~İMKANSIZ~

"BENİM İÇİN ÖNEMLİ OLAN BİLGE"

Derinde,

Semih ve Açelyanın sevgili olmasına çok sevinmiştim. Valla içim rahatladı ya. Hep biz mi üzüleceğiz arkadaş biraz da mutlu olalım.

"Derin daldın gittin yine. İyi misin?"Özgürün seslenmesiyle düşüncelerimden ayrılmak zorunda kaldım.

"Evet iyiyim " dedim ve gülümsedim. Kuzeyle karşı karşıyaydık neredeyse. Onu ço net görebiliyordum ama bakmamayı seçmiştim. Kuzeyin yanına bir kız oturdu. Esmer ama bence fazla güzel olmayan bir kızdı. Kuzeyle yakınlardı.Bişey konuşuyorlardı. Onlara bakmaya devam ederken gelen mesajla telefonuma döndüm. Mesaj Defneden di.

Gönderen: Defne

"Abimlere baktığını bu kadar belli etme. Tuvalete gel de herşeyi anlatıyım."

Tamam dedikten sonra yerimden kalmtım ve lavaboya doğru ilerledim.  İçeri girdiğimde Defne zaten çoktan oradaydı.

"Bak gerçekten merak etmiyorum. Eminim Kuzey anlatmanı istemezdi."

"Emin misin?" diye sordu. Emin miydim? Değildim ama yinede onun hayatına burnumu sokmama gerek yoktu. Bilmesem daha iyi olacaktı belki de benim için. O kızın kim olduğunu deli gibi merak etmeme rağmen "Eminim,öğrenmek istemiyorum." cevabını verdim.

Tamam anlamında kafasını salladı ve lavabodan çıktık. Evet evet! Kesinlikle öğrenmemek iyi bir seçimdi. Masadaki yerime oturdum.

Normal geçen bir düğünün ardından eve dönüyorduk. Ben Mertin arabasındaydım. Kafamı cama yaslamıştım.

Onu görmeden zaman geçirmek daha kolaydı. En azından kendimi onu birdaha hiç görmeyeceksin diyerek avutuyordum ama görünce herşey değişti. En başta onu ne kadar özlediğimi farkettim. Evet onunla uzun bir zaman sevgili olmadık ama gerçekten ona çok alışmıştım. Ayrıldığımız zaman onu ne kadar sevdiğimin farkında bile değildim ama yokluğunda çok iyi anladım. Onsuzluk zordu. Alışmam lazımdı. Onun hayatında bir kız vardı bile. Düğünün sonlarına doğru kızı kapıya kadar götürdü. Konuştuklar ve kızı gidene kadar bekledi. Gittikten sonra o da içeriye girdi. Bunu görmek canımı yakmıştı gerçekten. O an orada gözlerimin dolmasını saklamaya çalışmak için esniyormuş gibi yaptım. Bu gerçekten çok acı verici bir durumdu.

Eve geldiğimizde hemen üzerimi değiştirip yatağa girdim. Tam uykuya dalacakken mesaj sesiyle sıçradım. Gelen mesaj Kuzeydendi.

Gönderen:KuZey

"Kusura bakma rahatsız ediyorum. Defnenin şarjı bitmiş ve flaşı sende kalmış galiba. Yarın lazımmış bu akşam alma imkanım var mı?"

Evet Defneden resimlerin olduğu flaşı istemiştim. Resimlerden almam gereken birkaç tanesi vardı.

"Tamam. " diyerek cevap verdim. Sonra bişey yazmadı. Merakıma yenilerek ona mesaj attım.

"Kuzey eğer müsaitsen birkaç soru sorabilir miyim?"

"Sor."

"Ayrıldığımız için hiç üzülmedin mi?" böyle bir soru sormayı beklemiyordum. Nasıl yazmıştım anlamadım da zaten. Ama yazdığım şeyden çok aldığım cevap şaşırttı beni.

"Bak bu tarz sorular sorma. Şu an Bilgeyle konuşuyorum. O yüzden zaten seninle konuşmam bile yanlış. Onu üzmek istemiyorum "
Üzmek istemiyormuş. Beni paramparça ediyordu oysaki.

"Anladım. Eminim üzmek istemiyorsundur. Ama onu üzmek istemezken başkalarını kırdığının farkında olsaydın keşke."

"BENİM İÇİN ÖNEMLİ OLAN BİLGE." Bu ne demekti? Basbaya sen önemli değilsin önemsediğim kişi o yazmıştı.  Belki de hiçbişey bu kadar çok canımı yakamazdı. Bana önemsiz olduğumu hissettirmişti. Hem de hiç beklemeyeceğim bir kişi. Sevdiğim adam.... Bu kadardı işte. Gelinebilecek son noktaydı.