~İMKANSIZ~

"KAZA"

Kuzey bana ne oldu der gibi bakıyordu ama cevap veremiyordum. Hâlâ olayın şokunu atlatamamistim. Babam...

"Derin ne oldu söylesene"Kuzey de sinirlenmişti artık ama yine de cevap veremiyordum.

"Off nerde şu telefon yaa" eğilerek telefonu almıştı. Kulagina götürdü ve konuşmaya başladı.

         ««Kuzey Demirkan»»

Telefonu aldığımda ekranda "amcam" yaziyordu. Hemen kulagima götürdüm.

"Ben Derin'in arkadaşı buyrun"dedim. Adam şaşırmış olacak ki biraz bekledikten sonra cevap verdi.

"Derin'ın babası bir kaza yaptı şu an hastanede ...... hastane Derini getirebilir misin oraya?"

"Tamam hemen geliyoruz" diyerek telefonu kapattım. Derin yanımda hareketsizce oturuyordu.

"Derin'im hadi gidelim hastaneye kalk" dedim. İlk durdu ama sonra hemen yerinden kalktı. Arabaya doğru gittik. Arabaya bindiğimizde Derin hiç konuşmuyordu. Ağlamıyordu.

"Derin, güzelim susma konuş dök içini" susması beni deli ediyordu. Böyle daha kötü olacağını biliyorum. Bana doğru döndü.

"Kuzey ben babamı geç buldum. Şimdi canım çok yanıyor. Sanki icimde birşeyler paramparça oluyor. Babam yanımda olmasa da hep benimleydi. Ben onu bu kadar çok severken ona hiç seni seviyorum baba diyemedim kuzey! Yapamadım bunu. Ona doyasıya sarilamadim. Şimdi ya onsuz kalırsam ya Birdaha goremezsem kendimi hiç affetmem" gözyaşları çoğalmıştı. Onu öyle görmek beni de paramparça ediyordu. Onu öyle görmeye dayanamiyordum. Uzanıp elini tuttum. Ona destek olmam lazımdı.
"Korkma birtanem. Baban seni bırakmayacak eminim buna ve ne olursa olsun ben senin yanındayım." hastaneye geldiğimizde hemen arabayı parkettim. Arabadan inip hastaneye doğru yürüdük. Derin gözyaşlarını silmisti. Kimsenin onu öyle görmesini istemiyordu herhalde. Ama gözlerinin içi kızarıktı. İçeri geçtiğimizde danışmaya sordum. Ameliyathaneye gitmemiz gerektiğini söyledi. Kenan amcayı ameliyata almışlar. Hemen bizde yukarıya çıktık. Amrliyathanenin önünde Derin'in amcası vardı. Gelip hemen Derin'e sarıldı. Ayrildiklarinda Derin'ın elini tuttum.

"Derin geç şöyle otur"dedim arkasındaki yeri göstererek. İkiletmeden oturdu. Yapacak tek birşey vardı o da beklemek...

   
           ««Derin Gülsoy»»

Biz geleli üç saat olmuştu. Ama hâlâ ıçerden bir doktor ya da hemsire çıkmamıştı. Tabi bu sırada bizimkiler gelmisti.
Dolunay,Açelya,Defne,Mert...
Mert kim dediğinizi duyar gibiyim. Mert benim kuzenim. Ama abim gibi. Ben onu öz abim gibi görüyorum. Yanımda Mert oturmustu bana sariliyordu. Bana destek veriyordu ve güç almamı sağlıyordu. Yanımda Acelya bekliyordu. Dolunay ve Defne karsida oturuyorlardı. Kuzey de karsida ayakta bekliyordu. Gözlerim onu bulduğunda bana içten bir gülümseme gönderdi. Bende aynı şekilde hafifçe gülümsedim. Resmen gozleriyle ben senin yanındayım diyordu. Bakışına aşık olduğum adam...
Mert bana doğru eğildi ve kulagima fısıldadı.

"O kim?" Kuzey'den bahsettiğini anlamıştım. Ona doğru döndüm.

"Erkek arkadaşım" Mert tekrar Kuzey'e baktı ve sonra yine konuşmaya başladı.

"Yanına gelmek istediğini anlayabiliyorum. Ben biraz gidiyim de çocuk yanına gelsin"dedi gülümseyerek. Ayağa kalktı.

" Acelya hadi biz aşağıya inelim"dedi. Açelya da İkiletmeden "Tamam Mert abi"dedi. Biz çocukluktan beri birbirimizi tanidigimiz içın Açelya da onu abi gibi goruyordu. Onlar yanımdan ayrıldıklarında Kuzey Dolunay ve Defne yanıma geldi. Kuzey yanıma oturdu. Elimi tuttu. Dolunay ve Defne yan taraftaki yere oturmuslardi. Zaten iyi arkadaşlardi benim sayemde. Başımı Kuzey'in omzuna koydum o da benim saçımı oksamaya başladı. Daha fazla dayanamayarak içimdekileri söyledim.

"Kuzey ben artık dayanamıyorum hiçkimse cikmiyor ıçerden. Durumu nasıl bilmiyorum çıldırıcam ya" dedim. Ama artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Beklemekten yoruldum. Kuzey'ın telefonu çaldı ve bana hemen geliyorum diyerek yanımdan ayrıldı. Dolunay yanıma gelmişti. Hemen ona sarıldım belki de şu an beni en iyi nlayabilecek kişi oydu.

"Seni anlayabiliyorum Derin. Ama birlikte aşıcaz bunları unutma" dedi bana daha sıkı sarılarak. Bende ona sikica sarıldım. O sırada kuzey geldi ve ayrıldık.

"Babanın durumu iyiymiş Derin merak etme sadece kanaması varmış onu kontrol altına almayı bekliyorlarmis." şu an içimdeki mutlulugu tarif et deseler edemeZdim.

"G-gerçekten mi? Peki sen nerden biliyorsun?" dedim umutlu olan sesimle.

"Hastaneden birkaç doktor ayarladım. Onlara sordurttum " dedi. Hemen kalkip  sarildim.
Telefonum çalmaya başlamıştı. Telefon Kuzeydeydi. Arayana bakarak bana verdi telefonu. Annem arıyordu .