I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 46

**Sky**
"Wat is er?" Het blijft stil. Erg stil.

"Het is vreselijk!" Ondertussen kijk ik Asher aan die knikt.

"Kay, vertel het dan?"

"Je gaat schrikken."

"Waarvoor moet ik schrikken?"

"Laat maar." Meteen hangt hij op. Ik kijk Asher verward aan.

"Wat is er met hem?" Ik haal mijn schouders op.

"Hij houdt van me en wilt me terug en aan de andere kant, wilt hij opnieuw starten. Mij vergeten dus."

"Dus hij weet niet wat hij tot nu toe wilt?"

"Klopt." Asher knikt.

"Wil je hem terug?"

"Ene kant van me zegt, van wel, maar de andere kant niet." Asher knikt.

"Hoe klonk hij aan de telefoon?"

"Ik kan wel merken dat hij gedronken heeft."

"Het komt wel goed." Asher schenkt me een glimlach toe. Ik glimlach terug.

"Hoop het." Het blijft stil. Een stilte, die ik moeilijk kan beschrijven. Is het nou fijn? Of ongemakkelijk?

"Hoe laat is het?" Vraag ik opeens.

"Half acht. Wil je nu al gaan?"

"Als jij dat wilt."

"Néé hoor."

"Maar gaan we iets doen?"

"Wandelen? Frisse lucht is altijd goed." Ik knik.

"Zeker." Ik sta op en Asher doet precies hetzelfde. We lopen de trap af en allebei pakken we onze jas. Asher doet zijn jas dicht en ik doe precies hetzelfde. Asher pakt zijn sleutelbos en opent de deur. Hij laat me eerst naar buiten en dan komt hij. Asher doet de deur achter zich dicht.

"Waar naar toe?"

"Laat mij de weg maar wijzen." Hij pakt mijn hand vast en automatisch volg ik hem.
-
Langzaam lopen we langs het huis waar Kay woont. Ik bedoel eigenlijk 'woonde', want hij is net als ik op kamers.

"Mooi huis?" Ik kijk op en zie Asher naar me kijken.

"O. Ja." Zeg ik droog.

"Kay woont daar?" Gokt Asher.

"Stalker."

"Néé. Gewoon niet." Ik lach en knik.

"Zullen we kijken door het raam daar achter of er wat gebeurd?"

"Wil je een dagboek over zijn leven gaan schrijven?" Asher schud lachend zijn hoofd.

"Néé. Maar ik wil jou leren, hoe hard het is, om mensen los te laten. Ik had ook een vriendin waar ik super veel van hield. Toen ze werd aangereden, kan ik niet normaal nadenken. Elke keer moest ik aan haar denken. Vrienden hielpen mij, om een ander iemand te zoeken, maar steeds blijft ze in mijn hoofd hangen. Nu. Een jaar geleden dat ze weg is. Ik ben langzaam mijn leven verder aan het afbouwen. Je zal nu denken, Asher, waarom vertel je dit allemaal aan mij? Nou, ik weet zeker dat je het net zo moeilijk vind als ik, om een dierbaar te vergeten." Ik kijk Asher met open mond aan. Ik zie een traan over zijn wang glijden. Langzaam veeg ik hem weg.

"S-sorry." Stotter ik half.

"Geef niks." Asher slikt.

"Wil je een knuffel?" Floept er ineens uit mijn mond.

"Als je wilt." Zonder iets te zeggen, geef ik hem een knuffel. Asher slaat zijn armen om me heen en leunt met zijn hoofd tegen mijn schouder aan.

"Je ruikt zoet."

"Wat voor zoets denk je?"

"Snoepjes? Of rozen?"

"Ruiken rozen zoet dan?" Asher lacht.

"Misschien."

En zo staan we een poosje. In elkaar armen.

Langzaam laten we elkaar los en kijkt elkaar aan. Asher heeft rode blosjes op zijn wangen gekregen, dat er mega schattig uit ziet. Ik glimlach. Asher glimlach terug.

"Kom!" Zegt Asher zacht en pakt mijn hand en sleurt me zacht mee richting het huis van Kay.

We sluipen richting het raam en we hebben geluk, dat de gordijnen niet dicht zijn. We zien een meisje en Kay tegenover elkaar zitten. Kay, die helemaal van slag is.

"Vertel het me, waarom het zo erg is!" Die harde stem van Kay. Zo kwaad, heb ik hem niet vaak gehoord.

"Het spijt me, oké?"

"Vertel het me alsjeblieft!"

"Je gaat me haten!"

"Wat is het?"

"Ik ben zwanger. En de enigste met wie ik het voor het laatst heb gedaan, ben jij Kay."

...