Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 03: Επικίνδυνοι καιροί για γυναίκες

Πέρασαν λίγες μέρες από το χειρουργείο του νεαρού Ελληνο-γερμανού και δυστυχώς δεν άφησε στιγμή τη σκέψη μου σε ησυχία. Ο ευγενικός του χαρακτήρας και η καλλιτεχνική του φύση, όπως και η δύναμη του για ζωή μου είχε κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον που μερικές φορές σκεφτόμουν πως δεν είναι κατακτητής της πατρίδας μου, κυρίως και από τα λεγόμενα του τις προάλλες. Όμως ήταν εχθρός και ότι κι αν έλεγε, η στολή του και οι εντολές που εκτελούσε έκανε τους ανθρώπους της χώρας μου να τον μισούν και να τον τρέμουν.
Πλέον σπάνια τον επισκεπτόμουν καθώς συνήθως έστελνα κάποια άλλη νοσοκόμα να τον φροντίσει. Σε λίγο καιρό θα έπαιρνε εξιτήριο εξάλλου, δεν μπορούσαμε να τον κρύβουμε και για πολύ και είχε αναρρώσει σε εξαιρετικά γρήγορο χρονικό διάστημα, προκαλώντας μου ταραχή στη σκέψη πως μπορεί να μην τον έβλεπα ξανά.

«Νομίζω πως με αποφεύγεις.» Είχε πει μια φορά όταν δεν υπήρχε καμία άλλη κοπέλα διαθέσιμη και αναγκαστικά πήγα εγώ να του αλλάξω γάζες.

«Νομίζω πως ανέβασες πυρετό και έχεις παραισθήσεις.» Απάντησα ψυχρά, προσπαθώντας να μην δίνω προσοχή στο γυμνασμένο του κορμί. Φυσικά και είχα δει αρκετά γυμνά στέρνα ανδρών λόγω της δουλειάς μου -ειδικά στην Πίνδο είχα φροντίσει άνδρες με πολύ πιο δυνατά σώματα- όμως το συγκεκριμένο στέρνο με έκανε να φαντάζομαι ανάρμοστες σκέψεις που έκαναν τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά και δεν ήταν πρέπουσες για μια κοπέλα της τάξης μου, όχι μόνο επειδή ήταν άντρας, αλλά επειδή τον συγκεκριμένο άντρα
Δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα από τότε, αν και ο ίδιος κατέβαλε προσπάθειες για να με προσεγγίσει ξανά και εγώ επιδέξια κατάφερνα να της αποφεύγω, όσο κι αν ήθελα να χαθώ ξανά στις συζητήσεις μας.

Κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, την ώρα που συνήθιζα να κάνω διάλειμμα, βγήκα στην αυλή για να καπνίσω. Αυτή η κακή συνήθεια είχε δημιουργηθεί στο πανεπιστήμιο, εξαιτίας ενός νεαρού συμφοιτητή ιατρικής που δεν έβλεπε υποτιμητικά τις γυναίκες του τμήματος και σεβόταν εμένα και την Εύα και είχαμε ενταχθεί στην παρέα του. Αργότερα παρατηρούσα πως δεν ερχόταν στις διαλέξεις και κανένας κοινός γνωστός του δεν είχε νέα του. Ο συνειρμός είχε γίνει γρήγορα στο μυαλό μου βέβαια, πως με την δικτατορία του Μεταξά είχε σταλεί εξορία. Κομμουνιστής, σαν τον αδερφό μου.

Η άνοιξη πλέον είχε μπει για τα καλά, μα εξαιτίας του πολέμου δεν είχαμε την πολυτέλεια να το καταλάβουμε. Στην φροντισμένη αυλή του νοσοκομείου είχαν ήδη φυτρώσει κάποια άνθη και οι λεμονιές και οι νεραντζιές μοσχομύριζαν προσφέροντας μια καίρια ευφορία στις καρδιές μας. Ήταν λες και υπήρχε μια γωνία φωτός μέσα στο χάος και το σκοτάδι. Παρά τον καθαρό ουρανό, είχε ένα ψυχρό αεράκι που με έκανε να μετανιώσω που δεν πήρα την ζακέτα μου μαζί.
Πήρα μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου για να ζεσταθώ και την κατέβασα μέχρι τους πνεύμονες μου, αφήνοντας τον καπνό να βγει αργά από τα χείλη μου. Αμέσως ένιωσα να χαλαρώνω από την πίεση της ημέρας.