I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 50

**Sky**
Het blijft stil. Erg stil.

"Ik ga denk ik." Zeg ik na een lange stilte. Ik weet niet wat we anders hadden moeten doen. Ik zit niet goed in me vel. Echt niet.

"Moet ik je thuis brengen?" Zegt Kay bezorgd. Ik schud mijn hoofd en spring van de reling weer terug op de grond.

"Ik red het wel."

"App me als je thuis ben." Ik antwoord niet en begin met lopen.

Ik snap het niet meer. Ik haat hem, maar aan de andere kant hou ik heel erg van hem. Hij maakt me verward. Ik wil hem, maar ook weer niet.

"Waar was jij?" Ik kijk op en zie Asher mijn kant oprennen. Snel begin ik te rennen. Ren naar hem toe en ontwijk hem snel.

"Sky!" Ik luister niet en begin steeds harder te rennen. Ik weet niet wat er met me is. Ik ben echt toe aan vakantie. Ik kijk achterom en zie Asher me achterna rennen. Hij is echt dichtbij.

Ik ren de brug af en ren het grote bos in. Ik beklim een boom in. Ik klim en klim. Ik kom langzaam helemaal bovenaan. Ik hou een tak goed vast en kijk om me heen. Het is hoog, maar erg rustgevend. Ineens voel ik mijn mobiel trillen. Ik pak mijn mobiel en zie een lading vol met berichtjes van Kay en Asher. Ik wordt gek. Ik negeer het en doe mijn mobiel terug in mijn zak. Ineens hoor ik me mobiel weer afgaan. Ik slaak een zucht en negeer het. Vast Kay of Asher.

Na een tijdje, klim ik de boom uit. Ik kijk om me heen. Niemand te zien. Langzaam loop ik het bos uit en loop met langzame stappen richting mijn huis. Het is paar minuutjes lopen, maar daar heb ik het voorover. Ik geniet er wel van. Stilte. Ik geniet van het heerlijke, koude weer.

Ik kom thuis aan en meteen doe ik mijn jas en schoenen uit. Ik kijk op de voordeur echt dicht is.

"Sky?!"

"Ja?!"

"Kom is!" Ik doe wat mijn moeder roept en loop richting de woonkamer. Ik zie mijn ouders daar zitten. Ik ga tegenover hun zitten.

"We hebben nieuws."

"Wat voor nieuws?"

"Het ziekenhuis kan je maar Australië sturen" Geluk en verdrietig giert door mijn lichaam. "De behandeling duurt drie jaar. Je mag in die drie jaar, niet terug naar huis. De behandeling kan altijd langer duren. Korter is daar nog niet voorgekomen." Ik knik.

"Wanneer mag ik gaan?"

"Morgen vertrekt je vliegtuig. De tickets zijn binnen."

Van veel mensen afscheid nemen gaat pijn doen. Hun een tijdje niet zien..