Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 39: Συγκινήσεις και αντιπαραθέσεις

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
- Κατερίνα Γώγου

----------

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα με παραπάνω όρεξη απ' ότι συνήθως, γιατί χθες είχα περάσει τη μέρα με την οικογένεια μου και με την καλύτερη μου φίλη. Ίσως κι όλας γιατί κοιμήθηκα μυρίζοντας ξανά το άρωμα του Ντίλαν που είχε μείνει ακόμα στο μαξιλάρι του.

Ξαφνικά η πόρτα μου χτύπησε, καθώς φορούσα την ολοκαίνουρια στολή μου και μέσα μπήκε η μικρότερη αδερφή μου, παρέα με το γατάκι που είχα μαζέψει από τον δρόμο το οποίο είχε μεγαλώσει αρκετά. Αμέσως χαμογέλασα και εκείνη ήρθε και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

«Τι κάνεις ξύπνια τόσο νωρίς;» Ρώτησα καθώς την είχα ακόμα στην αγκαλιά μου.

«Θέλαμε να σε δούμε πριν φύγεις ξανά για τη δουλειά. Μου έλειψες.» Είπε και με πήρε από το χέρι για να κάτσουμε στο κρεβάτι μου.

«Και εμένα μου έλειψες μικρή αλλά και αυτό εδώ το μωράκι.» Είπα και το πήρα στην αγκαλιά μου και εκείνο γουργούρισε με επιθυμία για χάδια. Η Ιωάννα το χάιδεψε καθώς εκείνο βολευόταν στα πόδια μου.

«Δεν μου είχες πει ότι θα έφευγες και μάλιστα για τόσο πολύ καιρό.» Είπε η αδερφή μου και με κοίταξε με παράπονο και εγώ έμεινα άναυδη, χάνοντας τα λόγια μου. Δεν με είχαν ενημερώσει οι γονείς μου τι ακριβώς της είχαν πει για την απρόσμενη εξαφάνιση μου, οπότε έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική με όσα θα της έλεγα. «Όμως, πες μου, πως ήταν η Θεσσαλονίκη;» Ρώτησε και ακούμπησε το κεφάλι της στην παλάμη της. Μάλλον οι γονείς μου της είχαν αναφέρει πως βρισκόμουν τόσες μέρες στη συμπρωτεύουσα. Χαμογέλασα με ανακούφιση στην αδερφή μου και ξεκίνησα να της περιγράφω όσα τουλάχιστον είχα προλάβει να δω την μια μέρα που είχα μείνει στη πόλη.

«Έχει ωραία αγόρια εκεί;» Ρώτησε με ένα ντροπαλό χαμόγελο και εγώ την κοίταξα έκπληκτη από το θάρρος της.

«Τόσα πράγματα σου είπα, αυτό βρήκες να ρωτήσεις βρε; Είσαι πολύ μικρή ακόμα!» Την πείραξα και εκείνη γέλασε και έκρυψε το πρόσωπο της με τις παλάμες της. Κούνησα το κεφάλι μου στρέφοντας το βλέμμα προς το ταβάνι με ένα χαμόγελο και σηκώθηκα από τη θέση μου, αφήνοντας το γατάκι να περιπλανηθεί στον χώρο.

«Τι είναι αυτά τα πράγματα στον λαιμό σου;» Ρώτησε τρομαγμένη και εγώ πάγωσα στη θέση μου. Γύρισα αργά το βλέμμα μου προς τον οβάλ καθρέφτη και παρατήρησα κι εγώ  τα μαβιά σημάδια που είχε κάνει ο Φρανκ με τα δόντια του και πέρασα το χέρι μου από πάνω τους, μορφάζοντας από τον πόνο.