangen. Angst overspoelt mijn lichaam. Ik heb geen idee wat er te wachten staan. Na al die drama, hou ik nou steeds te veel van Sky. Ik kan het gewoon niet beseffen, dat we steeds uit elkaar gaan. We komen steeds weer bij elkaar.

"Jongen." Ik kijk op.

"Ze ademt niet meer." Mijn ademt stokt in mijn keel.

"U liegt meneer!" Ik kijk hem woedend aan.

"Sorry. Het ons heel er-"

"Stik er in met uw 'spijt'. Waar ligt ze?!" Ik kijk hem strak aan.

"Loop maar mee." Zegt de dokter kalm

-
Ik loop de kamer in, waar Sky ligt. Ze ziet er bleek uit. Ik geloof het niet.

"Over een uur, komt de lijkwagen."

"Laat de lijkwagen naar Tokyo rijden. Sky is niet dood! Ik wil niet dat ze dood is!"

"Jongeman, we kunnen er niks aan doen."

"Stil." Ik kijk hem aan. Alsof blikken konden doden, dan was hij dood.

"Ik ga al. Dan kan u afscheid nemen van Sky."

"Ik neem geen afscheid" snauw ik. "Ze gaat niet dood!" De dokter loopt weg. Zonder mij een blik te gunnen. Ik loop naar Sky toe en ga naast haar zitten op een stoel.

"Sky alsjeblieft! Laat ze liegen!" Tranen rollen met spoed over mijn wangen.

"Dit kan niet!" Ik pak haar hand vast, die koud aan voelt.

"Godverdomme!" Nog meer tranen rollen over mijn wangen.

"Sky!"  Ik begin te snikken.

"Alsjeblieft?! Blijf bij me!" Geen reactie.

"Sky!" Geen reactie.

"Sky! Alsjeblieft?!" Nog steeds geen reactie.

"Alsjeblieft?! Ik sterf zonder jou!" Nog meer tranen rollen over mijn wangen.

"Ze is dood. Besef het."  Fluistert een stem in mijn hoofd.

"Echt?" Fluister ik zacht. Nog meer tranen rollen over mijn wangen.

Dit kan niet.

Serieus niet!

Woede en verdriet, mengen zich samen.

Maar kalmte, maakt er verandering in.

"Ik mis je." Fluister ik zacht. Ik sta op en buig voor Sky haar hoofd. Ik druk zachtjes mijn lippen op die van haar. Haar lippen voelen koud. Koud als ijs. Langzaam trek ik terug.

"Ik hou van je." Ik veeg langzaam een paar tranen onder mijn ogen vandaan en draai me om. Met pijn in mijn hart, loop ik richting de deur.

Ineens hoor ik gehoest. Ik blijf staan.

"Kay?"