Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 68: Libre comme l' air'

Μονμάρτη, Μάρτιος 1949

Οι νύχτες στην πόλη του Φωτός ήταν ξέφρενες και οι Παριζιάνοι εξίσου. Παρ' όλο την περασμένη ώρα, κόσμος πολύς κυκλοφορούσε στους δρόμους, κάνοντας να φαίνεται η νύχτα μέρα, άλλοτε σε παρέες, άλλοτε ζευγάρια που φλέρταραν άλλα διακριτικά και όλα δίχως συστολή με τις κοπέλες να φορούν μοντέρνα φορέματα ή τολμηρά παντελόνια και τους άντρες εξίσου κομψά ντυμένους.

Όλα φάνταζαν τόσο ανέμελα λες και πριν ένα χρόνο δεν είχε τελειώσει ένας μεγάλος πόλεμος, ο δεύτερος μέσα σε έναν αιώνα, με πολλές ανθρώπινες απώλειες.
Και τι δε συνέβη μέσα σε έναν μήνα. Οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο και στις 8 Μαΐου του '45 και τα τελευταία ναζιστικά στρατεύματα εγκατέλειψαν τις ευρωπαϊκές χώρες που είχαν εισβάλει με μια συνθηκολόγηση άνευ όρων με τους Συμμάχους, που ο διαχωρισμός των τεσσάρων ζωνών κατοχής έγινε επάνω σε μια χαρτοπετσέτα. Τον επόμενο μήνα κρατούσα στα χέρια μου μια ακόμα ζεστή από το τυπογραφείο εφημερίδα που ανακοίνωνε πώς ο Χίτλερ ήταν νεκρός όπως και όλοι οι συνεργάτες του. Αυτοκτόνησαν, ο δικτάτορας με περίστροφο, ενώ οι υπόλοιποι με δηλητήριο όταν μπήκε ο Κόκκινος Στρατός στο Βερολίνο. Το Παρίσι υποδέχτηκε τον θάνατο του με έναν φρενήρη ενθουσιασμό, με ανθρώπους να χορεύουν στους δρόμους, βαρκούλες να κυματίζουν στο Σηκουάνα με τη Γαλλική σημαία να ανεμίζει περήφανα στο πέρασμα τους και ξέφρενα πάρτι που κράτησαν μέχρι το επόμενο πρωί. Η χαρά ήταν έκδηλη στα πρόσωπα των ανθρώπων, μα κανένας δε θα ξεχνούσε τις θηριωδίες του πολέμου. Λίγους μήνες αργότερα, άκουσα πως ένα τοξικό και ολέθριο μανιτάρι σχηματίστηκε στον ουρανό της Χιροσίμα, από τη ρίψη Αμερικανικής ατομικής βόμβας και αναρωτήθηκα πώς κάτι τόσο μικρό μπόρεσε να προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή και να φέρει τον θάνατο σε τόσους ανθρώπους.

Ο πόλεμος πια είχε τελειώσει και είχε δώσει τη θέση του σε μια εποχή ανασυγκρότησης τόσο για τα κράτη, όσο και για τους ανθρώπους. Τα σπίτια γέμιζαν είτε με έξαλλη χαρά από επιστροφή των αγαπημένων τους προσώπων, είτε από άγριους θρήνους εξαιτίας του θανάτου, δεν υπήρχε κάποιο ενδιάμεσο συναίσθημα.

Εγώ σε όλες αυτές τις αλλαγές και στα γεγονότα ήμουν ένας απλός παρατηρητής που δε συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό του κόσμου, όπως ακριβώς και την ώρα τούτη που είχα καθίσει στο πιο γνωστό μπαρ της Μονμάρτης 'Le Chat Noir' και από τη θέση μου κοντά στο παράθυρο μπορούσα να επιβλέπω και τον εσωτερικό χώρο αλλά και τον δρόμο με τα κίτρινα φώτα και το πλακόστρωτο μονοπάτι. Το εύθυμο κλίμα που επικρατούσε στους δρόμους γινόταν πιο ξέφρενο στις μπιστρό με τις τζαζ μπάντες να παίζουν κομμάτια είτε πιο παλιά και αγαπημένα, είτε νέα, άλλοτε πιο ρυθμικά, άλλοτε πιο αργά, κατάλληλα για μπλουζ. Ο χαμηλός αισθησιακός φωτισμός και ο καπνός από τα τσιγάρα που απλωνόταν στον χώρο με έκανε να αισθάνομαι πως πρωταγωνιστώ σε κάποια νουάρ ταινία. Ζευγάρια χόρευαν στη πίστα και εγώ τα παρακολουθούσα από την ξύλινη καρέκλα μου με ένα βλέμμα μελαγχολικό. Ένιωθα τα βλέμματα των ανδρών να γδύνουν το κορμί μου, όμως η διάθεση μου παρά ήταν μελαγχολική για να δεχτώ να χορέψω με κάποιον από αυτούς που μου είχαν ήδη προτείνει. Χαμήλωσα τις ελαφρώς βαμμένες βλεφαρίδες μου και άφησα μια βαθιά ανάσα. Η μοναξιά έμοιαζε ακόμα πιο φριχτή όταν βρίσκεσαι σε ένα κατάμεστο πλήθος.