I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 33

**Sky**
Ik trek me terug en kijk Kay aan. Zijn ogen zijn waterig en langzaam dwaalt er een traan over zijn wang.

"Ik had het nooit uit moeten maken."

"Kay, dat is juist het beste" zeg ik zacht. "We gaan niet samen."

"Jawel." Kay komt met zijn hoofd dichterbij en drukt kusjes tegen mijn nek aan. Langzaam gaat hij naar mijn kaak. Zijn lippen glijden richting mijn lippen en drukt ze op mijn lippen.

"Wat doe je?" Mompel ik door zijn lippen door.

"Bewijzen, dat ik echt van je hou." Mompelt hij terug.

"Kay." Ik trek me terug.

"Toen je player was, of misschien nog steeds bent, zoende je ook elk meisje."

"Sky." Kay verstrengelt langzaam onze vingers.

"Kay, laat me los."

"Ik zal je niet eens los durven laten." Ik duw langzaam Kay van me af.

"Kay. Ik wil je niet meer!" Zeg ik fel en trek het infuus uit mijn arm. Pijnlijk, maar ik heb het vaker gedaan.

"Sky, wat doe je?"

"Laat me met rust!" Mijn lichaam vervult zich me woede.

"Sky.."

"Heb je ooit gehoord van 'iemand met rust laten'?"

"Sky.."

"Jij bent met Kim. Ik ga bijna dood. Jij doet alleen maar zo, omdat je mij gelukkig wil hebben, terwijl je zelf dat niet meent."

"Sky, alsjeblieft."

"Wat alsjeblieft?" Mijn ogen staan vol met tranen.

"Sky, alsjeblieft!"

"Néé." Ik stamp mijn schoenen in en pak mijn jas.

"Waar ga je naar toe?"

"Naar Parijs, nou blij?"

"Sky, we kunnen ook gewoon als volwassenen uitpraten?" Ik kijk Kay aan.

"Dus je noemt mij 'kinderachtig'?"

"Sky, blijf alsjeblieft rustig!" Kay loopt dichter naar me toe en pakt mijn arm vast. Snel schud ik mijn arm los uit zijn greep.

"Laat me alsjeblieft met rust." Mompel ik en duw hem aan de kant, maar omdat hij best sterk is, gaat hij geen ene centimeter achteruit. Dan niet. Ik loop langzaam weg en begon met rennen.

"Sky!" Ik kijk achterom en zie Kay achter me aan rennen.

Ik ren en ren. Ik ben bij de uitgang gekomen en begin harder te rennen. Mijn voeten doen pijn, maar ik blijf het volhouden.

"Sky!"

"Negeer hem." Fluistert een stem in mijn hoofd.

"Luister naar hem." Fluistert een andere stem in mijn hoofd. Voordat ik het weet, sta ik in hele stille straat. Ik kijk achterom en zie Kay nergens. Ik begin te lopen en om me heen te kijken. Niemand.

"Meisje." Ik kijk op en zie een jongen naar me toe lopen. Ik wil weglopen, maar hij staat al voor me.

"Waarom ben je hier alleen?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op, ook al weet ik het wel.

"Het is een beetje frisjes, vind je niet?" Ik haal mijn schouders op.

"Loop je mee?"

"Néé." Zegt ik kortaf. "Moet zo snel mogelijk terug."

"Kom op. Maar eventjes." Ik slaak een zucht. Ik ken hem niet eens.

"Anders een andere keer?" Ik knik, ook al weet ik zeker, dat er geen andere keer gaat ontstaan.

"Hier." Hij geeft me een papiertje.

"Geef je dat aan iedereen?" Vraag ik. Hij schud zijn hoofd.

"Ik wil je beter leren kennen." Ik knik.

"Ik ga. Dag!"

"Dag meisje!" Met een vreemd gevoel loop ik weg.

Hij is aardig, maar ergens diep van binnen, voel ik iets kwaadaardigs van hem.

Een onbegrijpelijk gevoel.

-
Hey✨
Eindelijk een deel..
Ik heb het enorm druk. Niet normaal 😭.
Eindelijk weekend, gelukkig!
Ik hoop meer te schrijven voor jullie 😊.
✨