I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 37

**Sky**
Nadat Kay de kamer heeft verlaten, vraag ik me af, waarom blijf ik steeds weer leven?

"Pieker niet zo! Wees blij dat Kay jouw leven heeft gered!" Dat klopt. Ik moet er niet over gaan piekeren.

Ik staar naar het spierwitte plafond. Vanavond. Samen wandelen met Kay.

"Frisse lucht is goed voor jou Sky. Maak je geen zorgen." Fluistert een zachte stem in mijn hoofd. Die stem heeft gelijk. Frisse lucht, is altijd goed.

"Vind je Kay nog leuk?" Vraagt een zachte stem in mijn hoofd.

Néé, ik vind hem niet leuk. Hij heeft mij pijn gedaan en ik doe hem ook pijn. Waarom zouden we dan nog bij elkaar terug komen, als er steeds drama ontstaat?

"Als jullie niet zonder elkaar kunnen, komen jullie steeds samen. Geloof me."

Ik weet het niet.

I am so confused.

-
Na een paar uur geslapen te hebben, kijk ik op mijn mobiel. Een bericht van Kay.

Kay: "Ik kom je om acht uur op halen."

Ik: "Morgen ochtend? Doei!"

Kay: "Sky, ik bedoel vanavond."

Ik: "Beter uitleggen."

Kay: "Beter luisteren."

Ik: "Je bedoelt misschien 'beter lezen'?"

Kay: "Ga weg!"

Ik: "Oké. Daagh!"

Kay: "Ik bedoelde het sarcastisch."

Ik: "Grappig.."

Kay: "Jaloers?"

Ik: "Nooit."

Kay: "Jij bent nog steeds de Sky, waar ik zo ontzettend verliefd op werd."

Ik: "Ik ben nog steeds Sky inderdaad :)."

Kay: "-.-"

Ik: ":)"

Kay: "Ik ga. Tot zo x."

Ik: "Je hoeft niet persè te komen.."

Kay: "Ik kom. Of je het wilt of niet, ik kom gewoon."

Ik: "Best."

Kay: "Tot zo x"

Ik: "Tot zo."

Ik sluit mijn mobiel af en staar naar het plafond. Ben ik nog steeds verliefd?

Ik denk diep na..

Néé,

dat kan niet.

Ik slaak een zucht en krijg een melding binnen van Instagram. Alleen maar haat berichten, omdat ik niks meer plaats. Soms wordt ik gewoon gedwongen, om te zingen. Ik slaak een zucht en ga naar Google. Ik laat mijn Instgram account verdwijnen. Ooit komt mijn Instagram account terug. Ooit..

-
Het is kwart voor acht 's avonds en ik ben bezig met het aantrekken van fatsoenlijke kleding. Omdat het fris is, heb ik een Bordeaux rode trui aan met daar onder zwarte jeans. Ik trekt mijn witte Allstars er onder aan en kijk in de spiegel. Onder mijn ogen, zitten wallen en mijn huid is bleek. Ik voel me beter, maar ze zeggen dat ik steeds achteruit ga. De dood is steeds dichterbij. Helaas wel.

-
"Sky." Ik kijk op en zie Kay naast mijn bed zitten.

"Gaat het goed?" Ik knik.

"Mooi." Het blijft stil.

"Zullen we gaan?"

"Het liefst blijf ik."

"Je gaat mee."

"Eigenwijs."

"Jij ook." Ik kijk hem nep-boos aan.

"Kom." Hij pakt mijn hand vast en helpt met het bed uit.

"Mag je wel met je schoenen in bed?" Ik haal mijn schouders op.

"Geen idee." Kay lacht en ik pak mijn jas.

"Heb je alles?" Ik knik.

"Moet ik verder iets meenemen?" Kay schud zijn hoofd.

"We gaan niet picknicken ofzo." Dat had ik wel gedroomd.

"Néé Sky. Helemaal niet. Gewoon niet."

-
Samen met Kay, lopen we een groot bos in. Het is hartstikke donker. Ook al is het al acht uur geweest. Ik hoor allerlei geluiden. Krakend blad onder mijn voeten, uilen die hun geluiden maken, mijn eigen ademhaling en het geruis van de wind. Ineens, struikel ik over iets. Gelukkig red Kay me net.

"Het is donker, daarom kan je amper zien." Ik knik, ook al ziet hij dat niet.

"Gaat het?"

"Ja hoor." Ik heb alleen last van mijn enkel.

"Ik merk dat je liegt." Waarom is hij zo slim?

"We nemen een pauze." Ik hoor wat gekraak en ineens schijnt er fel licht uit zijn telefoon.

"Gaat het wel?"

"Ja, prima." Kay glimlacht.

"Kunnen we verder?" Vraagt Kay. "Pauze is niet echt nodig."

"Oké." Kay glimlacht en doet zijn mobiel uit. Hij pakt mijn hand vast en verstrengelt onze vingers.

"Waar wandelen nu heen?"

"Dat zie je zo wel." Zegt Kay zacht. Er gaat iets gebeuren. Ik voel het nu al.

-
We lopen richting een heel mooi plekje. Het is wat lichter, dan in het bos.

"Kom." Kay sleurt me rustig mee.

-
Ineens kijk ik verast maar de grond voor me. Ik kijk Kay aan en hij knikt. Op de grond liggen rozen in een vorm van een hart. Kay gaat midden in het hart staan en gaat op zijn knieën. Met verbazing kijk ik hem aan. Kay pakt mijn hand en kijkt me aan.

"Spijt me. Spijt van alles."

"Maar waarom zo?"

"Sky. Ik weet niet hoelang ik het uit wil leggen, maar ik kan godverdomme niet zonder jou!" Kay staat op en loopt dichter naar me toe,

"Ik wil terug naar vroeger." Ik kijk hem aan.

"Vergeef me." Langzaam drukt Kay zijn lippen op die van mij.

-
Het einde komt langzaam in zicht😥
✨