Yaz hiç bitmesin

39.bölüm: Hızlı Yaşa Genç Öl

"Artık Ayaz'ın odasına girebilirsiniz" dedi hemşire sesiyle bizi uyandırırken, dün gece bankta uyuyakalmıştık demek ki.

"Teşekkürler" deyip yanımda Poyraz'a baktım

"Günaydın" dedim sessizce

"Günaydın" deyip esnedi "Odaya mı gideceksin?"

"Sanırım evet, hala annesi durumu bilmiyor, Ayaz'da bilmiyordur belki"

"Tamam sen git ben kafeteryada olurum"

"Beklemene gerek yok gerçekten.." Diye hızlandığımda elini omzuma koyup gözlerimin içine baktı

"Git ve onun yanında ol, ben bekleyeceğim"

***

"Nasılsın?" Dedim uzandığı yatağın kenarına otururken

"Bok gibi" dedi tavana bakarak

"Sorun değil, daha kötü olabilirdi" dediğimde bakışlarını bana fırlattı

"Daha kötü ne olabilir ki? Geberip gideceğim işte"

"Öyle bir şey olmayacak" dedim hızlıca

"Sen gerçekten benim tedavi olacağımı falan düşünmüyorsun heralde"

Güldüm "Tamda öyle düşünmüştüm aslında"

"Öyle bir şey olmayacak" dedi bir anda ciddileşip

"Şu an saçmalıyorsun, tedavi olmazsan.." Ne diyorum ben?

"Tedavi olmazsam?" Diye tekrarladı "Ölür müyüm?"

"Daha kötüye gidersin, niye reddediyorsun ki?"

"Hayatımın bir bölümünü buna ayıramam. Yani nasıl anlatsam hani derler ya, hızlı yaşa genç öl. Anlatabildim mi?"

"Senin beynin şuan orada değil, bunu sonra konuşacağız"

"Çok düşündüm Tutku, gerçekten bak. İstemiyorum"

"Bakalım annende seninle aynı fikirde mi olacak?" Dedim hızlıca kendimi savunarak

"Annem mi? Biliyor mu?"

"Evet doktor aramış, benimle konuştu. Durumunu öğrenip onu aramamı istemişti"

"Nezaketen söylemiştir zira onun umrunda olması imkansız"

"Ne demek o?"

"Annem takmaz diyorum, söylemene gerek bile yok. Herneyse bak ben iyiyim ve buradan çıkmak istiyorum"

"Ayaz bak bu gün çok kötü bir gerçeği öğrendik. Durumunu. Bu gerçek, tamam mı gerçek bu! Kabullendiğini sanmıyorum ama neler hissediyorsan tedavi olmayacağını böyle bir anda dile getiremezsin"

"Ne yapayım yani? Gülmeyeyim mi? Hasta olduğumu kimse bilsin istemiyorum duydun mu? Kimse"

"Birazdan çıkış işlemlerini yapacaklar, bende o sırada annenle görüşeceğim ve sende giyin. Tedavi konusunu sonra konuşacağız" deyip odadan çıktım

Arkamdan "Ben iyiyim, niye insanlar benden daha çok telaş yapıyor?!" diye bağırdı

Koridorda Poyraz'ı gördüm, bana doğru geldi "Çok mu kötü?"

"Hayır, sanırım henüz kabullenmemiş. İyiyim dedi, nasıl iyi olur bir insan bu durumda?"

"İyileşecek" dedi ve bana sarıldı, güven verirmiş gibi

"İyileşmeyecek. Tedavi olmuyor"

"Ne demek olmuyor? Şimdi şoktadır merak etme kabul edecek"