Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 44: Ανεπιθύμητη Συνάντηση

ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
- Τάσος Λειβαδίτης

----------

Το επόμενο πρωί, αφού το βράδυ γύρισα μόνη σπίτι, τρέμοντας στον δρόμο μην συναντήσω τον Νικήτα ή κάποιον άλλον Γερμανό, ζήτησα από την Εύα να με καλύψει στη δουλειά ώστε να πάω στο γραφείο του Φρανκ. Είχα καιρό να τον δω, ενώ συνήθως περνούσε σχεδόν καθημερινά από το νοσοκομείο με σκοπό να με βλέπει, πλέον είχε μια βδομάδα να φανεί.

Για πρώτη φορά, δεν έδωσα τόσο προσοχή στην εξωτερική μου εμφάνιση. Φόρεσα απλώς την στολή μου, ώστε να μην κινήσω υποψίες στο σπίτι και τα μαλλιά μου να πέφτουν τα λυτά στην πλάτη μου. Έτσι άφησα ανήσυχη το σπίτι, με το γατάκι να με ακολουθεί μέχρι την εξώπορτα. Έκανε φριχτό κρύο και το χιόνι είχε στρωθεί στους δρόμους και τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα δίνοντας την εντύπωση πως μικρές στιγμές ευτυχίας πάντα μπορούν να χωρέσουν ακόμα και στους πιο μίζερους καιρούς.

Στον αδερφό μου δεν είχα αναφέρει τίποτα για τα χθεσινά γεγονότα καθώς θα ανησυχούσε σίγουρα παραπάνω και δεν θα τον κρατούσε τίποτα κλεισμένο στο σπίτι. Θα του το έλεγα, απλώς αργότερα, μόλις ξεφορτωνόμασταν τον Νικήτα και δεν θα κινδύνευε από τα χέρια του ίδιου του Χάρη.

Για να ζεσταθώ έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες του παλτό μου και αμέσως έπιασα το σημείωμα του Νικήτα που ήταν η μόνη απόδειξη που διέθετα. Ένιωθα άβολα που θα ενοχλούσα ξανά τον Φρανκ με το ίδιο ζήτημα, όμως μόνο εκείνος μπορούσε να βοηθήσει. Εξάλλου οι ζωές αρκετών Ελλήνων βρίσκονταν στα χέρια του από την έναρξη της Κατοχής.

Έφτασα έξω από το κτήριο της οδού Μέρλιν με την επιβλητική κόκκινη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό να δεσπόζει στον τοίχο, και κατέβηκα τα σκαλιά για να με εμποδίσουν δυο στρατιώτες στην είσοδο να συνεχίσω τον δρόμο μου, κοιτώντας ύποπτα.

«J'aimerais voir le Général Frank» (1) Είπα στα Γαλλικά με επιβλητικό βλέμμα και αφού κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, ο ένας από αυτούς μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω, μάλλον ο πιο ευγενικός από τους δυο νεαρούς.

«Viens avec moi, Madame.» (2) Μίλησε και εκείνος στην ίδια γλώσσα που του είχα απευθυνθεί ώστε να μου δείξει πως είχε καταλάβει το αίτημα μου, χαμογέλασα ελαφρώς και τον ακολούθησα. Φυσικά και δεν χρειαζόμουν συνοδεία, θυμόμουν πολύ καλά που βρισκόταν το γραφείο του Φρανκ.
Μόλις φτάσαμε απ' έξω, ο νεαρός έκλεισε με σεβασμό το κεφάλι σε εμένα και με άφησε μόνη πίσω από την κλειστή πόρτα. Με θάρρος χτύπησα δυο φορές μέχρι να ακούσω την φωνή του Φρανκ να με καλεί.