Yaz hiç bitmesin

29.bölüm: Bazı sözler tutulur, bazıları bozulur

Arkadaşlar biraz geciktim kusura bakmayın, umarım keyifle okuyosunuzdur. Size çok teşekkür ediyorum her şey için. Yorumlarınızı seviyorum, sizide.

Bu arada paylaşmak isterim; yeni bir hikaye yazdım, adı "Sonsuzu Bekle" Zıt bir hikaye ama seveceğinizi düşünüyorum. Okursanız gerçekten çok mutlu olurum, sonuçta sizler için yazıyorum. Hepiniz iyi ki varsınız.
Keyifli okumalar...

-Poyraz'dan-

Bir oda tutup içine girdikten sonra etrafa bakındım. Sonrada Tutku'ya. Endişeli suratını mı takınmıştı yoksa yine?
"Zor bir gün değil mi?" Dedi bana dönüp sakin bir şekilde
"Senin için değil. Benim içinde olmasın istiyorum" dedim yatağa uzanırken
"Gelsene" dedim yattığım yerin yanını göstererek. Gelip uzandı. Bunu çok kez yapmıştık, birlikte uyuduğumuz bir sürü zaman olmuştu.. Onunla uyumak bir ziyafet gibiydi, uyurken çok güzel görünüyordu.

Ona doğru dönüp dudağını sertçe öptüm, tanıdık bir tattı. Yılların verdiği o müthiş tat. Bu kızı gerçekten çok seviyordum. Bana karşılık vermeden geri çekilip
"İyi misin?" Diye sordu
"Yanındayım. Neden iyi olmayayım?" Dedim hemen. Konuşma kısmını atlamak istiyordum
"Uykum var" diye geçiştirdi, bunu neden yapıyordu bilmiyorum. Ne zaman bu şekilde yanına yaklaşsam bir şekilde reddediyordu. Bu gün moralim bozuktu. Yakın olmamız bana iyi gelebilirdi
"Bitanem. Biraz zaman geçirmek istiyorum seninle" dedim huyuna gitmeye çalışarak
"Anladım ama uykum var bak çok yoruldum"
"Tutku şimdi ki bahanen de bu mu?" Bu konu yüzünden daha kaç kere kavga edecektik?!
"Of hayır Poyraz" dedi kaşlarını çatıp
"Ne zaman bana güveneceksin merak ediyorum" dedim geri çekilirken
"Güvenmediğimden değil bunu yapmak istemiyorum"
Ona hızlıca döndüm "İlklerin ve sonların bana ait olacak Tutku" gülmemi tutamadım, şunu yaptığı zamanlarda tatlı oluyordu. Ama yapmasa seksi de olabilirdi.
Yanağıma elini uzatıp okşadı "Öyle de olacak zaten. Şimdi çok yorgunum iyi geceler" deyip yatağa gömüldü. Kavga etmemiştik en azından. Bunu neden istemiyor hala bilmiyordum

Sabah uyandığımda kalkıp üstüme bir şeyler bir şeyler geçirdim. Kahvaltıyı da odaya istetmiştim. Güzel zamanlar geçiriyorduk ama Tutku bunu zorlaştırıyor gibiydi.

Telefonum çaldığında abimin aradığını gördüm, son zamanlarda ne çok arıyordu böyle.

Uyandığını farkettiğimde yatağın kenarına oturup ona baktım "Günaydın"
"Günaydın" dedi uykulu ses tonuyla "Saat kaç?"
Kolumdaki saate bakıp "On bir" dedim "Baya uyumuşuz"
"On bir mi!" Deyip ayağa kalktı "Geç kalıyorum"
"Nereye geç kalıyorsun? Bu gün dersin yok?"
"Olsun yinede gitmeliyim" gibisinden bir şeyler mırıldandığında elimle ağzını kapatıp ona sarıldım "Gitmesende olur" deyip oturdum
Bahane üretmeye çalışıyor gibi bir havası vardı. "Senin neyin var?" Diye sordum
"Bir şeyim yok"
"Nasıl yok Tutku? Çok soğuksun resmen" deyince gözlerinin dolduğunu farkettim "Sen ağlamıyorsun değil mi?" Dedim yavaşça
"Bana ne oluyor anlamıyorum" diye başladı ağlamaya "Artık seni... Hissedemiyorum" deyince şok geçirmiş halde ona baktım
"Bu ne demek?" Dedim kafamı sallarken
Yutkundu "Bir haftadır anlayamadığım bir şey var içimde, senden uzaklaşmış gibiyim" dedi ağlamaya devam ederek
"Saçmalıyorsun şu an" ne diyebilirdim ki? Bunlar.. Neydi yani? Ayrılık sözü falan değildi, bunlar değildi. Olamazdı. Üç yıldır beni bırakmadı, onu bırakmadım. Üniversite bu kadar değiştiremezdi her şeyi "Saçmalıyorsun" diye tekrarladım
"Biliyorum. Özür dilerim sana söylemeyecektim ama.."
"Devam etme" deyip kalktım başım bir anda ağrımaya başlamıştı

Ani bir hareketle ona sarıldım. O kadar sıkı sarıldım ki patlayabilirdi. Dudağını öptüm, gözlerinin içine bakıp reddedercesine "Hissediyorsun değil mi?!" Dedim büyük bir evet bekliyordum
"Hayır" dedi ağlaması şiddetlenirken, onu ittirdim "Nasıl hayır Tutku? Ne değişti şu kadar günde?"