Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 28: Σύγχρονη Αντιγόνη

Είδαμε πάλι σήμερα τον ήλιο ματωμένο στο πλευρό του κόσμου

σαν την πληγή στο πλευρό του Χριστού απ' τη λόγχη των βαρβάρων

είδαμε τις φωτεινές μας μέρες υβρισμένες

σαν τις σκισμένες, ποδοπατημένες εικόνες της Παναγίας

είδαμε τις ελιές μας σαν τους κόμπους του λυγμού να φράζουν το λαιμό της χώρας

είδαμε τους ξένους ν' αλλάζουν το μούστο των αμπελιών μας σε χολή και ξύδι

είδαμε τα πιο ωραία παιδιά μας στα σίδερα

είδαμε κείνες τις καρδιές που φούσκωναν σα μεγάλα καρβέλια ευτυχίας

για να θρέψουν τον κόσμο

είδαμε κείνες τις καρδιές να τις τσαλαπατάνε λασπωμένες μπότες
- Γιάννης Ρίτσος.

----------

Λίγες μέρες αργότερα και μερικά ανδραγαθήματα μετά, η ζωή μου κυλούσε βασανιστικά αργά και σχεδόν κάθε νύχτα εμένα άυπνη λόγω της ανησυχίας μου για τον άντρα που μου είχε κλέψει την καρδιά. Το μόνο που με έκανε να συνεχίζω την καθημερινή μου ρουτίνα, ήταν όλες οι αντιστασιακές πράξεις που οργανώναμε με τα παιδιά.
Όπως και η ελπίδα μου ότι θα γύριζε σε εμένα ξανά...

Ύστερα από αυτό το τρυφερό περιστατικό με τον Φρανκ δεν τον είχα ξανά δει, όμως ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που τελικά δεν είχα υπογράψει εγώ η ίδια την καταδίκη του, επιλέγοντας να πεθάνει στην έκρηξη. Αν και ήταν ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο που ένας μάρτυρας ήταν ζωντανός και ας είδε μόνο εμένα εκείνη την νύχτα. Όμως με αγαπούσε και ήξερα ότι δεν θα με υποπτευόταν. Ίσως να βρισκόμασταν σε ανακωχή προς το παρόν μεταξύ μας.

Το σημερινό φθινοπωριάτικο μεσημέρι, περνούσα το διάλειμμα μου παρέα με την Εύα στην αυλή του νοσοκομείου και απολαμβάναμε όσο μπορούσαμε ακόμα την θερμή ατμόσφαιρα πριν αρχίσει να κάνει ψύχρα ξανά. Τα μοναδικά άτομα που ήξεραν για το φευγιό του Ντίλαν ήταν εκείνη και η Γιάννα και όσο μπορούσαν προσπαθούσαν να μου φτιαχτούν καθημερινά το κέφι.

«Α, Αθηνά ξέρεις τι ακούστηκε;» Μου τράβηξε την προσοχή η φίλη μου και γύρισα να την κοιτάξω με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη μου. «Πιάσανε λέει, σε έναν οίκο ανοχής έναν Αξιωματικό μαζί με έναν νεαρό στρατιώτη! Άκου εκεί πράγματα οι ανώμαλοι!» Ψιθύρισε η Εύα με ένα πονηρό χαμόγελο το κουτσομπολιό και εγώ χαμογέλασα με τη σειρά μου.