Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 51 ΙΙ: Λάθος Αγκαλιές

* το πρώτο κεφάλαιο στο προφίλ της raphaela_elric . Απολαύστε!

Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά και εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ πυρετωδώς έναν τρόπο να πάω στην Κρήτη. Όμως, που στην Κρήτη; Δεν γνώριζα την ακριβή τοποθεσία του Ντίλαν και το νησί ήταν τεράστιο και Γερμανικά στρατεύματα υπήρχαν σε ολόκληρη την επικράτεια.

Θα μπορούσα βέβαια να πάρω τον αδερφό μου μαζί για ασφάλεια αλλά και για βοήθεια, όμως θα ήταν επικίνδυνο να ταξιδέψει ξανά με διαφορετικά πλαστά έγγραφα. Εκτός από αυτό έπρεπε πλέον να ελέγχει και την Ιωάννα, η οποία τελευταία εξαφανιζόταν από το σπίτι και γυρνούσε κάτι περίεργες ώρες για την ηλικία της. Η μητέρα μου του είχε μηνύσει να βάλει τον Ζήση να την παρακολουθήσει, όμως η αδερφή μου κατάφερνε να ξεφεύγει ακόμα και από το άγρυπνο βλέμμα του.

Φοβόμουν πώς έχοντας πάρει παράδειγμα από εμένα και τον Χάρη ίσως και εκείνη είχε μπλέξει σε κάποια οργάνωση. Ο Χάρης κάτι τέτοιο το έπαιρνε με ελαφρά την καρδιά, όμως εγώ και οι γονείς μου σίγουρα ανησυχούσαμε για την ανήλικη της οικογένειας. Ίσως θα έπρεπε να μιλήσω στον Φρανκ αν πέσει κάτι στην αντίληψή του να μου το μεταφέρει, όμως στην πραγματικότητα αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν να της μιλήσω ευθέως εγώ η ίδια ως μεγαλύτερη αδερφή.

Στον Φρανκ φυσικά έπρεπε να μιλήσω επίσης γιατί χρειαζόμουν τη βοήθεια του ώστε να ταξιδέψω με ασφάλεια στο νησί μου και να βρω τον αγαπημένο μου. Θα έλεγα στους γονείς μου πως θα πήγαινα να δω την γιαγιά Αθηνά για λίγες μέρες ως δικαιολογία. Μόνο ο αδερφός μου, οι δύο μου φίλες και η μάνα μου θα γνώριζαν την αλήθεια. Ο πατέρας μου προς το παρόν καλύτερα να μη γνώριζε τίποτα.

Με αυτό το σχέδιο στο μυαλό μου, έλυσα την λερωμένη μου ποδιά και την άφησα διπλωμένη σε ένα κοντινό ράφι. Χαιρέτησα την Εύα και φόρεσα το παλτό μου για να βγω έξω.

Είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πώς με τον Φρανκ μπορούσαμε να έχουμε μια εξαιρετική φιλική σχέση, φυσικά έπρεπε και ο ίδιος να δεχτεί κάτι τέτοιο, αν και ήμουν βέβαιη πώς τα δικά του πιο δυνατά συναισθήματα όσο κι αν επιθυμούσα ήταν δύσκολο να φύγουν. Όμως όπως του είχα πει ξανά, ήταν θέμα χρόνου. Όπως και να 'χει δεν ήθελα να τον χάσω από τη ζωή μου, είχαμε περάσει πλέον μαζί τόσα και τόσα καλά και άσχημα που θα ήταν επώδυνο και για εμένα να μην τον δω ξανά. Τον αγαπούσα πολύ, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο που αγαπούσα τον αδερφό του.
Με τα συναισθήματα μου ξεκαθαρισμένα πλέον θα μπορούσα με μεγαλύτερη ευκολία να τον αντικρίσω και να του μιλήσω για όσα με απασχολούσαν.