I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 53

**Sky**
Ik loop richting de balie en meteen kijkt de vrouw me aan. Ze kijkt erg chagrijnig. Alsof het 'maandelijkse probleem' er weer bij haar is.

"Jij bent Sky neem ik aan?" Vraagt ze. Ik knik. Ze staat op en ze steekt haar hand uit.

"Ik ben Carla." Zegt ze nors.

"Ik ben Sky." Zeg ik droog. Waarom niet vriendelijk? Dat geeft waarschijnlijk toch geen effect, dus ja.

"Jij zit op de vijfde verdieping in kamer E5. Er zal vast een zuster of een dokter in de buurt zijn, als je de weg niet kan vinden." Ze gaat weer zitten op haar bureaustoel en concentreert zich helemaal op het computerscherm. Het begin goed zeg. Ik pak mijn spullen en loop rechtdoor. Geen idee waar ik heen moet.

Ik loop richting de trap. Ik begin te lopen met de zware bagage die ik bij heb. Na de eerste trap, ben ik kapot. Ik heb een conditie van een slak. Verschrikkelijk!

Ik blijf toch doorgaan en kom langzaam richting de vijfde verdieping. Eindelijk! Ik open de deuren met moeite en kijk om me heen. De verdieping is echt groot en kaal. Wit. Net zoals de meest ziekenhuizen. Ik kijk op het bordje dat aan het plafond hangt en zie dat de kamers E1 tot en met E20 lopen. Oké.

Ik loop door en kijk maar de kamerbordjes.

E1.

E2.

E3.

E4.

E5.

Gevonden!

Ik wil de deur openen, maar meteen wordt de deur door iemand anders geopend, die in de kamer zit. Ik kijk op en zie een jongen voor me staan. Jeetje. Zeg alsjeblieft niet dat ik met hem een kamer moet delen. Jongens zijn zo lastig! Relaties werken echt niet. Eerst een jongen dit, dan een jongen dat. Met Asher dacht is dat het eerst anders was. Maar blijkbaar niet. Jeetje.

"Hallo." Zegt een jongen nors. Ik kijk hem aan.

"Hoi."

"Jij zit hier ook?" Hij zit ook in de zelfde kamer als mij..

"Ja." Zeg ik bot. Botter dan dat ik bedoel.

"Oké." Hij loopt de kamer binnen. Geen kennismaking of zo? Néé. Ik slaak een zucht en loop de kamer binnen.

Ik doe de deur achter me dicht en zie twee bedden staan. Ik zie bij één bed veel spullen staan, dus ik neem aan dat de andere van mij wordt. Ik leg mijn bagage in een hoek op de grond en plof op het bed.

"Kan het wat rustiger?" Iedereen is hier chagrijnig. Jeetje.

"Sorry meneertje chagrijnig." Mompel ik in de hoop dat hij het niet verstaat.

"Wat zeg je?"

"Niks." Ik sta op en open mijn bagage. Ik prop alles in de kasten. Wel netjes natuurlijk. De belangrijkste dingen, leg ik in het nachtkastje naast mijn bed. Mijn mobiel leg ik op het nachtkastje. Ik doe mijn mobiel aan en zie een foto van mijn vrienden en mij. Ik glimlach.

"Wat lach je?" Ik kijk op en zie de jongen naar me kijken.

"Ongestelde walrus." Mompel ik. Hij lacht. Kut, hij heeft het verstaan..

"Bedankt."

"Alsjeblieft." Ik probeer zelfverzekerd te klinken. Ik ga op het bed zitten en staar voor me uit. Ik heb nu al een hekel aan dit ziekenhuis.

"Ik ga slapen. Dus alsjeblieft wees stil."

"Jij bent mijn vader niet, dus ik bepaal zelf wel wat ik doe." Kaats ik terug en meteen voel ik mezelf een beetje me op me gemak. Fijn.