Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 49: Αλκυονίδες μέρες

Το ακριβώς επόμενο πρωί, πήγα στο σπίτι της Άννας Μαρίας, ζητώντας τη χάρη από την Εύα να με καλύψει στη δουλειά. Καθώς όμως προχωρούσα ευχόμουν να μην ήταν έκδηλη η νευρικότητα μου, καθώς μέσα στην τσάντα μου είχα κρυμμένες προκηρύξεις, φυλλάδες του 'Ριζοσπάστη' και του 'Πρωτοπόρου'. Το άγχος μου έκανε να φαίνεται η τσάντα μου ακόμα πιο βαριά και έσφιξα το χερούλι στο χέρι μου ώστε να μη χάσω το κουράγιο μου. Αλίμονο μου αν κάποιος Γερμανός με σταματούσε και ζητούσε να κάνει έλεγχο επάνω μου.

Ως μέρος της μικρής μας παράστασης επίσης είχα φορέσει ένα απλό, μαύρο, βαμβακερό φόρεμα και το μαύρο μου παλτό.

Καθώς περίμενα να μου ανοίξουν, πρόσεξα πως το σημάδι από τη σφαίρα στον τοίχο είχε διορθωθεί ήδη. Χτύπησα την πόρτα ρυθμικά και στο κατώφλι δεν άργησε να φανεί ο άντρας της Άννας Μαρίας, ο Στράτος. Το άγριο παρουσιαστικό του σίγουρα παρέπεμπε σε αξιωματικό και παρατήρησα πως τα καταγάλανα μάτια του είχαν ακριβώς την ίδια ψυχρότητα με αυτά του Φρανκ.

«Καλησπέρα Στράτο.» Χαιρέτησα σοβαρά και ο άντρας χαμογέλασε ελαφρώς. Ακόμα και όταν χαμογελούσε τα χαρακτηριστικά του δεν μαλάκωναν.

«Καλημέρα δεσποινίς Αθηνά. Περάστε μέσα, παρακαλώ.» Είπε και παραμέρισε για να περάσω. Η φίλη μου δεν φαινόταν να βρίσκεται στο εσωτερικό του σπιτιού και προς στιγμήν ανησύχησα πώς μόνη μου θα έπρεπε να φέρω εις πέρας την επιχείρηση. «Η γυναίκα μου είναι στον επάνω όροφο με τα παιδιά. Δεν λέει να κατέβει τις τελευταίες μέρες.» Είπε κουρασμένα και έπεσε στον καναπέ. Αμέσως τον κοίταξα με κατανόηση, δεν ήταν και λίγο αυτό που τους συνέβαινε. Για να υπομένει όμως όλα αυτά για εκείνη, έπρεπε να την αγαπά άνευ όρων.

«Μπορείς να την φωνάξεις σε παρακαλώ; Έχω ευχάριστα νέα να σας πω και θα ήθελα να τα ακούσετε και οι δύο.» Είπα και βολεύτηκα δίπλα του. Εκείνος με κοίταξε καχύποπτα, όμως δεν μίλησε, παρά μόνο σηκώθηκε και ανέβηκε τα σκαλιά.
Πνιχτές ομιλίες ακούστηκαν από τον επάνω όροφο και τα τακούνια της φίλης μου ήχησαν στο ξύλινο δάπεδο.

«Αθηνά μου;» Στο άκουσμα της αδύναμης φωνής της, σηκώθηκα όρθια και εκείνη έτρεξε στην αγκαλιά μου. Εγώ την έσφιξα επάνω μου με ανακούφιση και ύστερα την κράτησα από τους ώμους και έλεγξα το πρόσωπο της. Φαινόταν χλωμή και κουρασμένη, και κάτω από τα λαμπερά πράσινα μάτια της υπήρχαν μαύροι κύκλοι.

Καθίσαμε και οι τρεις, με την Άννα Μαρία κοντά στον πανύψηλο στρατιωτικό, έχοντας το χέρι της μέσα στο δικό του κι εγώ λίγο πιο 'κει ώστε να κοιτώ και του δύο. Η φίλη μου είχε ήδη φέρει ζεστό τσάι, το οποίο η αλήθεια είναι πως χρειαζόμουν για να χαλαρώσω.