I can not leave you alone 2

Hoofdstuk 31

**Sky**
De dokter schraapt zijn keel en kijkt ons aan. Hij schenkt ons weer een klein glimlachje toe. Is het iets goeds?

"Het was zwaar, dat weet je." Het lijkt, alsof hij de uitslag niet wilt zeggen. Alsof, hij het wilt verbergen. Zo voelt het.

"Vertel." Ik merk aan Kay, dat hij geïrriteerd. Ik merk het. Voel het.

"Ja." De dokter schraapt zijn keel.

"Ik zal maar het is vertellen." Ik knik.

Het blijf stil. Heel erg stil. Ik hoor alleen onze ademhaling.

"Hallo? We leven nog hoor." Kay kijkt de dokter geïrriteerd aan.

"Het is moeilijk."

"Is het goed of slecht nieuws?"

"Hangt er vanaf, of je het goed vind of slecht."

"Vertel het."

"Het is een lang verhaal."

"Kinderen houden van een lang verhaal en wij willen en zullen de uitslag weten. Dus, vertel!" Kay knikt woedend.

"Rustig jongeman. Geen haast."

"U zet het op mijn zenuwen."

"Haal diep ademen en blaas door uw neus uit."

"Godverdomme, vertel die uitslag!" Kay staat op en zet met volle vaart zijn vuist op tafel. De dokter staat ook op.

"Het is moeilijk! Doe is rustig!"

"Vertel godverdomme!"

"Oké dan, maar ga alsjeblieft rustig zitten." De dokter en Kay gaan zitten en de dokter pakt de papieren er goed blijft en laat zijn ogen over het papier glijden.

"De uitslag.."

"Ja. Vertel!"

"Sky heeft een lange dagen gehad. De ziekte is zwaar en we hebben heel veel moeten doen, om haar beter te maken."

"Dat klopt."

"We hebben dus nieuws."

"Vertel!" Kay zijn ogen twinkelen. Twinkelen van nieuwsgierigheid.

"We hebben veel moeten doen."

"Ja, dat weten we."

"Het was een zware tijd."

"Zeker zwaar."

"En daardoor moet ik deze uitslag bekennen."

"En dat is?"

"Sky, kan niet meer beter worden."

Ineens wordt het stil. Een dodelijke stilte. Ik, ga echt dood. De dood. Hoe voelde het? Net als een coma?

"D-dit kan niet." Stottert Kay half.

"De kankercellen, zijn heel erg gespreid en daardoor, kunnen we het amper bestreden. Sorry. Het spijt ons heel erg met dit nieuws.

"En hoelang heeft ze nog te leven."

"Een half jaar" zegt de dokter. "Het kan meer of minder zijn."

En dan is iedereen stil.

De dokter.

Kay.

Ik.

Nu moet ik me realiseren.

Realiseren, dat de dood steeds dichterbij komt.

Steeds..

"Dit kan godverdomme niet waar zin! Rot ziekenhuis!" Kay staat op en tilt me op hij rent de kamer uit en ik kan even in zijn ogen.

Twinkelingen van verdriet is te zien. Kay stopt met rennen en kijkt me aan.

"Sky."

"Kay."

"Dit kan niet."

"Dit keer is het echt." Kay knikt en kijkt me aan.

"Ik kan dit niet aan!"

"Kay, ik ben jouw vriendin niet meer. Blijf bij Kim, dat is het beste." Ik wurg me uit zijn armen vandaan en kom met mijn beide benen op de grond terecht.

"Sky."

"Laat me met rust." Met die woorden ren ik het ziekenhuis uit.

De tranen rollen over mijn wangen.

Nederlaag.

Pijn.

Nu moet ik het echt beseffen..

Ik ga serieus dood..