We Got Married

♧ 37 ♧

" Efendim siparişiniz."

Başını yasladığı masadan kaldırıp gelen on birinci kahvesini isteksizce yudumlarken gözü hala küçük restoranda dolanan gençteydi. Abisi dağıtımdan dönmüş ona teslimatların ödemelerini teslim ediyor olmalıydı. Şirketteki işleri bittiğinden bu yana dükkanlarının karşısındaki kafede oturmuş onu izliyordu. Babası ile hala yüzleşecek cesareti yoktu. Telefonunu alıp diğerine on ikinci kez aynı mesajı gönderdi.

'Seni özledim.'

Kasada duran genç eli telefonuna gidip ekrana gülümseyerek bakınca kendisi de gülümsedi. Gelen mesaj bildirimi ile heyecanla telefonuna baktı.

'Ben de özledim. '

KyungSoo gülerek saçlarını geriye atınca birden telefonunu elinden masaya düştü. O ise geriye atılmış saçların tekrar kayarak öne  düşüşünü izliyordu, kalbi kadar şaşkın gözleri ile. Tekrar telefonuna davrandı.

'Hala bir gün bir gece yoksun.'

Yolun karşısındaki dükkandaki genç kasaya gelen müşterileri selamlayarak ödemelerini alırken, müşterilerin gitmesi ile hemen telefonu eline alınca ona güldü.

'Aslında bir gün daha kalabilir miyim diye sormak istiyordum ben de sana.'

' Neden? Hani beni özlemiştin! Bu ne biçim özlemek😿?"

'Kalamaz mıyım?  Bomi beni çok özlemiş. Ben hepsini özledim. '

' Tamam. Sorun değil. Ben özlerim nolmuş. Sen kal ailen bir  gün hatta dilediğin kadar. Ben özlerim. Özlerken ölürüm belki.'

Tekrar başını telefonundan kaldırıp diğerine baktığında telefonuna bakıp bakıp güldüğünü görünce hemen telefonuna sarıldı.

'Komik mi?!'

'Yok da.'

' Ee neye gülüyorsun? '

' Sen?! Neredesin?!"

KyungSoo telefonunu cebine atıp dükkandan çıktığında akşamın karanlığında gözlükleri olmadığı halde etrafına bakınıp onu ararken yerinden  kalktı. Ödemesini yapıp kafeden ayrıldı. Kaldırımda aşağı yukarı dolanarak aranan gence yaklaşınca bir anda arkasından ona sarıldı, başını ensesine yasladı.

" Özlemişmiş.."

KyungSoo kendisini saran kollara elini yasladı.

" Özledim tabi."

Jongin ona iyice sarılıp çenesini omzuna yasladı.