I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 39

**Sky**
Meende ik het echt wat ik zei? Dat ik nog op Kay ben?

Ja, dat meende je.

Ik slaak een zucht en kom al bijna aan, bij het ziekenhuis. Ik loop naar binnen en begroet de balie. Ik loop de trap op. Nog veel trappen te gaan, want zit best hoog. Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk op en zie Kay achter me staan. Hij laat me draaien en plant zonder dat ik het kan doorhebben, zijn lippen op die van mij. Langzaam, ga ik mee in de zoen. Langzaam trek ik me terug en zie de zweetdruppels over zijn voorhoofd.

"Ben je zo snel?"

"Voor jou ben ik altijd snel." Hij pakt mijn hand vast en kijkt me aan.

"Het spijt me. Spijt, van alles dat er is gebeurd." Ik glimlach zwakjes.

"Het kan niet meer Kay. Het kan niet, om elke keer elkaar pijn te doen."

"Ik wil je terug."

"Het kan niet. Ook al, zal ik dat heel graag willen."

"Ik ga er voor zorgen dat het geweldig wordt!"

"Kay, néé."

"Morgen gaan we toch terug naar Nederland?" O ja, bijna vergeten. War vliegt de tijd toch zo snel weer voorbij.

"Blijkbaar." Kay glimlacht.

"Laat mij het ding doen."

"Welk 'ding'?"

"Wacht maar."

"Ik hou niet van wachten." Kay lacht.

"Sorry Sky'tje."

"Sinds wanneer heet ik zo en ik ben niet klein." Kay gaat tegen over me staan. Ja, hij is lang.

"En?"

"Ik ben langer." Ik ga een paar treden verder staan.

"Zie je?" Kay lacht.

"Grappenmaakster."Kay loopt naar me toe en neemt me in zijn armen. Ik neem zijn geur in me op. Die heb ik wel gemist.

Het blijft stil.

Erg stil.

Alsof alles wegvalt.

Alleen wij.

Samen.

"Leef je nog?" Onderbreekt Kay mijn gedachte. Ik schrik.

"Néé." Kay kijkt me aan.

"Ik was echt bezorgd! Je bleef zo lang stil."

"Ik was aan het genieten van de stilte."

"Dat kan ook." Ik kijk Kay aan. Zijn ogen zijn waterig door zijn tranen.

"Waarom huil je?"

"Ik ben bang, dat je zo snel weggaat."

"O en nu ga ik wel echt weg?" Kay kijkt me vaag aan.

"We zien wel." Typisch hem. Dan ineens raar doen.

"Je doet echt vaag."

"Wacht maar." Kay drukt zijn lippen kort op die van mij en tilt me op.

"Laat me los. Ik wil zelf lopen!"

"Ik ga jou iets bewijzen!"

"Wat dan?"

"Dat ik super veel van je hou en je voor altijd goed kan verzorgen."

"Ik kan me best goed verzorgen."

"Maar als nog. Ik wil je voor altijd bij me hebben. Samen slapen. Samen huilen. Amen lachen. Samen dansen. Samen eten. En ga zo maar door.

-
Ik wordt wakker en denk meteen aan gisteren. Kay en ik hebben heel veel gepraat en heeft me weer hier terug gebracht. Ik pak mijn mobiel en zie dat er een briefje onder ligt. Ik leg mijn mobiel terug en pak het briefje.

'Voor Sky' staat er op geschreven. Het is sowieso Kay zijn handschrift.

Ik maak de brief open en begin met lezen.

Allerliefste Sky,
Alles ging niet zo als gepland.
Onze liefde, die in elkaar stortte.
Elke keer, dat ik je aan het huilen maakte.
Ik weet niet wat me toen bezielde.
Ik snap niet, waarom ik zo'n perfect meisje, kan laten gaan.
Ze hoort bij mij.
Jij hoort bij mij.
Jij moet bij mij blijven.
Ik wil je bij me hebben.
Zolang het nog kan.
Ik heb zo ook mijn twijfels.
Twijfels, over het leven.
Het begin, toen op school.
Toen ik je pestte en sloeg.
Op school, toen ik je voetbalkunsten zag.
Maar toen begon ik anders te gedragen.
Ik begon lief tegen je te doen.
Je kreeg veel van mij.
Liefde.
Cadeautjes.
Veiligheid.
Bescherming.
Je geloofde in het begin er helemaal niks van.
Je wilde me weg hebben, maar ik kwam terug.
Maar later, begon je me te vertrouwen.
We hadden toen 'wat'.
Maar later kwam je er achter, dat het fake was.
Ik loog.
Het was voor geld.
Maar je wist niet, dat ik toen heel erg veel gevoelens voor je kreeg.
Gevoelens, alleen voor jou.
Ik had nooit een echte vriendin gehad.
Alleen maar een 'One night stand' en klaar.
Maar toen ik je beter leerde kennen, had ik spijt.
Spijt, van alles wat ik deed.
En ook, toen ik achter kwam, dat je ziek werd.
Spijt.
Dat kwam er steeds in mijn hoofd op.
Ik biechtte alles op.
Ik heb het geld, terug aan Steven gegeven. Ken je hem nog? Ik heb nu weinig contact met hem.
Maar laten we maar niet teveel over hem praten.
Toen ik alles vertelde, bouwde we weer wat op.
Mensen, die ons uitklaar wou houden, ging stuk.
Elke keer gingen we uit elkaar. Maar we kwamen steeds weer terug bij elkaar.
We kunnen niet zonder elkaar.
We hebben elkaar nodig.
Aanwezigheid van elkaar.
De kusjes.
Knuffels.
En nog veel meer.
Ik kan zoveel vertellen over jou, Sky.
Jij bent het bijzonderste meisje, die ik ooit heb ontmoet.
Sinds mijn zusje me verliet, was ik veranderd, maar jij, laat me weer terug veranderen.
Veranderen, tot een beetje richting de volwassenheid.
Ik mis je.
Ik kan dat zoveel keer zeggen.
Ik meen het oprecht.
Jouw aanwezigheid.
Jouw sarcasme.
Jouw liefde voor mij.
Jouw knuffels.
Jouw kusjes.
Jouw ideeën.
Jouw gezicht.
Jouw zachte handen.
Jouw lichaam.
Ik mis het allemaal.
En oprecht.

Allerliefste Sky,

Ik hou godverdomme veel van jou.
Ik wil jou terug.

Ik hoop op iets.
Wil je weten wat het is?

Ik wil jou weer als mijn kleine meisje.

Mijn meisje, voor altijd.

X

Kay