I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 11

**Sky**
Kyle duwt June van zich af en snel pakt Kay mijn hand vast.

"Wij gaan." Hij start de auto en rijdt snel weg. Tranen staan in mijn ogen.

"Rustig maar." Hij veegt langzaam de tranen onder mijn ogen weg en concentreert zich op de weg. Ik leun met mijn hoofd tegen het raam en staar voor me uit.

-
We komen aan bij zijn huis.

"Ik loop wel." Kay schud zijn hoofd.

"Blijf eventjes." Ik knik en stap uit. Ik volg Kay en loop naar binnen.

"Wil je wat drinken?" Ik knik en Kay loopt de keuken in. Later komt hij terug, met twee glazen met cola. Hij geeft één glas aan mij en ik bedank hem vriendelijk. Ik neem een slok van mijn cola en al snel is het glas helemaal leeg. Ik loop naar de keuken en leg het glas weg.

"Je had ook tegen mij kunnen zeggen, dan legde ik jouw glas weg." Ik lach klein.

"Ik weet nog steeds waar de keuken is, doos." Kay lacht en ik ga op de bank zitten. Er zit nog steeds spanning tussen ons. Daarom wil ik het liefst weg.

"Zullen we een film kijken?" Verbreekt Kay de stilte.

"Welke?"

"Horror."

"Doei." Kay lacht.

"Zo ken ik je weer, maar we gaan toch lekker horror kijken." Ik steek mijn middelvinger op.

"Dikke doei." Kay lacht.

"Ik ben bij je."

"Ik ga dan naar huis." Ik loop richting de voordeur en open de deur. En ja hoor, het regent.

"Je moet blijven."

"Doei Kay!" Snel ren ik weg. Door de harde regen.

-
Ik voel me ineens zwak worden, maar het is toch niet erg, toch? Ik ren ren door en mijn haren zijn al helemaal doorweekt.

Langzaam zie ik het huis in de verte staan. Ik loop richting het huis en loop naar binnen. Snel ren ik de trap op en loop mijn kamer binnen. Ik pak droge kleding en loop richting de badkamer. Ik loop de badkamer in en doe de deur op slot. Ik kleed me uit en spring onder de douche. Ik laat langzaam de warme waterstralen over mijn huis glijden en meteen begin ik licht te rillen. Ik was mijn haren en lichaam en spoel dan af.

Ik droog me af en föhn mijn haren. Ik kleed me om en doe de doorweekte kleding in de wasmand. Ik open de badkamer deur en baan mijn kamer in. Ik borstel mijn haren voor de spiegel en doe mijn haren in een knot.

"Sky!"

"Wat is er mam?!"

"Zal je even naar beneden willen komen?!"

"Oké!" Ik verlaat mijn kamer en baan de trap af. Ik loop de woonkamer in, waar mijn ouders zitten. Ze zien er niet vrolijk uit.

"Kom zitten." Ze wijzen naar de bank tegenover hun en ik knik. Ik ga zitten en kijk hun aan.

"Het ziekenhuis uit Amerika heeft ons gebeld."

"Oké."

"De kankercellen-"

"Wat is daar meer?" Kap ik haar zin mee af.

"Ze hebben verkeerd gekeken. Een kleine deel zit nog in jouw lichaam." Ik hap langzaam naar adem.

"Dus dat betekent-"

"Dat je terug moet maar Amerika."

Meteen voel ik me nog verdrietiger en bozer dan toenet.

Ik ben nog niet helemaal beter..

-
Korte deel, maar wou het spannend houden.